8000 km, τρεις μαχαιριές στη Ρώμη και δέκα ράμματα: Τίποτα δεν μπορεί να χωρίσει τον Τζακ από την Μπράιτον

Ιάσονας Θεριός
Τζακ Άλμπιον Στέφενσον

bet365

Από αιμόφυρτος σε ένα στενάκι, στο νοσοκομείο και από εκεί κατευθείαν στο «Ολίμπικο» για την αγαπημένη του Μπράιτον. Ο Τζακ, ένας από τους φίλους των Άγγλων που μαχαιρώθηκαν στη Ρώμη, αφηγείται στο Gazzetta τη δική του περιπέτεια-ωδή στην αγνή του λατρεία για το ποδόσφαιρο και τους Γλάρους της καρδιάς του.

Σε μια κανονική βραδιά με τους φίλους του, πιθανότατα ο Τζακ θα κρατούσε ένα ποτήρι γεμάτο παγωμένη μπύρα στην αγαπημένη παμπ της γειτονιάς του. Μόνο που αυτή δεν ήταν μια κανονική βραδιά: Η Μπράιτον, η ομάδα που αγαπούσε από όταν θυμόταν τον εαυτό του, έπαιζε στους «16» μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης, στη Ρώμη και το «Ολίμπικο» και οι οπαδοί της ακόμα τσιμπούσαν τον εαυτό τους για να πιστέψουν πως όντως έφτασαν μέχρι εκεί. Έτσι, η καθιερωμένη μπύρα έδωσε τη θέση της σε ντελικάτα Spritz κάπου χωμένα στα γραφικά στενάκια της Αιώνιας Πόλης, όσο ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα για το μεγάλο παιχνίδι κόντρα στη Ρόμα.

Το πρωί θα μπορούσε να ροκανίσει την αναμονή βολτάροντας γύρω από το Κολοσσαίο ή τη Φοντάνα ντι Τρέβι, όμως η συμμορία μασκοφόρων που επιτέθηκε σε εκείνον και τον Άντι την παραμονή του αγώνα είχε άλλη άποψη. Πέρασε τη νύχτα του μαχαιρωμένος στο νοσοκομείο και την επομένη ψάχνοντας απεγνωσμένα μια πατερίτσα για να φτάσει στο «Ολίμπικο» και να μη χάσει το σπουδαιότερο ματς στην ιστορία των Γλάρων της καρδιάς του. Και φυσικά δεν το έχασε.

Άλλωστε, όπως εξήγησε στο Gazzetta ο Τζακ Άλμπιον Στέφενσον, τίποτα δεν θα μπορούσε να τον κρατήσει μακριά από το ποδόσφαιρο και την Μπράιτον. Ούτε τα 8000 χιλιόμετρα που υπολογίζει πως έχει διανύσει μόνο φέτος για χάρη της, δίχως να έχει χάσει ούτε… μισό ματς της, και - όπως τρανά αποδείχθηκε – ούτε ακόμα και οι τρεις μαχαιριές και τα δέκα ράμματα που θα μείνουν σημαδεμένα για πάντα στο πόδι του. Ως σκληρή ανάμνηση ή ως απόδειξη της πιο τρελής αγάπης, της πιο ρομαντικής αφοσίωσης.

«Μάς επιτέθηκαν πισώπλατα, δεν θα μπορούσα να χάσω το παιχνίδι»

Πλέον ήρεμος, ασφαλής και στο σπίτι του, ο Τζακ έχει ξεπεράσει στο μέτρο του δυνατού το σοκ της πισώπλατης επίθεσης, που άφησε εκείνον και τους φίλους του τραυματισμένους στη μέση του δρόμου μέσα στο βράδυ. Θυμάται τις μάσκες τους και τον πανικό, ωστόσο δεν κατάλαβε ποτέ αν τα κίνητρα των δραστών ήταν οπαδικά ή όχι.

«Πήγαμε για μερικά ποτά με κάποιους φίλους μου στο κέντρο της Ρώμης την παραμονή του αγώνα. Περνούσαμε καλά, ως οπαδοί της Μπράιτον είχαμε ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι μπροστά μας κι αυτό για μας είναι πάντα μια κάτι παραπάνω από χαρούμενη περίσταση. Όπως περπατούσαμε στον γυρισμό μια συμμορία 6-7 ατόμων, όλοι τους ντυμένοι στα μαύρα και με μάσκες, μάς επιτέθηκε από πίσω. Εμένα με μαχαίρωσαν τρεις φορές στο πόδι. Ένας ακόμη φίλος μου δέχθηκε δύο μαχαιριές στο πόδι και τους άλλους δύο τούς έσπασαν στο ξύλο. Έπειτα καταφύγαμε σε ένα εστιατόριο όπου μας βοήθησαν και από εκεί μας έστειλαν στο νοσοκομείο. Χρειάστηκε να μου κάνουν δέκα ράμματα στο πόδι και πέρασα το βράδυ εκεί», λέει.

Ίσως αν οποιοσδήποτε άλλος βρισκόταν σε αυτή τη θέση να έψαχνε τρόπο να γυρίσει όσο πιο γρήγορα γίνεται στο σπίτι και το περιβάλλον του, ίσως να ξεχνούσε πλήρως το παιχνίδι ή να αδιαφορούσε για την ομάδα του. Ποιος θα τον κατηγορούσε μετά από ένα τέτοιο συμβάν; «Οποιοσδήποτε άλλος» όμως, όχι ο Τζακ.

«Στο δικό μου κεφάλι δεν υπήρξε η παραμικρή αμφιβολία. Δεν θα μπορούσα να μην πάω στο παιχνίδι. Φέτος έχω δει το 100% των αγώνων της Μπράιτον από κοντά. Κάθε ματς, εντός και εκτός έδρας, οπότε το μοναδικό πράγμα που σκεφτόμουν ήταν να βγω από το νοσοκομείο και να πάω κατευθείαν στο γήπεδο για το παιχνίδι. Λατρεύω να βλέπω ποδόσφαιρο, ειδικά από το γήπεδο, και τίποτα δεν με απογοητεύει, τίποτα θα μπορούσε να με σταματήσει. Οπότε υποθέτω πως το να με μαχαιρώσουν είναι απλά ένα ακόμα “τικ” στη λίστα των πραγμάτων που δεν θα με σταματούσαν από το να πάω στο γήπεδο».

Και κάπως έτσι βρέθηκε κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του να ψάχνει επίμονα μια πατερίτσα. Το νοσοκομείο δεν του έδωσε, μα εκείνος τη βρήκε με τη βοήθεια του ξενοδοχείου που έμενε και όταν την πήρε φυσικά υπήρχε μόνο ένα πράγμα που μπορούσε να κάνει: Να τρέξει – εντάξει, όχι κυριολεκτικά – στο «Ολίμπικο». Τα νέα είχαν ταξιδέψει γρήγορα στους φίλους της Μπράιτον που βρίσκονταν στη Ρώμη. Ο Τζακ εν τέλει όχι μόνο έφτασε στο γήπεδο, αλλά το έκανε και με… είσοδο. Το πρώτο σύνθημα που ακούστηκε στο γήπεδο εκείνη τη μέρα δεν ήταν ούτε για τη Ρόμα, ούτε για την Μπράιτον, αλλά για εκείνον. Οι οπαδοί των Γλάρων τον υποδέχθηκαν σαν ήρωα, τραγουδώντας δυνατά το όνομά του και αποθεώνοντάς τον για την αφοσίωσή του στην ομάδα τους.

«Ίσως ένιωθα λίγο αμήχανα στην αρχή, εκείνη τη στιγμή. Αλλά γενικά ήταν πάρα πολύ όμορφο το ότι με υποδέχθηκαν έτσι, ότι τόσοι άνθρωποι έδειξαν ότι νοιάζονται για μένα και με αγαπάνε. Για μένα ήταν ακόμα μια απόδειξη ότι η Μπράιτον έχει τους καλύτερους οπαδούς στον κόσμο. Ειδικά όσοι ακολουθούμε την ομάδα και στα εκτός έδρας παιχνίδια. Βλέπω όλα αυτά τα ίδια άτομα κάθε εβδομάδα, οπότε γινόμαστε κάτι σαν οικογένεια. Είναι υπέροχοι άνθρωποι όλοι τους και η εμπειρία του να σε υποδέχονται έτσι ήταν φανταστική για μένα», θυμάται ο Τζακ για την ηρωική του υποδοχή.

«Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα ζούσα κάτι τέτοιο ως οπαδός της Μπράιτον»

«Glad I went» ή αλλιώς «Ευτυχισμένος που πήγα», έγραψε στο πρώτο τιτίβισμα μετά το παιχνίδι. Η Μπράιτον δεν πέρασε καλά στη Ρώμη, διασύρθηκε με τεσσάρα από την ομάδα του Ντε Ρόσι, μα για τύπους σαν τον Τζακ, αυτό δεν είχε και τόση σημασία. Σε μια εβδομάδα είδε την αγαπημένη του ομάδα να χάνει τρία παιχνίδια σε τρεις διοργανώσεις, δεχόμενη οκτώ γκολ και δίχως να σκοράρει κανένα. Έχασε από τη Γουλβς, τη Φούλαμ και τη Ρόμα. Όμως ο ίδιος είχε δει τους Γλάρους να βολοδέρνουν στις χαμηλές κατηγορίες όχι και τόσο παλιά και αυτή η σεζόν – όπως και όλες οι τελευταίες – είναι κάτι σαν όνειρο για εκείνον και τους φίλους της ομάδας.

«Ήταν μια πολύ κακή εβδομάδα πράγματι... Ουσιαστικά αποχαιρετήσαμε δύο διοργανώσεις και χάσαμε κάθε ελπίδα για τη συνέχεια στην Ευρώπη και την κατάκτηση της Premier League. Εντάξει ίσως και να μην πηγαίναμε για πρωτάθλημα στην Αγγλία...», λέει με το χαρακτηριστικό του χιούμορ και γελώντας δυνατά.

«Πάντως πραγματικά δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να με σταματήσει από το να πηγαίνω στο γήπεδο για την Μπράιτον. Όπου κι αν παίζει. Συχνά μεσοβδόμαδα φεύγω νωρίς από τη δουλειά μου, κυνηγάω τα τραίνα, ανέχομαι τις καθυστερήσεις και τις απεργίες τους και μπορεί να φτάνω λίγο πριν τη σέντρα κάποιες φορές. Αλλά αλήθεια δεν μπορεί να μπει κάτι ανάμεσα σε εμένα και αυτό το πράγμα. Το τελευταίο παιχνίδι που έχασα το έχασα επειδή παντρευόταν ο ξάδερφός μου. Και πραγματικά ξενέρωσα τόσο πολύ. Όμως πέρα από αυτό, δεν με σταματάει τίποτα».

Ο ίδιος χρεώνει την άπλετη αγάπη του για το ποδόσφαιρο και αυτή την ομάδα στην απώλεια του πατέρα του. Ο μπαμπάς του έφυγε νωρίς, όμως πριν από αυτό είχε φροντίσει να τον… βαφτίσει από την Μπράιτον και Χόουβ Άλμπιον – εξ ου και Τζακ Άλμπιον Στέφενσον – και να του μεταλαμπαδεύσει το δικό του πάθος.

«Αν κάτι βρίσκεται πραγματικά πίσω από την αφοσίωση και την αγάπη μου για αυτή την ομάδα, είναι ο πατέρας μου. Έφυγε από τη ζωή όταν ήμουν 7 ετών. Για την ακρίβεια, το μεσαίο μου όνομα το πήρα από την ίδια την Μπράιτον. Ο μπαμπάς μου με ονόμασε Τζακ Άλμπιον. Οπότε μού χάρισε από πολύ νωρίς το κίνητρο και την αφοσίωση του να υποστηρίζω αυτόν τον σύλλογο. Πλέον το να στηρίζω την Μπράιτον είναι σαν να κρατάω ζωντανή τη μνήμη του.

Πηγαίνω στο γήπεδο με τη μητέρα μου και όλους μου τους φίλους. Και το να γυρίζω στάδια σε όλη την Αγγλία και την Ευρώπη για να φωνάζω για την Μπράιτον είμαι σίγουρος πως θα ήταν κάτι πολύ σημαντικό για εκείνον, θα τον πώρωνε. Οπότε είναι σημαντικό και για μένα και με πωρώνει. Ούτως ή άλλως αυτή η αίσθηση είναι μοναδικά όμορφη και ειδικά φέτος με τα πρώτα μας ευρωπαϊκά παιχνίδια, η εμπειρία είναι φανταστική», μάς λέει χαρακτηριστικά.

Ο Τζακ ζει και αναπνέει για την μπάλα, για την ομάδα του. Και έχει μάθει να βρίσκει τη χαρά στις χαραμάδες των δυσκολιών της. Στις στιγμές, στο γήπεδο και στα ταξίδια. Ίσως η Ευρώπη φέτος να σήμαινε για την Μπράιτον περισσότερα από κάθε άλλον σύλλογος στις τρεις διοργανώσεις. Και ο ίδιος το ξέρει πολύ καλά αυτό, το νιώθει, παρόλο που οι Γλάροι ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν το Europa League άδοξα.

«Η φετινή σεζόν, παρά τα ζόρια της, είναι εκπληκτική. Το περίμενα πως θα είναι ζόρικη με την Ευρώπη. Αλλά το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, όλη αυτή η εμπειρία, τα ταξίδια και τα γήπεδα... Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα κατάφερνα να ζήσω κάτι τέτοιο ως οπαδός της Μπράιτον. Το να ακολουθώ την ομάδα στο σπίτι μας και μακριά από αυτό. Στη Ρώμη, στο Άμστερνταμ, στη Μασσαλία, στην Αθήνα. Τη λάτρεψα την Αθήνα παρεμπιπτόντως. Φοβεροί οπαδοί. Το να μαθαίνεις τόσα πράγματα για την ποδοσφαιρική κουλτούρα έξω από τη χώρα σου είναι μοναδικό.

Πλέον περιμένω να δω τι θα μας φέρει το μέλλον. Ο σύλλογός μας είναι φοβερός και πηγαίνουμε προς τη σωστή κατεύθυνση. Ελπίζω σε πολλά περισσότερες ευρωπαϊκές παρουσίες και περιπετειώδη ταξίδια. Όμως μέχρι τότε, το μόνο σίγουρο είναι πως θα παραμείνω πιστός στο όλο ταξίδι της ομάδας, στο rollercoaster της Μπράιτον και Χόουβ Άλμπιον».

Άλλωστε, ο Τζακ πάντα αυτό έκανε. Έμενε πιστός στο πάθος του και δεν άφηνε τίποτα να μπει ανάμεσα σε εκείνον και την αγαπημένη του ομάδα. Ούτε 8000 χιλιόμετρα, ούτε τρεις μαχαιριές σε μια βραδιά στη Ρώμη, ούτε δέκα ράμματα.

*Credits κεντρικής φωτογραφίας: Andrew Forsyth - Dogma Brighton

@Photo credits: Andrew Forsyth - Dogma Brighton
 

EUROPA LEAGUE Τελευταία Νέα