Ένα (ακόμη) ποδοσφαιρικό μάθημα

Πέρασαν τόσα χρόνια από το 2004 και το Ευρωπαϊκό της Πορτογαλίας… Και όμως ακόμη μας δίνεται η ευκαιρία (αλλά και τα ερεθίσματα) να αντιλαμβανόμαστε και να απαντάμε στο ερώτημα: «Πώς η Ελλάδα κέρδισε εκείνο το Euro; Γίνονται θαύματα στο ποδόσφαιρο;»

Χθες αυτή η ομάδα έπαιζε στην Πάτρα με την Ισπανία (σε αντίστοιχες ηλικίες) για φιλανθρωπικούς λόγους και… μπράβο σε όλους που μαζεύονται, παίζουν και συγκεντρώνουν χρήματα για να βοηθούν τόσο κόσμο που έχει ανάγκη.

Εγώ μένω στο ποδοσφαιρικό κομμάτι και όχι βέβαια στην ποιότητα του παιχνιδιού, στην τακτική ή στις ενέργειες των παικτών που έχουν πλέον άσπρα μαλλιά και… συμπαθητικές κοιλίτσες. (Όλοι εκτός των Μπασινά και Γιαννακόπουλου που… έτσι και αλλιώς δεν έχουν μαλλιά, αλλά ούτε και κοιλιά! Αυτοί έπαιζαν περίπου όπως και τότε… Ένα απίστευτο πράγμα).

Αυτό που μας δίδαξαν και πάλι οι μύθοι του Ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι ότι στο γήπεδο είναι πολύ-πολύ-πολύ σημαντικό να αρνείσαι την ήττα! Τεράστιο αυτό το ποδοσφαιρικό μάθημα.

Η Ελλάδα του 2004 έπαιζε καλούτσικα στο πρώτο μέρος και όμως έχανε με 2-0 από τους Ισπανούς: «Μία φάση έκαναν και χάνουμε 2-0…» έλεγε παραπονούμενος ο Ζαγοράκης, λες και εμείς τότε… στους επίσημους αγώνες, κερδίζαμε αλλιώς. Τέλος πάντων…

Η ομάδα έχανε 2-0 και σφυρίζει ο Κάκος για να πάνε στα αποδυτήρια. Πλησιάζει ο συνάδελφος της τηλεόρασης τον Γιαννακόπουλο και του λέει: «Στέλιο… Χαίρεστε και πάλι το ποδόσφαιρο».

Και απαντάει (πραγματικά) θυμωμένος ο ποδοσφαιριστής: «Ποια χαρά; Αν χάνεις δεν υπάρχει χαρά, ούτε σε αυτά τα παιχνίδια…».

Και να ήταν μόνο αυτό… Γιατί αυτά ήταν λόγια… Στο γήπεδο να δείτε τι έγινε στο δεύτερο ημίχρονο…

Μπήκαν μέσα και… λύσσαξαν! Έπαιζαν λες και αν έχαναν, θα τους απαγορεύονταν να ξαναπαίξουν!!

Ο Καραγκούνης έτρεχε, έπεφτε (φυσικά), σηκώνονταν, φώναζε, μάλωνε με αντιπάλους, εκτελούσε γρήγορα τα φάουλ…

Ο Μπασινάς έπαιξε 90… ποιοτικά λεπτά.

Ο Γιαννακόπουλος έβαλε τρία γκολ και πανηγύριζε όπως τότε το 2003 στη Σαραγόσα όπου και εγώ είχα την τύχη να καλύψω εκείνο το φοβερό 0-1 επί της Ισπανίας που (μαζί με το 0-2 επί της Βόρειας Ιρλανδίας) είχε αποτελέσει την αρχή του μεγάλου σερί επιτυχιών εκείνης της ομάδας.

Ο Νταμπίζας… «σκύλιασε».

Ο Δέλλας φώναζε από τον πάγκο πιο πολύ από τώρα που είναι προπονητής!

Ο Παπαδόπουλος έμπαινε σε όλες τις φάσεις λες και… έδινε τελικό.

Ο Κατσουράνης ήταν και πάλι παντού και μιλούσε (φυσικά) λίγο λιγότερο απ’ ότι έτρεχε…

Φυσικά και ο Γ.Χ. που έπαιξε δεξί μπακ και έβγαζε αυτή τη φλέβα στο λαιμό που τον χαρακτήριζε σε κάθε ενέργειά του. (Να δείτε τι ωραία κέρδισε και το πέναλτι στο 2-3, εκεί που «τσαμπουκαλεύτηκε» και με αντίπαλο που πήγε να του ζητήσει τον λόγο για το… πώς έπεσε!

Νωρίτερα και στο πρώτο ημίχρονο το ίδιο πάθος επέδειξαν και ο Ζαγοράκης, ο Τσιάρτας, ο Χαριστέας και όλοι οι άλλοι που έπαιξαν σε... ένα φιλικό παιχνίδι, διανύοντας το 43ο- 45ο- 47ο έτος της ηλικίας τους!!

Περιττό να αναφέρω ότι το 0-2 και το 1-3, έγινε 5-3 στο τέλος, χωρίς να έχει νόημα το πώς και το γιατί… Το θέμα είναι ότι αυτοί με τα γαλανόλευκα… δεν θα έφευγαν και χθες από το γήπεδο αν δεν ισοφάριζαν ή αν δεν κέρδιζαν! Δεν υπήρχε περίπτωση…

Μετά (και) από όλα αυτά… σε αυτή την φαινομενικά –αδιάφορη- ποδοσφαιρική βραδιά, καλό θα είναι όλοι όσοι στην Ελλάδα παίζουν ποδόσφαιρο, να ψάξουν και να βρουν αγώνες αυτής της ομάδας. Τότε (κυρίως) αλλά και τώρα… Και ας κλείσουν τη φωνή. Ας μείνουν μόνο στα πρόσωπά τους και στις αντιδράσεις τους, σε όλο αυτό το πάθος που έβγαζαν την ώρα των αγώνων…

Γιατί στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος, αλλά πολύ συχνά κερδίζει αυτός που το θέλει περισσότερο και αυτός που αρνείται να αποδεχθεί την ήττα.

Και όπως λέει πάντα ο πολύ μεγάλος Φερνάντο Σάντος, η... υπόθεση νίκη είναι η σημαντικότερη στο ποδόσφαιρο και σε αυτή τη διαδικασία (να μαθαίνεις να κερδίζεις) μπαίνεις από την προπόνηση.

* Και κάτι σχετικό: Στον ΠΑΟΚ φέτος ο Λουτσέσκου ένα πράγμα διέκρινε και ανέφερε ως το μεγαλύτερο κέρδος: «Κερδίσαμε πάρα πολλά σε νοοτροπία…» είπε και γι’ αυτό τώρα επαναλαμβάνει ότι δεν θέλει να διαταραχθεί και να αποδυναμωθεί αυτή η ομάδα, ακόμη και αν δεν ενισχυθεί ιδιαίτερα…

* Και το μπάσκετ του ΠΑΟΚ τελείωσε εκπληκτικά τη χρονιά και έφθασε στο ταβάνι του. Η ομάδα που οραματίστηκε και στελέχωσε ο Πρέλεβιτς, ο Σταυρόπουλος, ο Ζουρνατζίδης και οι άλλοι μπασκετικοί του ΠΑΟΚ, αυτό το σύνολο που δούλεψε και βελτίωσε πάρα πολύ κατά τη διάρκεια της σεζόν ο Παπαθεοδώρου, έκανε το… 5-0 στις νίκες κόντρα σε ΑΕΚ και Προμηθέα και κατέκτησε το πρωτάθλημα μετά τους… μόνιμους και αναμφισβήτητους πρωταθλητές.

Μπράβο σε όλους…

* Όλη η Ελλάδα, όλοι οι Έλληνες οπαδοί γράφουν τα καλύτερα για τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Δεν τα γράφουν από υποχρέωση, λόγω της ημέρας και του θλιβερού γεγονότος. Ήταν πραγματικά τεράστιος άνθρωπος και κορυφαίος παράγοντας. Συλλυπητήρια σε όλη την οικογένεια του Παναθηναϊκού. Ήταν τυχεροί που τον έζησαν. Αλήθεια είναι ότι έφυγε ένας πρόεδρος για τον οποίο στο πέρασμα των χρόνων, όλοι κάποια στιγμή έχουν πει: "Μακάρι να είχαμε και εμείς έναν τέτοιον...".