Μετά τα πρώτα ματς τα οποία ήταν στα μέτρα της ομάδας, δείχνοντας πολύ καλά δείγματα γραφής, ήρθε η ώρα για τον Πανιώνιο να δείξει πόσο «μετράει» κόντρα σε θεωρητικά ανώτερες ομάδες.

Τα τραγελαφικά, όμως που συνέβησαν την προηγούμενη αγωνιστική με την διαιτησία του Λαμπρόπουλου, δικαίως κάλυψαν τις όποιες κουβέντες μπορούσαν να γίνουν για το αγωνιστικό κομμάτι, κάτι που σήμαινε ότι το ματς με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ θα ήταν το πρώτο πραγματικό τεστ για ν δούμε την ομάδα και τι μπορεί να περιμένει ο κόσμος από αυτήν.

Και η εικόνα ήταν εν μέρει ικανοποιητική. Κι εξηγούμαι. Για άλλη μια χρονιά όπως φαίνεται η αμυντική λειτουργία τη ομάδας θα αποτελέσει το μεγάλο όπλο της ομάδας. Ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς ως έξυπνος προπονητής που είναι, συνέχισε την πετυχημένη συνταγή του Ουζουνίδη στην αμυντική λειτουργία της ομάδας. Τρομερή στο τακτικό κομμάτι, με τους παίκτες να λειτουργούν στο απόλυτο τις εντολές τους- ειδικά ο Σιώπης έκανε παπάδες.

Γενικότερα η αμυντική λειτουργία του Πανιωνίου πήρε άριστα με τόνο, εξουδετέρωσε σχεδόν όλα τα ατού της ΑΕΚ (μόνο ο Μάνταλος ήταν αυτός που δημιούργησε κάποια θέματα) , και οι όποιες φάσεις προέρχονταν κυρίως από δικά του λάθη (χαρακτηριστικότερη η φάση με τον Μάνταλο όπου υπήρξε λάθος των Ρισβάνη-Γιαννιώτη).

Τα πράγματα μάλιστα έγιναν ακόμα πιο εύκολα όταν ο Μοράις γύρισε το σύστημα σε 4-4-2 με Μάνταλο και Μπακασέτα στα άκρα και τους δίδυμους πύργους στην επίθεση. Εκεί οι όποιες σέντρες στο τελευταίο τέταρτο ήταν ψωμοτύρι για Ρισβάνη-Οικονόμου-Γιαννιώτη. Έτσι, με την άμυνα και τα αμυντικά χαφ να βγάζουν ξανά την ομάδα ασπροπρόσωπη ο βαθμό ήρθε με άνεση. Ένας βαθμός όμως, που θα μπορούσε να γίνει και τρεις αν υπήρχε μεγαλύτερη τόλμη στο επιθετικό του τρίτο.

Στο πρώτο ημίχρονο η ομάδα δεν απείλησε καθόλου, απόρροια των πολλών λαθών και τις έλλειψης συνεργασιών, κάτι που οφειλόταν στο γεγονός ότι ο Μασούντ-για δεύτερο παιχνίδι δεν έδειχνε σε καλή ημέρα. Στην επανάληψη, η εικόνα δεν άλλαξε αφού δεν υπήρχε η απαιτούμενη συγκέντρωση ώστε με μια πάσα η ομάδα να γίνει απειλητική, ειδικά από την στιγμή που ο Μοράις τα έπαιξε όλα για όλα ανεβάζοντας την αμυντική του γραμμή κοντά στο κέντρο. Μια φορά έπαιξε η ομάδα όπως έπρεπε και παραλίγο να την κάνει την ζημιά με τον Ανσαριφάρντ.

Η ουσία πάντως δεν αλλάζει και ο πίνακας έγραψε 0-0 με τον Πανιώνιο να παίρνει ένα βαθμό σχετικά άνετα, ο οποίος πάντως θα μπορούσε να ήταν και τρεις αν υπήρχε μεγαλύτερη τόλμη. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι πλέον οι Νεοσμυρνιώτες είναι ξανά στην ελίτ, δείχνοντας ότι όχι απλά μπορούν και κοιτούν στα μάτια ανώτερες ομάδες, αλλά και να τις κερδίζουν, αρκεί βέβαια να υπάρχει μεγαλύτερη τόλμη κι εμπιστοσύνη στις δυνατότητες αυτής της ομάδας.

Και κάποιες προσωπικές παρατηρήσεις. Δεν ξέρω πως σας φάνηκε ο Γκιοατά από την τηλεόραση, αλλά από το γήπεδο ο Καμερουνέζος εκτέθηκε ως δεξί μπακ. Ξεκάθαρα ο Γκιοατά είναι κεντρικός αμυντικός, και μάλιστα αν δουλευτεί θα γίνει αμυντικάρα, αλλά δεξί μπακ επ ουδενί και σε αυτή την θέση δεν μπορεί να βοηθήσει.

Επίσης, ο Μασούντ δείχνει να περνάει μια αγωνιστική κοιλιά και λογικό να επηρεάζει και την συνολική λειτουργία της ομάδας στο μεσοεπιθετικό κομμάτι. Ίσως η τεχνική ηγεσία θα πρέπει να ψάξει εναλλακτικό πλάνο όταν ο Ιρανός δεν είναι στα καλύτερά του.

Aκόμα πιστεύω ότι η ομάδα χθες αδίκησε τον εαυτό της. Τέτοια ΑΕΚ σε αυτά τα χάλια με τόσες απουσίες και τον κόσμο να κράζει δεν θα βρεις άλλη φορά. Ήταν ευκαιρία.