Να θυμηθούμε, να την αγαπήσουμε...

Δεν μπορώ να προσπεράσω έτσι βιαστικά και επιπόλαια ένα πράγμα που με βασανίζει χρόνια τώρα.... Συνηθίζω να γράφω πολλά, να κρίνω πάντα και να ξεχνάω να κλείσω τα μάτια μου και να αφήσω τον εαυτό μου να κοιτάξει προς τα πίσω, στο παρελθόν!

Είναι η "υποχρέωση" του επαγγελματία εδώ, σε τούτο το χώρο να γίνεσαι κυνικός, να παγώνεις το αίμα και το συναίσθημα με σκοπό να είσαι τάχα μου τίμιος και δήθεν επαγγελματίας. Αντικειμενικός ντε και ντόμπρος! Λες και αν το συναίσθημα θέλει στο απαγορεύει...

Η ΑΕΚ κέρδισε στην Λάρισα βγάζοντας ψυχή, δίνοντας πάθος στο χορτάρι, βγάζοντας ψύχωση για νίκη κι όταν έμεινε με δέκα παίκτες. Κι όμως δέχτηκα εκατοντάδες μηνύματα για τη μεγάλη μεν νίκη αλλά και την ταυτόχρονα ήττα του κλασικού "έτσι και με αυτόν τον κόουτς δεν πάμε πουθενά"! Πόσο χαλάστηκα δεν μπορώ να σας εξηγήσω με λόγια απόλυτα...

Όμως έκλεισα τα μάτια μου και είδα την ΑΕΚ ξανά, τη θυμήθηκα, Εκείνη και τα αγαπημένα μου πρόσωπα που δεν ζουν ανάμεσα μας πλέον. Ήρθε στο μυαλό μου η αγάπη που της είχαν σε τόσο δύσκολα χρόνια, τόσο άσχημα. Κι όμως δεν άλλαζε η σκέψη τους, το συναίσθημα τους, η καψουρα τους για την Ένωση. Δεν διαπραγματεύεσαι καν το πόσο την αγαπάς μου έλεγαν.

Πάμε λοιπόν ξανά στα δικά μας τα αγωνιστικά. Η ΑΕΚ πήγε στην Λάρισα με την πλάτη στον τοίχο και με μόνη υποχρέωση απέναντι στα δύσκολα και στα πρόβληματά της (αγωνιστικά) να κερδίσει και να... ξεχάσει για λίγο τα προβλήματα της. Δεν θα τα καταφέρει γιατί ευθύνεται και η Ίδια σαν οργανισμός. Αλλά της αξίζει πίστωση χρόνου και κυρίως να θυμηθούμε να την αγάπησουμε αληθινά και γνήσια όπως μόνο εμείς γνωρίζαμε κόντρα σε όλα...

Με δέκα παίκτες για πολύ χρόνο. Με σημαντικές απουσίες βασικών ποδοσφαιριστών και με μια 11αδα που έπαιζε αναγκαστικά για πρώτη φορά, η ΑΕΚ πέρασε νικηφόρα και εύκολα απέναντι σε μια καλή ομάδα και εκεί που ΔΕΝ θα περάσουν πολλοί. Κι αυτό έχει ξεχωριστή σημασία.

Με τον Πλατέλλα που είναι "λίγος". Με τον Αραβίδη που "δεν κάνει για πρωταθλητισμό", με τον Κολοβέτσιο που "δεν μπορεί παραπάνω" και με τόσα ακόμη που με πονάνε και στη σκέψη. Διότι δεν τα λένε οι "γραφιάδες" της ΑΕΚ αλλά και οι οπαδοί μας χωρίς να πονάνε!

Εμένα μου είχαν μάθει ότι "όποιος φοράει την φανέλα με τον Δικέφαλο είναι ο καλύτερος". Εντάξει να συμφωνήσω ότι δεν είναι οι κορυφαίοι του πλανήτη, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ το ανάθεμα ακόμη και στη νίκη. Δεν έγιναν οι καλύτεροι και δεν θα γίνουν, ούτε και οι χειρότεροι όμως. Κυρίως όμως δεν μπορώ να δεχτώ όταν κερδίζει και στις στιγμές που όλα στραβώνουν, το κράξιμο για να δικαιώσουμε το "εγώ" μας.

Μπορεί να μη μας κάνουν οι παίκτες, ο προπονητής, η διοίκηση, τα πάντα, είναι η γενιά μας ντε και τα social media που έχουν δώσει λόγο σε όποιον, αλλά δεν γίνεται όσα χρόνια και να περνάνε, όσο η τεχνολογία και αν προοδεύει, να ξεχνάμε να αγαπάμε και στις καλές στιγμές ειδικά όταν αυτές έρχονται όταν όλα στραβώνουν!

Ο Πλατέλλας ήταν ο κορυφαίος, ο Αραβίδης ήταν αυτός που υποχρέωσε τον προπονητή του να αναγνωρίσει το λάθος του (κάτι που τον κάνει άνδρα όπως ξέραμε ότι πάντα ήταν), οι υπόλοιποι τίμιοι όσοι ήταν μέσα και όσοι χρειάστηκαν να μπουν... Ε ρε γαμώτο στη στραβή όλοι ανάθεμα, αλλά στη νίκη, γκρίνια επειδή κάναμε αυτό που έπρεπε; Ε όχι διαολε, όχι...

Υγ: Η νίκη στη Λάρισα έχει τεράστια αξία λόγω της ήττας του Ολυμπιακού. Δεν θα χει ταυτόχρονα αξία όμως αν δεν κερδίσει η ομάδα με τον Πανιώνιο! Απλά και ξεκάθαρα.

Υγ2: Άκουσα πως η ΑΕΚ έχει παράπονα απ την διαιτησία στο ματς με την ΑΕΛ. Δεν έχω μάθει να μασάω τα... λόγια μου δεν υπάρχει λόγος ΚΑΝΕΝΑΣ να "γκρινιάζει" η ΑΕΚ για τον Κομίνη. Είναι τουλάχιστον αστείο!

Υγ3: Δεν ξέρω τι ισχύει με τον Λάζαρο. Κάκιστα όμως είδε την κόκκινη κάρτα. Θέλω να πιστεύω ότι δεν ευθύνεται...