Ούτε με μπάλα, ούτε με μαγκιά...

H Ξάνθη του Λουτσέσκου (και του Πανόπουλου...) είναι μια γνωστή και κλασική ομάδα της ελληνικής Superleague, παρόμοια με περισσότερες από τις μισές του πίνακα: Χωρίς άλλο “κέφι” για παραπάνω, σε διαρκή πτώση εδώ και χρόνια και δίχως Skoda πια στη μηχανή της, δίχως ταλέντο και φαντασία, με τις άλλοτε περίφημες και παραγωγικές ακαδημίες της σε “στείρα” περίοδο, χωρίς αγωνιστική πυξίδα, με αβέβαιο “σήμερα” και δυσοίωνο “αύριο”. Με ένα προπονητή που μακροημερεύει (ως τα τώρα...) εξασκώντας την επαγγελματική του... καπατσοσύνη, με τρόπους και τόνους που δεν ενοχλούν τις προσωπικές επιδιώξεις του μεγαλομετόχου, μιας έτσι κι αλλιώς προσωποπαγούς ΠΑΕ. Ε και;

Έφυγε από την Τούμπα με τον βαθμό της ισοπαλίας και η δουλειά της θεωρείται “καλώς καμωμένη”. Άλλωστε πάνω από τις μισές ομάδες και φέτος, έτσι θα έρθουν να παίξουν στην Τούμπα (και στις έδρες τους) με τον ΠΑΟΚ. Εκεί είναι και η αξία του... καλλιτέχνη. Ο Ίβιτς πρέπει να βρει τις μεθόδους και οι παίκτες του να τις εφαρμόσουν, για να μην πετύχουν και άλλοι Λουτσέσκου να “κλέψουν” πράγματα από τον ΠΑΟΚ. Ειδικά αν βρουν κι άλλοι στο πλάι τους διαιτητές, που επιτρέπουν σε μια ομάδα να παίζει με τους αγκώνες, που αρνείται να δώσει πέναλτι μαρς και αναδεικνύεται σε... MVP.

Παρόλα ταύτα, δε θα χαλάσω λέξη παραπάνω για τον Βάτσιο. Βρήκε κι αυτός κι έκανε... Ο ΠΑΟΚ ούτως ή άλλως, με δυο μεθόδους μπορεί να πάρει τέτοια ματς. Η με τη μπάλα του ή με τον τσαμπουκά του. Ούτε το ένα έβγαλε επαρκώς, ούτε το άλλο. Ευκαιρίες έγιναν και πάλι μπόλικες και τρεις-τέσσερις απ' αυτές που χάθηκαν, είναι από κείνες που τάχα δεν χάνονται... Αλλά όσο πιέζεσαι, τόσο περισσότερα χάνονται. Και όταν όλοι είναι λίγο... ολιγότεροι των περιστάσεων την ίδια μέρα (κι οι χαφ που έκαναν χίλια λάθη, κι ο Ευθύμης που τό 'χασε στο 8' κι ο Ίβιτς που γρήγορα-γρήγορα πέταξε έξω στο ημίχρονο τον Μπίσεσβαρ κι ο Τιάμ που αντί να δείξει την ωριμότητα να γίνει πολύτιμος, πάσχισε να γίνει σκόρερ και πάει λέγοντας), τότε εύκολα πέφτει κανείς στην ολοφάνερη παγίδα του κάθε Λουτσέσκου...

Όταν δεν αρκεί η μπάλα σου, ως μεγάλη ομάδα πρέπει να δείξεις την “μαγκιά” σου. Να ασκήσεις εσύ πίεση αντί να επιτρέψεις να σου ασκηθεί. Να διαμαρτυρηθείς έντονα κάθε φορά που κάποια αγκωνιά στα μούτρα και το λαιμό των παικτών σου μένει ατιμώρητη. Να μείνουν με “δέκα” από το πρώτο μέρος, όπως θα έπρεπε. Να πάρεις το πέναλτι – χέρι, που γελάνε και τα μικρά παιδιά. Σε αυτές τις μαγκιές της μεγάλης ομάδας, ο ΠΑΟΚ μένει χρόνια μετεξεταστέος... Αυτά όμως θα χρειάζονται, ακόμα κι αν επιτευχθεί η εξυγίανση...

Δίχως πολλή μπάλα και δίχως αρκετή μαγκιά, η γκέλα είναι αναπόφευκτη. Νωρίς είναι όμως. Επιμένω. Όλοι θα κάνουν ή... έκαναν ήδη τέτοιες γκέλες. Φέτος κανείς δεν θα έχει προστασία. Το θέμα λοιπόν είναι ποιος θα κάνει τις λιγότερες...

Γιατί αποχώρησα από τη συνέντευξη Λουτσέσκου...

Στην αρχική του τοποθέτηση ο προπονητής της Ξάνθης, χαρακτήρισε την ομάδα του “άτυχη στη φάση που ο διαιτητής την άφησε με δέκα παίκτες”. Τον ρώτησα λοιπόν “Τι εννοεί πως η ομάδα του ήταν άτυχη” (we had bad luck είπε στα αγγλικά), καταθέτοντας παράλληλα και την προσωπική μου (και υποκειμενική φυσικά) άποψη πως “ο διαιτητής άφησε τους παίκτες του να παίζουν με τους αγκώνες σε όλο το ματς και αρνήθηκε ένα ολοφάνερο πέναλτι στον ΠΑΟΚ, απόφαση με την οποία θα γελάνε και οι ουρακοτάγκοι”. Μου είπε λοιπόν “πως αυτή είναι η άποψή μου και δε θα σχολιάσει την υποκειμενική μου άποψη”. Του απάντησα πως “δε θέλω να τη σχολιάσει.Θέλω όμως να μου εξηγήσει στα αγγλικά, τα ελληνικά ή και τα ρουμανικά, τι σημαίνει “bad luck”. Δεν έπρεπε να το... δει ο διαιτητής το χτύπημα; Ή ήταν άτυχοι επειδή έκανε λάθος ο διαιτητής;” Ο προπονητής της Ξάνθης έλεγε “finish, finish” και εκεί του είπα πως “αποχωρώ, διότι αρνούμαι να παραβρεθώ σ' αυτό το αστείο”.

Το “στιγμιότυπο” έχει αποτυπωθεί στο παρακάτω, δίλεπτο βίντεο από την συνέντευξη:

Δεν κατανοώ την ανάγκη να χαραμίζω τον χρόνο μου σε “συνεντεύξεις” στις οποίες ο ερωτώμενος δεν είναι διατεθιμένος να απαντήσει σε ξεκάθαρες ερωτήσεις, επειδή απλώς τον... δυσκολεύουν. Λυπάμαι που αναγκάστηκα να ξεκινήσω τις ερωτήσεις μου στον Ρουμάνο προπονητή από μια ατάκα του για τον διαιτητή, αλλά από τι περίμενε να ξεκινήσω; Έπαιξε κάτι και δεν το κατάλαβα; Θα ήθελα να μπορώ να τον ρωτήσω κάτι για τη στρατηγική του, αλλά ήταν ολοφάνερη: Αγκωνιές, τρικλοποδιές, κλωτσιές και χασομέρια. Την γνωρίζουμε στο πετσί μας στην Ελλάδα την ποδοσφαιρική του τακτική. Ποιος νοιάζεται γι αυτήν;

Δεν κατάλαβε ο Λουτσέσκου, πως έναν βαθμό που τον πήρε η Ξάνθη με μαγκιά, όφειλε με μαγκιά να τον υπερασπιστεί και στην συνέντευξη. Το απέφυγε... Σιγά να μην καθόμουν μετά να τον ακούσω σαν σε απαγγελία ποιητικού μονολόγου, να τα λέει μόνος του και να χαίρεται...

Και δεν κάθομαι καλύτερα αυτά τα είκοσι λεπτά, να χαζεύω φρέσκια μπογιά στον τοίχο να στεγνώνει;

Υγ Ραντεβού αύριο στις 22:00, σε live streaming, με την επόμενη μέρα της αγωνιστικής