Η εξήγηση για το 3-4-1-2

Τα δεδομένα όσον αφορά τις διατάξεις του φετινού Παναθηναϊκού είναι γνωστά. 4-2-3-1 και 4-4-2 στις εγχώριες υποχρεώσεις και 3-4-2-1 ή 3-4-1-2 στην Ευρώπη. Μια μικρή παρένθεση. Κάποια στιγμή θα πρέπει ως παρατηρήτες του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα να καταλάβουμε πως το σημαντικότερο για το «ποιόν» ενός συνόλου πάνω στο χορτάρι δεν είναι η διάταξη αλλά όλες εκείνες οι επιλογές ενός προπονητή στον τρόπο που θέλει να αγωνιστεί η ομάδα του. Υπάρχει για παράδειγμα το 4-4-2 του Σιμεόνε για να διασφαλίσει μία πρόκριση σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, υπάρχει για παράδειγμα και το 3-4-3 της σχολής ποδοσφαίρου του Άγιαξ που είναι σούπερ επιθετικό! Άρα, λοιπόν, δεν παίζει μεγάλο ρόλο η διάταξη αλλά η φιλοσοφία και η στρατηγική που διαλέγει ο κάθε τεχνικός να πορευτεί παιχνίδι με το παιχνίδι. Κλείνει η παρένθεση.

Στο δεύτερο ματς για την φετινή Σούπερ Λιγκ, ο Αντρέα Στραματσόνι άφησε στο... συρτάρι το 4-2-3-1 και μέχρι το 34'(έξω ο Ιβανόφ, μέσα ο Βιγιαφάνιες και 4-4-2) πορεύτηξε ξανά με 3 στόπερ, σε ένα 3-4-1-2. Η επιλογή του εξέπληξε αλλά υπάρχει εξήγηση, όσον αφορά το σκεπτικό του Ιταλού τεχνικού:

*Μετά την ήττα από τον Άγιαξ, ο Ιταλός ήθελε να διασφαλίσει την επιστροφή του Παναθηναϊκού στις νίκες, αποκλείοντας παράλληλα τις πιθανότητες να πάθει... ζημιά από τον ΠΑΣ Γιάννινα μέσα στην Λεωφόρο. Με λίγα λόγια και εξαιτίας των ιδιαίτερων συνθηκών, ο «Στράμα» δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να πάρει το παραμικρό ρίσκο, βάζοντας στην ίδια ενδεκάδα Μπεργκ, Λέτο, Βιγιαφάνιες, Λεντέσμα και τέσσερις στην άμυνα απέναντι σε έναν αντίπαλο που θα έπαιζε στην κόντρα, με δύο «φουνταριστούς» ικανούς στο ανοιχτό γήπεδο, όπως ο Μαμπουλού και ο Κόντε. Αν θα μπορούσαμε να δώσουμε έναν τίτλο στο πλάνο, αυτός δεν είναι άλλος από το «safe win». Μία νίκη με ασφάλεια. Η τριάδα πίσω του έδωσε το καταρχήν ζητούμενο που δεν ήταν άλλο από την ισορροπία.

*Έχοντας απέναντι τον Πετράκη του ΠΑΣ με 3-5-2, το 3-4-1-2 είναι το μοναδικό σύστημα που μπορεί να βγάζει απέναντι στην διάταξη του «Άγιαξ» κατάσταση ένας εναντίον ενός σε όλες τις ζώνες του γηπέδου. Με αυτό το σύστημα, ο Ιταλός διασφάλισε ότι θα κάνει επίθεση με 7 ποδοσφαιριστές και θα έχει τρεις πίσω που δύσκολα θα αντιμετώπιζαν προβλήματα απέναντι στο δίδυμο των επιθετικών, καθώς δεν θα υπήρχαν κενοί χώροι προς εκμετάλλευση.

*Ο Ιταλός με το 3-4-1-2 ήθελε να είναι η μεσαία του γραμμή κοντά σε εκείνη του ΠΑΣ, ώστε να μην επιτρέψει την γρήγορη μετάβαση του αντιπάλου στην επίθεση. Η τριάδα έδινε την κάλυψη και Ζέκα-Λεντέσμα έμεναν πιο ψηλά και έκλεβαν μπάλες. Η θεωρία του είναι πως απέναντι στις «μικρές» αλλά επικίνδυνες ομάδες, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να... σκοτώσει τον αντίπαλο. Χωρίς βιασύνη και άγχος.

Φυσικά, το πλάνο πήγε... περίπατο από την αποβολή του Πασχαλάκη. Μέχρι τότε, ο Παναθηναϊκός δεν ήταν απειλητικός αλλά το δείγμα είναι ξεκάθαρα μικρό για να μπορούμε να προδικάσουμε τι θα συνέβαινε στο «11vs11».

Ο 40χρονος τεχνικός πήρε την άμεση απόφαση-χωρίς να περιμένει το ημίχρονο- και δικαιώθηκε για αλλαγή συστήματος και είσοδο Βιγιαφάνιες, που έκαναν σαφώς πιο επιθετικό τον Παναθηναϊκό και «καθάρισε» το ματς. Ένα ματς, στο οποίο οι «πράσινοι» δεν δέχθηκαν την παραμικρή ευκαιρία από τον αντίπαλο. Όπως και στην πρεμιέρα με τον Λεβαδειακό...

Υ.Γ1: Το αγαπημένο σας υστερόγραφο για διαιτησία: Φυσικά και είναι πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού, καθώς το χέρι στην φάση της παράβασης, αποτελεί προέκταση του σώματος και κόβει την πορεία της μπάλας. Όπως φυσικά και θα έπρεπε να αποβληθεί ο Μποτία με δύο κίτρινες στην αρχή του παιχνιδιού. Μία στην φάση του γκολ του Περόνε(κάνει χέρι στην αρχή της φάσης που δεν δίνει ο ρέφερι) και μία στην συνέχεια που ξηλώνει την φανέλα του Λεοζίνιο. Για τις αγκωνιές του Ρέντσου, εντάξει, όταν όλα αυτά τα χρόνια ο Μιλιβόγεβιτς έχει διδάξει το «παίζω με τον αγκώνα και δεν δέχομαι κάρτες», θα ήταν υπερβολή έστω και μία κίτρινη στον νεαρό αμυντικό...

Υ.Γ2: Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε «τα ζώα». Αυτή την εβδομάδα έχουμε τα «θηλυκή συμπεριφορά». Αθλητικός πολιτισμός. Το επόμενο στάδιο ποιο θα είναι;