Ομάδα που καταλαβαίνει

«Αγόρασε» πιθανότατα την πρώτη θέση του... ομίλου, από την πρώτη και όλας βραδιά. Έφτιαξε το κέφι του με ένα «διπλό» που πάντα σε ότι αφορά στον παρανομαστή «Ευρώπη» έχει ιδιαίτερη σημασία για τον οργανισμό «Ολυμπιακός». Και κυρίως: Έδωσε την αίσθηση ότι ξέρει ακριβώς τι του συμβαίνει αυτόν τον καιρό. Πως δεν είναι έτοιμος. Πως απέχει πολύ από τον επόμενο αγωνιστικό «χαρακτήρα» του. Και όταν ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα; Δεν «παραμυθιάζεσαι» από εφήμερες χαρές, ούτε αποπροσανατολίζεσαι από ένα αποτέλεσμα. Σκύβεις το κεφάλι, δουλεύεις και ψάχνεις για τη λύση, κερδίζοντας στο μεταξύ όσο χρόνο μπορείς.

Κάποιοι θα σταθούν στο γκολ του Καμπιάσο και τον... play station συνδυασμό του, με Ιντέγιε και Μάριν. Άλλοι στο πολύ καλό πρώτο δείγμα του Λεάλι, ή στην αγωνιστικότητα του Ταρίκ. Όσο και αν φαίνεται παράξενο όμως ο Ολυμπιακός στα δικά μας μάτια, επικράτησε στην Ελβετία σαν ομάδα και όχι σαν πρόσωπα. Και άλλαξε τους όρους στο παιχνίδι από πολύ νωρίς. Λίγο μετά την διακοπή από τη «φωτιά» στην κερκίδα των γηπεδούχων. Κάπου στο δεκάλεπτο. Είχαν προηγηθεί τρεις-τέσσερις απόπειρες του Ντα Κόστα και του Μιλιβόγιεβιτς να ξεκινήσουν την ανάπτυξη από την πίσω ζώνη με «μικρές πάσες». Έμεναν έξι-επτά παίκτες πίσω από την σέντρα για να συνεργαστούν, σε ένα μοτίβο «ανάπτυξης» που ταιριάζει σε ένα σύνολο που θέλει να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο κατοχής.

Σε αυτές τις απόπειρες όμως τρίτη πάσα δεν άλλαξε, σωστά. Και τα εύκολα λάθη έστειλαν ισάριθμες φορές τους Ελβετούς έξω από την περιοχή με καλές πιθανότητες. Έγινε ένα σουτ (2΄) δεν έγιναν τα επόμενα διότι ήταν κακές οι επιλογές τους. Το ματς όμως πήγαινε προς μια κατεύθυνση που έδειχνε ότι ο Ολυμπιακός θα έχει μπελάδες. Κάπου εκεί λοιπόν λειτούργησε το ένστικτο, και οι φωνές του Μπέντο που ούτως ή άλλως αρχές της εβδομάδας είχε μιλήσει ειδικά για αυτό το σενάριο. Οι Ερυθρόλευκοι έπρεπε να προσαρμοστούν σε ένα στιλ πιο «άμεσο» που θα χαλούσε ίσως τις προϋποθέσεις τους στην ανάπτυξη, αλλά θα κρατούσε τους Ελβετούς μακριά από την περιοχή του Λεάλι.

Είδαμε λοιπόν πολλές φορές τη μπάλα να σηκώνεται από τη πρώτη γραμμή της άμυνας και να περνά στο απέναντι μισό. Μια κίνηση που αυτομάτως ανάγκασε την Γιουνγκ Μπόις να σταθεί πιο πίσω, στο γήπεδο. Και όταν συνέβη αυτό. Άρχισε ο καθένας να κάνει τη δουλειά του. Ο Ιντέγιε να βγαίνει στα άκρα και να τη διεκδικεί ουκ ολίγες φορές στον αέρα, σε ένα ακόμη βράδυ με μπόλικο «χαμαλίκι» από εκείνο που λατρεύουν οι προπονητές, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε όλοι οι υπόλοιποι.
Ο Καμπιάσο με τον Μιλιβόγιεβιτς και τον Μαρίν να «μικραίνουν» τα μέτρα από τον σέντερ φορ ώστε να πάρουν το ριμπάουντ και να προκύψει μια καλή κατοχή. Ο Σεμπά να ανεβαίνει ψηλότερα από όλους για να χαλάσει την αμυντική ισορροπία και να επιτρέψει σε άλλο σημείο του γηπέδου, να έχει ο Ολυμπιακός αριθμητικό πλεονέκτημα. Ο Ταρίκ να συγκλίνει και αυτός.

Δεν ήταν όμορφο. Ήταν όμως τακτικά «τόσο-όσο» για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις. Ήταν η σωστή διαχείριση των δεδομένων. Και βγήκε. Ουσιαστικά δεν απειλήθηκε ποτέ ο Ολυμπιακός. Γιατί οι Ελβετοί δεν βρήκαν προϋποθέσεις επιθετικού τρανζίσιον. Γιατί πιθανότατα άλλο περίμεναν να δουν και εκείνοι από τους Ερυθρόλευκους. Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Μια ωραία ιστορία που έβαλε τους πρωταθλητές με το δεξί, σε αυτή τη δεύτερη φετινή τους ευρωπαϊκή ευκαιρία.

Στο μεταξύ: Ο Φορτούνης με τον Τσόρι δεν έπαιξαν δευτερόλεπτο. Ο Ρομαό με τον Καρντόσο είναι πολύ «πίσω». Ο Σιόβας με τον Ομάρ από τραυματισμό. Ο Μαρίν δεν έχει δυνάμεις για παραπάνω από μια ώρα. Και είναι και ο Πασιένσα με τον Βιάνα που δεν τους έχουμε δει καθόλου. Είναι και ο Πάρντο που κάποια στιγμή θα πρέπει να βγάλει «αντίδραση» μετά τον αποκλεισμό του από την ευρωπαϊκή λίστα. Έχει πολλούς παίκτες ο Ολυμπιακός. Τόσους που να δίνει την αίσθηση ότι σε κανά μήνα από τώρα, θα διαθέτει και άλλη δυναμική. Θα είναι σπουδαίο λοιπόν για εκείνον αν καταφέρει να φτάσει ως εκεί με νίκες.

ΥΓ. Δεν πρέπει να έχει συμβεί ποτέ ξανά στο παρελθόν. Ούτε ένας από τους δεκατέσσερις που έπαιξαν. Ούτε ένας Έλληνας. Μπορεί να έτυχε με Καπίνο και Φορτούνη. Ίσως και με τον Σιόβα. Δεν παύει όμως να είναι από μόνο του, ένα τεράστιο θέμα συζήτησης.