Κυνικός και... καληνύχτα!

Καλό μήνα και καλώς σας ξαναβρήκα. Σε αυτό το δεκαπενθήμερο των διακοπών που το... κλείσαμε το μαγαζί, ο Παναθηναϊκός μπορεί απέτυχε να τελειώσει θετικά το σίριαλ Ρινάλντι-αργεντίνικη σαπουνόπερα με πρωταγωνιστές μισή ντουζίνα μανατζαρέους- χάνοντας ένα μήνα και άλλες αξιόλογες περιπτώσεις φορ, αλλά κατάφερε κάτι εξόχως πιο σημαντικό, από την απόκτηση ενός επιθετικού που θα έρθει για αναπληρωματικός.

Πήρε προβάδισμα πρόκρισης κόντρα στην ΑΪΚ, έκανε το πρώτο βήμα για το αυτονόητο, που δεν είναι άλλο από το πέρασμα στα πλέι-οφ του Europa League και εν συνεχεία στους ομίλους. Αυτό το 1-0 φαντάζει και είναι «φτωχό» αλλά είναι υπερπολύτιμο. Αν ο Μπεργκ και ο Ιμπάρμπο είχαν αξιοποιήσει τις μεγάλες ευκαιρίες του πρώτου μέρους, θα είχαμε άλλο παιχνίδι, οι τόνοι άγχους θα είχαν φύγει από τα «πράσινα» πόδια, οι Σουηδοί θα έβγαιναν λίγο από το «καβούκι» τους και το κοντέρ θα έγραφε πολλά.

Έχοντας την ευκαιρία να ζήσω ένα παιχνίδι όπως παλιά, από την κερκίδα, το άγχος και η αγωνία όλων ήταν μεγαλύτερη και από ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Βλέπετε τον περυσινό εφιάλτη από την Καμπάλα δεν τον ξέχασε κανείς και ο Παναθηναϊκός πρέπει να ανάψει μια λαμπάδα ίσα με το μπόι του Λουκ Στιλ για την απίθανη επέμβαση στην μεγαλύτερη ευκαιρία των Σουηδών στο 0-0 και άλλη μία στον «terminator» Μολέδο για το γκολ που οδήγησε το «τριφύλλι» στην νίκη και την Λεωφόρο σε ένα από τα μεγαλύτερα ξεσπάσματα των τελευταίων ετών!

Πάμε τώρα στα φρέσκα κουλούρια. Στην ρεβάνς της Πέμπτης. Κρίνοντας από την εικόνα των δύο ομάδων στο ματς της Λεωφόρου αλλά και την αγωνιστική ταυτότητα των Σουηδών τα πράγματα είναι λίγο πολύ απλά, είτε οι «πράσινοι» αγωνιστούν με 3-5-2 είτε με 4-2-3-1 είτε με 3-4-2-1. Μία παρένθεση για την διάταξη της κάθε ομάδας. Θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε στην Ελλάδα ότι το ζητούμενο δεν είναι τι σύστημα παίζεις αλλά πως το παίζεις. Μπορεί να παίξεις με 3-5-2 και να είσαι φουλ επιθετικός, να παίρνεις ρίσκα, να αφήνεις χώρους και μπορείς να παίξεις και με 4-4-2 και να είσαι φουλ συμπαγής, όπως για παράδειγμα η Ατλέτικο του Σιμεόνε.

Στο ποδόσφαιρο του 2016 το Α και το Ω είναι η αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας που παρουσιάζεται πάνω στο χορτάρι. Ο τρόπος του «build-up», οι αυτοματισμοί στο επιθετικό τρίτο, η επιλογή για τον χώρο και τον χρόνο του πρέσινγκ, ο ρόλος του κάθε ποδοσφαιριστή ξεχωριστά, η δουλειά στις στατικές φάσεις, η αμυντική συνοχή, η επικοινωνία. Μέχρι στιγμής, ο Παναθηναϊκός δείχνει κάποια από τα όσα έχει δουλέψει ο Στραματσόνι αυτό το καλοκαίρι και παρουσιάζει μεγαλύτερη ισορροπία με το 4-2-3-1. Ο Ιταλός επέλεξε σε ακόμη ένα παιχνίδι να ανακατέψει αρκετά την τράπουλα(ξεκίνησε με 3-5-2, το γύρισε σε 4-2-3-1 και με την είσοδο του Λέτο έπαιξε 4-4-2) και στο τέλος πήρε αυτό που ήθελε με το μικρότερο δυνατό ρίσκο. Κλείνει η παρένθεση.

Στο πλαστικό της Χάμαρμπι, ο Παναθηναϊκός πρέπει να κάνει την ζωή του εύκολη και να μην μπει σε περιπέτειες απέναντι σε έναν αντίπαλο που ναι μεν θέλει προσοχή αλλά βρίσκεται ποιοτικά σκάλες χαμηλότερα από το «τριφύλλι». Πως θα γίνει αυτό;

Να κάνει ότι δεν έκανε πέρυσι στο Μπριζ και στο Μπακού, με αποτέλεσμα να το πληρώσει ακριβά. Να είναι κυνικός. Στις πρώτες φάσεις που θα δημιουργήσει στην περιοχή της ΑΪΚ να στείλει την μπάλα στο πλεκτό και να... καθαρίσει την πρόκριση. Είτε σε οργανωμένο παιχνίδι, είτε στην κόντρα(δεδομένα οι γηπεδούχοι θα ρισκάρουν με πιο πιθανό σενάριο αν το ματς είναι στο 0-0, να το πράξουν από το 60' και μετά) εκεί όπου οι Σουηδοί έχουν τεράστιο θέμα με το αμυντικό τρανζίσιον και τις αργές επιστροφές στην άμυνά τους.

Να προσέξει όσο τίποτα άλλο την... εναέρια κυκλοφορία του. Ειδικά στις «νεκρές» μπάλες της ΑΪΚ. Το παιχνίδι της Λεωφόρου έδωσε ξεκάθαρο μάθημα. Οι Σκανδιναβοί απείλησαν δύο φορές με ψηλό παιχνίδι. Η πρώτη στοχεύοντας στον Χουλτ και η δεύτερη ψάχνοντας το κεφάλι του Μαρκάνεν...

Να μπει και να παίξει για την νίκη. Όποιος πήγε για την ισοπαλία σε αυτές τις περιπτώσεις, 9 στις 10 την πάτησε. Ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να πατήσει χορτάρι με νοοτροπία νικητή, να πάρει τον έλεγχο του ματς από το πρώτο λεπτό και με υπομονή και σύνεση να βάλει τέλος στα όνειρα των Σουηδών. Το πρώτο ημίχρονο της Λεωφόρου με έξτρα την αποτελεσματικότητα, θα ήταν το ιδανικό σενάριο διαχείρισης!

Υ.Γ1: Να θες να αγιάσεις και να μην σε αφήνουν. Ποιος Σαραϊδάρης; Σε αυτό το δύσμοιρο το ελληνικό ποδόσφαιρο όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν. Ο επόπτης που έγραψε ιστορία παρέα με τον Καλόπουλο και τον Τρύφωνα στο ντέρμπι της ντροπής τον Φλεβάρη του 2011 στο Φάληρο, πέντε χρόνια αργότερα έρχεται για να «καθαρίσει» την διαιτησία και να επιβάλλει την αξιοκρατία στην ΚΕΔ. Ωραία, πάμε στην επόμενη γραμμή, να ακούσουμε άλλο ανέκδοτο...

Υ.Γ2: Μετά την περυσινή απογοήτευση, η φετινή φανέλα είναι υπέροχη. Copy-paste από την σεζόν 13-14 που φέρνει ευχάριστες αναμνήσεις στον κόσμο, όμορφη στο μάτι και διαφορετική από όσα είχαμε συνηθίσει στα 00's!

Υ.Γ.3: Αν είστε fan του βιβλίου, «Ξαφνικός Θάνατος», Φίλιπ Κερ. Ένα ποδοσφαιρικό-αστυνομικό μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή τον βοηθό προπονητή Σκοτ Μάνσον και την Λόντον Σίτι. Αξίζει μέχρι και το τελευταίο ευρώ, πριν περάσετε στο δεύτερο βιβλιο με πρωταγωνιστή τον Σκοτ με τίτλο «Το χέρι του Θεού» και φόντο το «Καραϊσκάκη»...