Και όμως, αν κάποιοι είχαν μάτια ανοιχτά, σίγουρα θα το πρόσεξαν. Και αν είχαν ανοιχτά και τα... μυαλά τους; Πιθανόν να παραδειγματίστηκαν και όλας. Διότι αυτό που έρχεται με το καλό αύριο για τον ΠΑΣ είναι ένα αποτέλεσμα τριετίας. Ένα σπάνιο αποτέλεσμα μιας ιδέας με αρχή, μέση και τέλος. Γεμάτη από ποδόσφαιρο. Μια football manager εκδοχή, που πρέπει να κάνει πολλούς εκεί στη λίμνη να καμαρώνουν. Και άλλους πιο μακριά να αντιληφθούν ότι τελικά μια καλή μέθοδος, μπορεί να φέρει ένα σπουδαίο αποτέλεσμα. Ίσως μάλιστα για τους «άλλους» να έχει και μεγαλύτερη σημασία, στα οικονομικά δεδομένα του σήμερα.

Το πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι στην ιστορία του ΠΑΣ Γιάννενα είναι προ των πυλών. Μια μικρή... επανάσταση, για έναν ιστορικό σύλλογο. Και αν κάποιοι σκεφτούν ότι αυτό συνέβη λόγω του αποκλεισμού του Πανιωνίου; Καλά θα κάνουν να θυμηθούν ότι καλοκαίρι του 2013, οι Γιαννιώτες κέρδισαν με το σπαθί τους το «εισιτήριο» για το Europa, αλλά το έχασαν στην... μετάφραση των οικονομικών τους δεδομένων. Τους το ξεπλήρωσε, η ρόδα που... γυρίζει, με έναν τρόπο. Και μακάρι κάποια στιγμή να κάνει το ίδιο και για τους Κυανέρθρους που πέρσι κέρδισαν κάθε φίλαθλο. Διότι είναι κρίμα ο δικός τους ιδρώτας να μην δικαιώνεται, διότι κάποιοι πρώτα «επιτρέπουν» και έπειτα τιμωρούν.

Λέγαμε όμως για τον ΠΑΣ. Μια ομάδα που δεν είχε δικαίωμα στις μεταγραφές το καλοκαίρι του 2012, όταν ξεκίνησαν όλα. Που ήταν στα πρόθυρα της «αγωνιστικής» διάλυσης. Που δόθηκε το τιμόνι της, σε έναν «άγουρο» βοηθό, σχεδόν άγνωστο τότε στο ευρύ κοινό. Ξεκίνησε για να σώσει την κατηγορία, υπό τον Γιάννη Χριστόπουλο (που μήνες μετά βραβεύτηκε σαν ο προπονητής της χρονιάς, από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές της Σούπερ Λιγκ). Και έφτασε να νικά τον ΠΑΟΚ μέσα στη Τούμπα, για τα πλέι-οφ.

Δεν θα είναι πολλά από εκείνα τα παιδιά σήμερα στους Ζωσιμάδες. Σίγουρα όμως όλοι θα βάλουν στο μυαλό τους, την ίδια εικόνα. Θα θυμηθούν και θα συμφωνήσουν ότι έστω και έμμεσα προέκυψε αποκατάσταση της τάξης. Θα ήταν ιδεατό ο πρόεδρος, ο Γιώργος Χριστοβασίλης να έστελνε από μια πρόσκληση σε κάθε μέλος εκείνης της παρέας. Μάλλον όμως δεν θα το σκέφτηκε. Σίγουρα δεν θα το έκανε από... πρόθεση. Ο μακροβιότερος και –με βάση τα αποτελέσματα- πιο επιτυχημένος πρόεδρος στην ιστορία του κλαμπ.

Η παρουσία στην Ευρώπη είναι η μια όψη της επιτυχίας. Η άλλη; Τα έσοδα που είχε ο ΠΑΣ αυτή την τριετία από εκείνη την ομάδα που φτιάχτηκε χωρίς να το καταλάβει κανείς. Όχι από τα κάτω ράφια, αλλά από τα... πανέρια της μεταγραφικής αγοράς. Ο Ντε Βινσέντι στον Ολυμπιακό, ο Κοροβέσης με τον Χαρίση στον ΠΑΟΚ. Ο Μάριος Οικονόμου στο Καμπιονάτο. Ο Κολοβέτσιος στην ΑΕΚ. Ο Τσουκαλάς εσχάτως στον Αστέρα Τρίπολης. Μεταγραφές εκείνης της ομάδας που έβαλαν στα ταμεία του κλαμπ περισσότερα από 2-2,5 εκατ ευρώ. Συν τον Βελλίδη που (δεν ήταν στην ομάδα του 2012-13) πήγε και αυτός στον ΠΑΟΚ.

Ειδική μνεία προφανώς θα πρέπει να γίνει και στον Γιάννη Πετράκη. Σα να το έχει το... όνομα για τους Γιαννιώτες. Ο τρίτος που άλλαξε στον πάγκο τη σεζόν 2013-14, από την ημέρα που ο Χριστόπουλος αποφάσισε να αποδεχθεί την πρόκληση της Τάβριγια. Αποδείχθηκε καλός καπετάνιος. Μπόρεσε να φέρει την ηρεμία. Να περάσει τη φιλοσοφία του. Και σταδιακά να τελειώσει μια δουλειά που έμεινε στη μέση. Αύριο θα έχει μαζί του, τον Λίλα, τον Τζημόπουλο, τον Γιάκο, τον Μιχαήλ, τον Μπέριο. Εκείνους που απέμειναν από αυτόν τον «κύκλο». Στο φινάλε μιας εποχής. Και στην έναρξη της επόμενης...