Once PAOK, always PAOK…

Παίκτες και προπονητές πάνε και έρχονται… Καλοκαίρι διανύουμε και αυτό το πήγαινε-έλα αποτελεί καθημερινή υπόθεση. Σε όλη την Ευρώπη, φυσικά και στην Ελλάδα.

Κάποτε εδώ είχαμε οκταετίες και δωδεκαετίες. Οι παίκτες (κυρίως οι Έλληνες και οι γηγενείς) δένονταν με ένα σύλλογο. Ήθελαν δεν ήθελαν!

Τα χρόνια πέρασαν, οι νόμοι άλλαξαν, σχεδόν κανείς παίκτης πλέον δεν παίζει σε μία ομάδα πάνω από τέσσερα-πέντε χρόνια. Όλοι οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές (και ειδικά σε πιο υψηλό επίπεδο) αλλάζουν τρεις και τέσσερις αλλά και παραπάνω ομάδες.

Αυτό σημαίνει ότι το δέσιμο (του όποιου) παίκτη με μία ομάδα, όσο πάει και μειώνεται. Γιατί άλλο να παίζεις σε ένα σύλλογο 20-25 χρόνια όπως ο Κούδας (ακαδημίες και πρώτη ομάδα) 15 χρόνια όπως ο Κώστας Ιωσηφίδης, 14 χρόνια όπως ο Σαράφης και άλλο να έρχεσαι για δύο χρόνια στον ΠΑΟΚ, να πηγαίνεις στη Λεβερκούζεν, μετά στη Τζένοα, να επιστρέφεις στον Παναθηναϊκό, μετά στη Σαρλερουά και… πάει λέγοντας.

Που θέλουμε να καταλήξουμε όμως…

Το τελευταίο διάστημα όλο και πιο έντονα στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και γύρω από τον ΠΑΟΚ, λέγεται και ακούγεται αυτό το περίφημο… «once PAOK, always PAOK».

Το λένε όλο και περισσότεροι, από αυτούς που φεύγουν από την ομάδα! Το λένε και το νιώθουν, το λένε και αυτό μεταδίδεται…

Είναι πλέον ΤΟ σλόγκαν!

Κάποτε ήταν το…. «ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί» των γονιών μας και των παππούδων μας. Ατάκα αλλά και μήνυμα ζωής που σήμαινε αυτό ακριβώς που ανέφερε για την καθημερινότητα των Θεσσαλονικέων και όχι μόνο.

Ακολούθησαν και πολλά άλλα γι’ αυτό τον σύλλογο που κάνει οπαδούς μέσα από τους οπαδούς του, μια και οι τίτλοι είναι δυστυχώς λιγοστοί.

Ακολούθησε το… «ΠΑΟΚ πάνω απ’ όλα», το πιο φανατικό… «ΠΑΟΚ και τα μυαλά στο μίξερ», το χιουμοριστικό… «ΠΑΟΚ και ας μη γ… ποτέ» και πολλά άλλα.

Το «once PAOK, always PAOK» το έγραψε και σήμερα ο Μιγκέλ Βίτορ.

Κι’ αυτός το «φώναξε» σήμερα που φεύγει. Ο Πορτογάλος δεν φεύγει με τον καλύτερο τρόπο. Έχει κάποια παράπονα για το φινάλε της συνεργασίας, αλλά… η τελευταία του κουβέντα είναι αυτή.

Το ίδιο πριν λίγες εβδομάδες ανέφερε και ο Τούντορ! Αυτός έμεινε λίγο, δοκιμάστηκε, είχε πολλές δύσκολες στιγμές, τον έδιωξαν νωρίς, αλλά στο τέλος… «once PAOK, always PAOK».

(Είναι φανερό ότι αυτή η ατάκα εφευρέθηκε για να καλύπτει πλέον και όλους τους ξένους που συνδέονται με τον ΠΑΟΚ).

Τον μιμήθηκε και ο Κροάτης συνεργάτης του, ο Λέκο.

Το φώναξε ο Γιώργος Σαββίδης σε μία από τις κορυφαίες στιγμές της ζωής του, το διαβάσαμε ακόμη και από τον Μάικ Τζόουνς (παλιός Αμερικάνος καλαθοσφαιριστής) που προφανώς κάπου το διάβασε, το είπε ο Ρατς, το λένε και το γράφουν πλέον πάρα πολλοί.

Νομίζω ότι αυτός που τα τελευταία χρόνια το πρωτοέγραψε και το «πέρασε» ήταν ο Ζλάταν Μουσλίμοβιτς. Ο Βόσνιος που αποτελεί ΤΟ παράδειγμα ξένου αθλητή που ήρθε, έπαιξε στον ΠΑΟΚ και έγινε αλλά και θα μείνει οπαδός της ομάδας για πολλά χρόνια!

Προφανώς όλη αυτή η κατάσταση δεν αφορά το 100% των αθλητών και των προπονητών…

Το ποσοστό όμως είναι τόσο μεγάλο… Και όσο περνούν τα χρόνια όλο και μεγαλώνει.

Για να το κλείσουμε…

Είναι μεγάλη υπόθεση να γεννάς οπαδούς και να κάνεις φίλους στο ποδόσφαιρο, ανθρώπους που ήρθαν και είχαν (αρχικά) μία επαγγελματική σχέση, αλλά ζώντας αυτό που λέγεται… ΠΑΟΚ, δένονται για μία ζωή. Αυτοί θα μιλήσουν με καλά λόγια στις χώρες τους για τον ΠΑΟΚ, αυτοί θα διαδώσουν την ιδέα του συλλόγου και θα επεκτείνουν τη φήμη του.

Πώς γίνεται και δένονται έτσι; Δεν ξέρω!

Τίτλους δεν παίρνουν! Όταν παίζουν και είναι εδώ, παραπονιούνται για την πίεση που τους ασκείται! Όταν δεν κερδίζουν είναι πιθανό και να αποδοκιμαστούν. Τα περασμένα χρόνια είχαν θέμα και με τα λεφτά. Τουλάχιστον δύο-τρεις φορές τη χρονιά έρχονται αντιμέτωποι με το αγριεμένο πλήθος που τους περιμένει έξω από τα αποδυτήρια. Μία-δυο φορές θα έχουν και «υποδοχή» στο αεροδρόμιο.

Έλα όμως που στο τέλος όλων αυτών κανείς ή σχεδόν κανείς δε θέλει να φύγει! Γιατί και μακριά που είναι… με τον ΠΑΟΚ ασχολούνται και στον ΠΑΟΚ θέλουν να ξαναγυρίσουν!