«Χίλια χρόνια Ηρακλής»... έτσι;

Ηρακληδείς... Παράξενη ράτσα. Λίγο εξηγήινοι. Γριές κανονικές και “χήρες”, γκρινιάρες και... ανευχαρίστητες. Και ρομαντικοί και “ξινοί” και ποδοσφαιρικά “άφιλοι”. Μοναχικοί λύκοι, που η κακοτράχαλη διαδρομή τους, θάμπωσε το γαλάζιο της φανέλας τους σε μουντό γκρίζο. Από διοικήσεις, πολλές φορές στην μετά Μυτιληναίο εποχή, ψώνισαν από σβέρκο: Σαλτιμπάγκοι, “μπροστινοί”, τυχοδιώκτες, ουρανοκατέβατοι... Μένουν “ζωντανοί”, χάρις στην λύσσα της επιβίωσης και την αντιδραση που βγάζουν σ' έναν οργανισμό τα βασικά ένστικτα. Σε αυτό το φτωχό και μίζερο ελληνικό πρωτάθλημα, θα έπρεπε να είναι μια ακλόνητη σταθερά. Κατάντησε να αγνοείται η τύχη του ανάμεσα σε ερασιτεχνικές κατηγορίες και... ποντιακά ανέκδοτα, λόγω ΑΦΜ και κάναμε μαύρα μάτια να τον ξαναδούμε

Ποιον; Τον Ηρακλή... Που ακόμα και φέτος, σε αυτό το χάλι, ήταν 5ος στα εισιτήρια, πίσω από τον Παναθηναϊκό και αγωνιστικά, δεν κινδύνεψε στ' αλήθεια ποτέ. Με υλικά... κατεδαφίσεων κατά βάσιν και ύστερα από τέτοιο οδοιπορικό, που στεγνώνει τη διάθεση και την όρεξη και από τους πιο αισιόδοξους και αποψιλώνει από πρόθυμα να βάλουν το μπλε στην καρδιά και το κορμί τους πιτσιρίκια, στα σχολεία και στις γειτονιές. Που οδηγήθηκε στην καταστροφή, για να σωθούν οι φίλοι του συστήματος και αντί να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι, έφτασαν να... προεδρεύουν στην Superleague. Κι ο Ηρακλής... “Ιφιγένεια”, στο βωμό της εξυπηρέτησης της λέχρας.

Κράτος, φυσικά, πουθενά. Ούτε όταν εμφανίστηκε αυτός ο... άνευ βιογραφικού και Ε9 “ιδιοκτήτης”, που στις πρώτες του δηλώσεις ρωτήθηκε για τις επαγγελματικές του δραστηριότητες και απάντησε πως “και η μάνα μου αυτό θέλει να μάθει εδώ και χρόνια και δεν της λέω τίποτα”... Και δεν υπήρξε ένας θεσμικός εκπρόσωπος, του ποδοσφαίρου, του κράτους, της δικαιοσύνης ή της ακόμη αρμοδιότερης όλων “ανεξάρτητης αρχής” που αδειοδοτεί τις ΠΑΕ (Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού), να τον καλέσει και να του πει: “Ρε κακομοίρη, μια ΠΑΕ έχει ένα σωρό συμβαλλόμενους επαγγελματίες, υπαλλήλους, προμηθευτές και μέσω της εξυπηρέτησης των φορολογικών της υποχρεώσεων, συμμετέχει στην εξυγίανση ή την περεταίρω υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας. Άρα επηρεάζει αμέσως κι εμμέσως, χιλιάδες κόσμου. Στη μάνα σου τραγούδα ό,τι θες, αλλά εδώ απέδειξέ μας πως θα πληρώνεις, αλλιώς τράβα στη Νέα Σκωτία του Καναδά, στάσου πάνω σ' ένα βράχο, μπήξε ένα φακό στο στόμα σου αντί να μιλάς και παρίστανε το φάρο...”

Αντιθέτως του είπαν “περάστε”, του επετράπη να ξαναφεσώσει την ΠΑΕ (μέχρι και με τα έξοδα διαμονής και διατροφής του..), που μόλις είχε καθαρίσει με κόπους, βάσανα και μετά από επώδυνες επιλογές. Του επετράπη να “παίξει” τον... “κάποιον” και πιθανότατα να κάνει “δουλειές”, εις βάρος του Ηρακλή (ιστορίας, κόσμου, ομάδας), του πρωταθλήματος και της νοημοσύνης όλων. Και τώρα, που αργά ή γρήγορα, με ένα χαρτζηλίκι ακόμα ή άνευ, θα το “σκάσει” από μόνος του για τον Καναδά, θα κληθεί ο σύλλογος να ξαναπληρώσει το μάρμαρο. Ναι, υπάρχουν κι ευθύνες κι εντός της οικογένειας του Γηραιού. Την έχουν όσοι τον παρουσίασαν ως μεγιστάνα (πανάθεμά τον...), όσοι “έτρεχαν” τις υποθέσεις του, όσοι διοικούσαν εξ ονόματός του κι όσοι έβαζαν “πλάτη” για κείνον όλον αυτόν τον καιρό. Αλλά οι μεγάλες ευθύνες, βαραίνουν το σύστημα... Που χρειάζεται ανίσχυρους ιδιοκτήτες, ζημιογόνες και προβληματικές ΠΑΕ, ευάλωτους στόχους.

Τώρα ο Ηρακλής βρίσκεται πάλι στο σημείο μηδέν. Και ο μόνος τρόπος να περισωθεί οτιδήποτε, προκύπτει από την συσπείρωση. Με τα μπερδεμένα ΑΦΜ και την αποδυνάμωση του Γ. Σ., θα περίμενε κανείς τον “αληθινό Ηρακλή” να έχει ήδη εμφανιστεί. Και δεν αναφέρομαι στον κόσμο του. Αυτός είναι ήδη στον δρόμο. Σάμπως μαζεύτηκε μέσα και ποτέ; Αναφέρομαι στα πρόσωπα που έπαιξαν ηγετικούς ρόλους μέσα από την οικογένεια του συλλόγου, που έβαλαν χρήματα πολλά ή λίγα κι ας είναι πικραμένοι από την μετέπειτα αντιμετώπισή τους. Να μαζευτούν ο Τζήκας κι ο Χαΐτογλου κι ο Στοφορόπουλος κι ο Σαρηκεχαγιάς κι ο Ξανθόπουλος κι ο Δημαρέλος και οι άλλοι. Και να παραμερίσουν τα προσωπικά και τα παράπονα, γιατί εκείνοι όλοι και ο κόσμος του είναι ο Ηρακλής. Και όσοι γράφουν την ιστορία στο χορτάρι, φορώνταςτην φανέλα του. Να πάνε κι ο Βάσια κι ο Λάκης κι ο Σάββας κι ο Αϊδινίου κι ο Γκέσιος και όλοι μαζί τους, να απαιτήσουν να πάρουν στα χέρια τους την διαχείριση προσωρινά, για να την παραδώσουν στον επόμενο.

Πριν πωληθεί ο Βέλλιος σε δολάριο... Καναδά. Πριν βρεθεί η ΠΑΕ προ αναπόδραστων τετελεσμένων. Να εμφανιστεί ο αληθινός Ηρακλής ενωμένος, πριν αναγκαστεί να το κάνει νομοτελειακά, κάτω από ακόμα χειρότερες συνθήκες... Ο Ηρακλής σήμερα δεν θα σωθεί από ουρανοκατέβατες λύσεις. Από... τέτοια θέλει να ξεφύγει. Δεν θα βοηθηθεί από... πονόψυχους (που λένε κι οι ίδιοι) “τρίτους”. Θα ελπίζει, μόνο αν ξαναβρει τον εαυτό του. Τους παράγοντές του, την οικογένειά του, τους παλαιμάχους του, τον κόσμο του, το DNA του.
Κι αυτό δεν φυλακίζεται σε ΠΑΕ, ΓΣ ή άλλες δομές. Είναι στο μυαλό και την καρδιά...

“Χίλια χρόνια Ηρακλής”, σημαίνει (και) στα δύσκολα, οι ηγέτες, να βάζουν (και να ξαναβάζουν) πίσω τον εαυτό τους. Κάποιοι στο παρελθόν λοιδορήθηκαν, προπηλακίστηκαν – αηδίασαν... Σήμερα δικαιώνονται πανηγυρικά. Όλοι. Ακόμη κι ο Πέτρος Θεοδωρίδης “συγχωρέθηκε”. Από τότε που έφυγαν όλοι αυτοί, ο Ηρακλής κόντεψε να αφανιστεί. Μεγαλύτερο “συγνώμη” απ' αυτό, ας μην περιμένουν για να κάνουν ένα βήμα εμπρός.

Ας μαζέψει γρήγορα ο Γηραιός τα κομμάτια του. Δεν υπάρχει σοβαρό ελληνικό πρωτάθλημα δίχως ΠΑΟΚ, Ηρακλή, Άρη, από την Θεσσαλονίκη, Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, Πανιώνιο από την Αττική, Λάρισα, ΟΦΗ, ΠΑΣ από την υπόλοιπη Ελλάδα. Και τους χρειάζεται όλους υγιείς, δυνατούς και ανεξάρτητους. Οι υπόλοιποι είναι συμπληρωματικοί και... αντικαταστάσιμοι. Αυτή είναι η αλήθεια κι ας... πληγωνονται Ξανθιώτες, Περιστεριώτες, Αρκάδες, Πατρινοί, Βεροιώτες, Καλαμαριώτες Βολιώτες, Δραμινοί, Κατερινιώτες, Σερραίοι, Απολλωνιστές, νησιώτες και λοιποί. Όλοι έχουν θέση, αλλά κάποιοι “δικαιούνται” ρεζερβέ.