Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «άσωτος υιός» με τον τρόπο που ... έχασε το δρόμο κάποια στιγμή στην καριέρα του, λόγω της συζύγου του, Βικτόρια, αλλά και του τρόπου με τον οποίο του πήραν τα μυαλά όλα όσα είχαν να κάνουν με εμπορική εκμετάλλευση. Προϊόντα, διαφημίσεις, εκδηλώσεις, φωτογραφήσεις και όλων των ειδών υποχρεώσεις που δεν είχαν να κάνουν με το ποδόσφαιρο αλλά με το ... brand name David Beckham, τον έκαναν υπόλογο.

Αυτό, όμως, για το οποίο ουδέποτε θα μπορέσει κάποιος να του πει κάτι άσχημο, είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόταν το ποδόσφαιρο και ο τρόπος που το έδειξε στα τελευταία χρόνια της καριέρας του.

Ένας άνθρωπος που ζούσε και ανέπνεε γι' αυτό, που βοήθησε την εθνική ομάδα της Αγγλίας ακόμα κι όταν δεν βρισκόταν στο χορτάρι, που όταν κατάλαβε πως είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου έκλαψε μη μπορώντας να βρει τρόπο να σταματήσει τα δευτερόλεπτα που κυλούσαν και έφευγαν...

Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, κλείνει τα 41 του χρόνια σήμερα και το gazzetta.gr αποτίει φόρο τιμής στο θρυλικό «7άρι», επιλέγοντας τις Top-7 στιγμές του...

1.Η αποβολή στο ματς με τους Αργεντινούς, στο Μουντιάλ του '98

Η στιγμή για την οποία η πλειοψηφία του κόσμου κατηγόρησε τον Ντιέγκο Σιμεόνε για την υπερβολική του αντίδραση, σε αυτά τα ... εκατοστά του δευτερολέπτου που ο Ντέιβιντ Μπέκαμ έχασε τη συγκέντρωση και την ψυχραιμία του. «Εκείνη η αποβολή με βοήθησε να ωριμάσω. Τη βάζω πολύ ψηλά στις καλύτερες στιγμές που έχω να θυμάμαι από την καριέρα μου» έχει δηλώσει στο παρελθόν ο «Μπεκς», για μια φάση που τον... στοίχειωνε μέχρι το 2002, αλλά τον έβγαλε πιο δυνατό...

2.Η υπογραφή στη Γιουνάιτεντ και το Youth Cup του '93

Στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ βρέθηκε για πρώτη φορά στην ηλικία των 14 ετών. Τότε ήταν που υπέγραψε συμβόλαιο που φυσικά αναλογούσε στην ηλικία του και την ενσωμάτωσή του στα τμήματα υποδομής του συλλόγου. Εκείνη η υπογραφή, έμελλε να τον οδηγήσει σε θαυμάσια μονοπάτια στο ποδόσφαιρο, αλλά και να δει το άθλημα από την καλή και την άσχημη πλευρά του. Το 1993, κατέκτησε το Youth Cup, με μια ... παρέα που πλέον τιτλοφορείται η «Τάξη του '92» και θα μπορούσε να γράψει πολλά βιβλία με ανέκδοτες ιστορίες από την πορεία της υπομονής και της δουλειάς από πιτσιρίκια, μέχρι την καταξίωση. Τα μέλη εκείνης της φουρνιάς, έζησαν μαγικές στιγμές, προωθήθηκαν στην πρώτη ομάδα της Γιουνάιτεντ, έκαναν τα όνειρά τους πραγματικότητα και έφτασαν το 1999 στην κορύφωση της κοινής τους θητείας στην ομάδα. Ένα βράδυ στη Βαρκελώνη, που τους έκανε να καταλάβουν πόσα πράγματα σου δίνει η ζωή αν παλεύεις για εκείνα...

​

3.Το γκολ με τη Γουίμπλεντον

Ένα απλό γκολ; Μάλλον όχι... Τουλάχιστον για τον ίδιο, ήταν μια στιγμή που δεν θα ξεχάσει ποτέ και που του χάρισε εκείνη την εποχή τον τίτλο του «new golden boy» του αγγλικού ποδοσφαίρου. Σε παιχνίδι κόντρα στη Γουίμπλεντον, το 1996, συστήθηκε στο ευρύτερο κοινό που μέχρι τότε μπορεί να μην τον είχε παρακολουθήσει στη δεύτερη ομάδα της Γιουνάιτεντ, με μια λόμπα από το κέντρο του γηπέδου. Ήταν το... πρώτο αίμα για τον «Μπεκς» και μια άμεση αντίληψη της ποιότητας που είχε εκείνο το δεξί πόδι. Που όμοιό του, μάλλον δεν θα ξαναδούμε στα γήπεδα. Αυτό το ... μοιρογνωμόνιο, θα εκπλήσσει όλες τις επόμενες γενιές που θα το χαζεύουν στο Youtube...

4.Το τρεμπλ του '99

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου που έφτανε στο τρεμπλ. Το πέτυχε το '99, με την κατάκτηση του πρωταθλήματος, του Κυπέλλου και του Τσάμπιονς Λιγκ. Με εκείνη τη ... γνωστή παρέα της «Τάξης του '92», η αρμάδα του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον συγκλόνισε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο με τον τρόπο που κατέκτησε το ... ιερό δισκοπότηρο, στον τελικό της Βαρκελώνης, στις 26 Μαΐου εκείνου του έτους.

Οι Τέντι Σέριγχαμ και Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ είχαν μπει στο ματς με αλλαγή και με δύο γκολ στις καθυστερήσεις εκείνου του τελικού, χάρισαν στο σύνολο του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον το τρόπαιο και το τρεμπλ, αφού είχαν ήδη στεφθεί Πρωταθλητές και Κυπελλούχοι Αγγλίας!

«Όταν ισοφαρίσαμε και όλοι πανηγύριζαν, γύρισα, κοίταξα τους συμπαίκτες μου που είχαμε μεγαλώσει μαζί όλα αυτά τα χρόνια και ήξερα, ότι κι εκείνοι ήξεραν, ότι το ματς δεν είχε τελειώσει ακόμα...» έχει δηλώσει ο Ντέιβιντ Μπέκαμ που ξεκαθάρισε πως «ήταν γραφτό να γίνει».

Ο Πιερλουίτζι Κολίνα προσπαθούσε να σηκώσει τους συντετριμμένους ποδοσφαιριστές της Μπάγερν από το έδαφος μετά το δεύτερο γκολ. Εκείνοι δεν μπορούσαν ν' αντιληφθούν αν ήταν πραγματικό όλο αυτό το κακό όνειρο που ζούσαν.

Από την άλλη, η Class of '92 της Γιουνάιτεντ, είχε κάνει κάτι επικό και το απολάμβανε, με τους μεγάλους πρωταγωνιστές να πετυχαίνουν κάτι που μπορεί και να είχαν ορκιστεί να κάνουν, όταν ακόμα ήταν μικρά παιδιά...

«Η καλύτερη μέρα της ζωής μου... Αυτό είναι το ποδόσφαιρο, διάολε...» ήταν η δήλωση που έμεινε στην ιστορία από τον Σερ Άλεξ.

5.Η... εξιλέωση κόντρα στην Εθνική Ελλάδας

Το 2001 και πιο συγκεκριμένα στις 6 Οκτωβρίου στο «Ολντ Τράφορντ», η Αγγλία υποδέχεται την Ελλάδα και στις καθυστερήσεις, ο Τέντι Σέριγχαμ κερδίζει φάουλ από τον Κώστα Κωνσταντινίδη. Την εκτέλεση αναλαμβάνει ο Ντέιβιντ Μπέκαμ με περίσσιο θράσος, αποφασιστικότητα και... μαγκιά μπροστά στους οπαδούς της Αγγλίας που δεν τον είχαν συγχωρήσει για εκείνη την αποβολή το 1998 και περίμεναν για να τον ... στήσουν ξανά στον τοίχο.

Ό,τι κι αν γράψουμε, δεν μπορεί να μεταφέρει καλύτερα τα γεγονότα, από την περιγραφή του ίδιου του Ντέιβιντ Μπέκαμ από το βιβλίο του που το 2013:

«Άκουγα τον ήχο από ένα τύμπανο σαν να ήταν ο μοναδικός σε όλο τον κόσμο και το υπόλοιπο γήπεδο φαινόταν εντελώς σιωπηλό, σαν να ήξερε ο καθένας ότι το επόμενο χτύπημα θα έκρινε το παιχνίδι.

Ο Τέντι Σέρινγχαμ πήρε τη μπάλα και την έστησε στο σημείο που είχε γίνει το φάουλ στον Εμίλ Χέσκι από έναν Έλληνα αμυντικό λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα. Ένιωσα την αδρεναλίνη μου στα ύψη. Το ματς ήταν στο93ο λεπτό και χάναμε 2-1. Αν δεν σκοράραμε τώρα, δεν θα προκρινόμασταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν άντεχα την σκέψη αυτή. Πήρα τη μπάλα από τον Τέντι και την επανατοποθέτησα. Δεν του άρεσε ηπαρέμβαση μου. “Το έχω, Ντέιβιντ. Ξέρω ότι μπορώ να το κάνω “ μου είπε. Όμως τίποτα δεν με σταματούσε από το να εκτελέσω εκείνο το φάουλ. Είχα αυτοπεποίθηση, ήμουν ήρεμος και σίγουρος. Ηξερα ότι μπορούσα να τα καταφέρω. Είχα ήδη αστοχήσει σε κάποια άλλα στο ματς, αλλά η αυτοπεποίθηση μου ήταν στα ύψη. Είχα ακόμη πολύ ενέργεια παρά το γεγονός ότι είμασταν στις καθυστερήσεις. “Είναι πολύ μακριά για σένα“μου είπε ο Τέντι. “Εμπιστεύσου με. Το έχω " του απάντησα.

​

Είχα κάνει σχεδόν ακριβώς το ίδιο ως πιτσιρικάς στις πρώτες μου σεζόν στη Γιουνάιτεντ. Ο Μπραιαν Ρόμπσον, που ήταν αρχηγός της ομάδας τότε, προπονούνταν μαζί μας γιατί μόλις είχε επιστρέψει από τραυματισμό. Κερδίσαμε ένα φάουλ στην άκρη της περιοχής και ο Ρόμπσον πήγε να το εκτελέσει, όμως του άρπαξα τη μπάλα “ Συγγνώμη αλλά εγώ τα εκτελώ αυτά συνήθως” του είπα.

Ο Τέντι έβλεπε πως δεν θα υποχωρούσα και παρά το γεγονός ότι ήταν μεγαλύτερος και σοφότερος από εμένα απομακρύνθηκε. Ήμουν μόνο εγώ, η μπάλα και η απόσταση των 23 μέτρων που με χώριζαν από την αριστερή γωνία του τέρματος.

Αυτό το φάουλ δεν ήταν μόνο για την Αγγλία, ήταν επίσης και για μένα. Ηταν για να μπει ένα τέλος στα τέσσερα χρόνια της πίκρας. Τέσσερα χρόνια στα οποία οι Αγγλοι οπαδοί –όχι όλοι, αλλά αρκετοί για να με πληγώσουν- φώναζαν τα χειρότερα προς εμένα ενώ αγωνιζόμουν για την πατρίδα μου.

Τέσσερα χρόνια πόνου.

Πήρα δυο βαθιές αναπνοές, κοίταξα την γωνία του τέρματος και άδειασα το μυαλό μου από οποιαδήποτε σκέψη εκτός από μια: “Θα σκοράρω “. Δεν υπήρχε αμφιβολία στο μυαλό μου, ούτε κάτι αρνητικό. Απλά ένα αίσθημα απόλυτης ηρεμίας (…) Είχα εκτελέσει πολλά φάουλ όλα αυτά τα χρόνια. Όχι μόνο για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή για τις ομάδες του Λονδίνου που έπαιζα μικρός. Υπήρχαν και τα φάουλ που εκτελούσα στην αυλή του σπιτιού μου ή στο πάρκο μαζί με τον μπαμπά μου, όπου το καθένα από αυτά έστελνε την Αγγλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο ή χάριζε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το Κύπελλο.

Όταν ο μπαμπάς μου επέστρεφε από τη δουλειά, καθόταν ανάμεσα από εμένα και το τέρμα και με υποχρέωνε να περάσω τη μπάλα γύρω από το σώμα του. Ο κόσμος που μας έβλεπε νόμιζε ότι είμαστε τρελοί. Συνεχίζαμε μέχρι να πέσει ο ήλιος. Τα πόδι μου πονούσαν, όμως ο πατέρας μου έλεγε να συνεχίσω.

Έπαιζα ακόμη και στο σπίτι. Αν και απαγορευόταν η μπάλα, συνέχιζα την προπόνηση κλωτσώντας τα αρκουδάκια στο δωμάτιο της αδελφής μου. Αν είχα την ευκαιρία να μην πάω σχολείο και να παίζω από το πρωί μέχρι το βράδυ θα ήταν η καλύτερη μου. (…)

Ήταν σαν όλα αυτά τα χρόνια της αφοσίωσης μου με προετοίμαζαν για αυτή την στιγμή και γι αυτό αισθανόμουν σιγουριά για το φάουλ αυτό.

Ο χρόνος έμοιαζε να κυλά αργά. Το τύμπανο συνέχιζε να χτυπά και η ένταση ανέβαινε.

Έκανα λίγο αριστερά. Από την στιγμή που κλώτσησα τη μπάλα –είναι αυτό το περίεργο που συμβαίνει μερικές φορές στο ποδόσφαιρο- ήξερα ότι θα καταλήξει στα δίχτυα.

Είναι εκπληκτικό όταν σουτάρεις τη μπάλα με τον τρόπο που θέλεις. Όταν το κάνεις σωστά, ελάχιστα αισθάνεσαι το χτύπημα. Είναι λες και κλωτσάς ένα φτερό.

Όπως η μπάλα κατευθυνόταν στην αριστερή γωνία, πριν καν καταλήξει στα δίχτυα, είχα φύγει προς τη γραμμή του πλαγίου φωνάζοντας από χαρά. Η ησυχία αντικαταστάθηκε από ένα εκκωφαντικό πανηγυρισμό.

Πήδηξα στον αέρα και προσγειώθηκε και στα δυο μου πόδια, άνοιξα τα χέρια και αγκάλιασα το πλήθος. Αισθανόμουν υπέροχα που σκόραρα, και ειδικά στο Ολντ Τράφορντ το οποίο ήταν σαν το σπίτι μου.

Αλλά αισθανόμουν και κάτι ακόμη. Είχα παλέψει πολύ σε εκείνο το ματς. Για κάποιο λόγο είχα τεράστια αποθέματα ενέργειας. Έτρεχα, έκανα τάκλιν, κυνηγούσα, ακόμη δοκίμασα και πράγματα που δεν είχα ξανακάνει. Ο κόσμος έβλεπε τι σήμαινε για μένα να παίζω με την εθνική ομάδα.

Το γκολ ήταν το …κερασάκι στην τούρτα. Ήταν σαν όλες οι αμφιβολίες για μένα ως ποδοσφαιριστή και ως άνθρωπο να εξαφανίστηκαν στη στιγμή. Όλος ο πόνος, όλη η πίκρα, όλο το μίσος, όλες οι αντεγκλήσεις. Ήξερα ότι ένα από τα δυσκολότερα κεφάλαια στη ζωή μου έφτασε στο τέλος.

Επιτέλους με συγχώρεσαν».

6.Στο κλαμπ των 100άρηδων, στην αγαπημένη του εθνική Αγγλίας

Με την εθνική ομάδα της πατρίδας του, έχει άλλη σχέση. Το απέδειξε και με τον τρόπο που τη στήριξε και προσπάθησε να συνεισφέρει με τις εμπειρίες του και τις ιδέες του γύρω από το κομμάτι της ψυχολογίας αλλά εν μέρει της τακτικής, όταν, είχε ταξιδέψει με τα «τρία λιοντάρια» στη Νότια Αφρική για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, δίχως να μπορεί ν' αγωνιστεί. Ήθελε να είναι εκεί, ήθελε με κάποιον, οποιονδήποτε τρόπο να σταθεί βράχος για την πατρίδα του. Τον Μάρτιο του 2008, με ομοσπονδιακό προπονητή, τότε, τον Φάμπιο Καπέλο, η Αγγλία αντιμετώπισε σε φιλική αναμέτρηση τη Γαλλία στο Παρίσι και ο «Μπεκς» ήταν στην αποστολή. Έγινε ο 5ος που έμπαινε στο πολύ κλειστό κλαμπ των 100άρηδων για την εθνική ομάδα της χώρας του. Το... αναμνηστικό, χρυσό καπελάκι, το παρέλαβε από τον Σερ Μπόμπι Τσάρλτον, στο αμέσως επόμενο παιχνίδι, στο «Γουέμπλεϊ».

7.Το γεμάτο δάκρυα, αντίο...

Κοίταζε το ρολόι, έβλεπε τα δευτερόλεπτα να κυλούν, καταλάβαινε ότι είχε έρθει πλέον η ώρα του... Έπρεπε για τελευταία φορά να ζήσει πραγματικά κάθε στιγμή, κάθε πάτημά του στο χορτάρι με ποδοσφαιρικά παπούτσια, ως επαγγελματίας. Ήξερε πως το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει και δεν γύριζε πίσω... Τα μάτια του γέμισαν με δάκρυα. Κλαίνε οι άντρες! Ναι! Και όταν το κάνουν για το ποδόσφαιρο, σημαίνει πολλά για τα όσα μπορεί ν' αποκομίσει κανείς όταν βάζει το άθλημα στη ζωή του. Για τον Μπέκαμ, ήταν... όλη η δική του ζωή η μπάλα. Με τα καλά και τα άσχημα της καριέρας του, όπως γίνεται με όλους. Με στιγμές στις οποίες ανατρέχει για να χαμογελάσει και στιγμές που του προκαλούν πόνο αλλά ξέρει ότι βγήκε πιο σοφός μέσα από αυτές, όπως κι αν τις διαχειρίστηκε όταν συνέβησαν. Το αντίο του στα γήπεδα, στο ματς της Παρί Σεν Ζερμέν με τη Μπρεστ, ήταν από αυτά που συγκινούν... Από αυτά, του όμορφου ποδοσφαίρου...