«Εδώ, εδώ, εδώ στα Φιλαδέλφεια!»

Ήταν το ωραιότερο μήνυμα που έλαβα έπειτα από πολύ καιρό είναι η αλήθεια... Μήνυμα αναπάντητης κλήσης παρακαλώ... Κι έπειτα ένα τηλεφώνημα και μία ατάκα: «έλα ρε, υπέγραψε».

Να είσαι καλά ρε Θόδωρε! Ότι είχα ξυπνήσει από το ξενύχτι, αργά, λίγο πριν τη μία και αυτό που άκουσα ήταν αναμφισβήτητα... η μελωδία της ευτυχίας. Φαντάζομαι ότι όλοι καταλάβατε τι εννοώ ότι άκουσα, για την υπογραφή του Πάνου Σκουρλέτη και την έγκριση της μελέτης για το γήπεδο της ΑΕΚ!

Το πρώτο πράγμα, η πρώτη κιόλας αντίδραση, ήταν ένα χαμόγελο ικανοποίησης, ήταν η απόλυτη έννοια και σημασία της λέξης (στο μυαλό μου) «καλημέρα». Ναι, σίγουρα, θα είναι πολύ καλή η μέρα έπειτα από τέτοιο μαντάτο...

Κι αφού ενημερώσαμε τον κόσμο της ΑΕΚ (και τον ίδιο τον σύλλογο αφού η είδηση μας ήρθε προτού καν φτάσει σε οποιονδήποτε άλλο) για τις εξελίξεις, τα μάτια έκλεισαν και στη μνήμη ήρθε σα να το ζούσα εκείνη τη στιγμή ένα σύνθημα: «Εδώ, εδώ, εδώ στα Φιλαδέλφεια!», ζωντανό τόσο όσο να ανατριχιάσω και να θυμηθώ.

Είναι περίεργο το ταξίδι στο παρελθόν. Απίθανα εύκολο πως έρχεται όλο το χθες φωτογραφικά στο μυαλό σου. Και πάντα η ίδια εικόνα στον καθρέπτη. Ένα πρόσωπο με απόλυτη γαλήνη, που... ταξιδεύει, θυμάται έχοντας μόνιμα ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο από τα μάτια έως τα χείλη!

Η είδηση της υπογραφής της μελέτης από τον Σκουρλέτη συνιστά κατά την ταπεινή – προσωπική μου άποψη την πιο ευχάριστη είδηση στη σύγχρονη ιστορία της ΑΕΚ, μέχρι φυσικά την επόμενη που θα είναι το χτίστιμο του ίδιου του γηπέδου, της «Αγιάς Σοφιάς», του «σπιτιού» μας στα πατρογονικά μας εδάφη, στην δική μας Πόλη...

Έχω σημειώσει και στο παρελθόν ότι η δημιουργία του νέου γηπέδου της ΑΕΚ στην Νέα Φιλαδέλφεια θα ισοδυναμεί με δέκα σερί κατακτήσεις (μπορεί να βάζω και λίγα) πρωταθλημάτων. Θαρρώ όλοι οι Ενωσίτες συμφωνούν σ' αυτό! Και πως να μη συμφωνήσει κανείς αφού από το 2003 μας υποχρέωσαν να βιώσουμε ξανά (σα σύλλογος) την προσφυγιά.

Από νωρίς χθες το βράδυ είχα κανονίσει με τον Μάκη ότι θα πηγαίναμε για καφεδάκι Νέα Φιλαδέλφεια, το ίδιο ΑΕΚτσήδικο (ωραίο) παρεάκι με τον Κωστή, τον Ακη, τον Κυριάκο έτσι για να πούμε τα νέα μας και τα της Ένωσης όπως πάντα. Έτυχε όμως να 'χουμε ουσιαστικά μαντάτα να πούμε μετά την ευχάριστη αυτή εξέλιξη.

Απλώσαμε τις σκέψεις μας: τι θα κάνουμε όταν θα ξεκινήσουν οι εργασίες, τις ώρες που θα περνάμε πέριξ του γηπέδου και την καθημερινή μας παρουσία για να τσεκάρουμε την πορεία των έργων, τα γκάζια που θα ρίχνουμε στους εργάτες που λουφάρουν και φυσικά όλα αυτά τα όμορφα και γραφικά που μπορείς να πεις όταν έχεις στο μυαλό σου πως το όνειρο γίνεται πραγματικότητα.

Σκεφτόμασταν τι ωραία θα ήταν να γίνει όλο το υπόλοιπο γήπεδο υπερσύγχρονο και να επαναδημιουργηθεί ως είχε η Σκεπαστή... Εεε και λίγο έτσι γκρίνια μωρέ, διαφορετικά δεν είναι ΑΕΚ, δεν είναι...

Αργότερα ανηφορίζοντας στο Ηράκλειο και στο δρόμο προς το γραφείο στην κλασική επίσκεψη στον Μιχάλη για τον απογευματινό καφέ (στην εργασία) και τον δεύτερο γύρο ΑΕΚοσυζήτησης τα όνειρά μας και οι σκέψεις μας είχαν φτάσει από τις εργασίες στην ολοκλήρωση του γηπέδου.

Λίγο πριν φτάσω χτυπάει το τηλέφωνο. Ο Ανέστης βέβαια: «Έλα ρε... Υπέγραψε; Όντως;», ξέρετε τι απάντησα και η φωνή του μετά τόσο ωραία, τόσο μελωδική να απαντά: «Ναι ε; Έλα ρε; Πω... Ωραία, ωραία», σου έδινε να καταλάβεις πόσο γαλήνιαζε το μέσα του, τη χαρά που έπαιρνε...

Με τη σειρά του ο Μιχάλης είχε τη δική του ακέψη, το στόχο του, την επιθυμία: «Το χω πει Τσακ... Θα δώσω 5.000 ευρώ για διαρκείας. Θα μαζευτώ από το καλοκαίρι που θα δω ότι γίνονται έργα και θα τα μαζέψω», για να του αντιπροτείνω: «Θα είναι σούπερ να μαζευτούμε δέκα άτομα και να κλείσουμε σουίτα για ένα χρόνο. Να την έχουμε εκεί και να μαζευόμαστε το παρεάκι, αυτοί που πρέπει».

Πόσο εύκολα παίρνει πλέον σάρκα και οστά ότι υπάρχει στο μυαλό, sky is the limit (και) σε τέτοιες περιπτώσεις.Πόση χαρά σε πόσο πολύ κόσμο μπορεί να φέρει μία είδηση, απίθανο πράγμα...

Ευχή πλέον όλων μας να υπάρξει και η οικοδομική άδεια, να ξεκινήσουν τα έργα, να γίνουμε μάρτυρες της ιστορίας και του πιο σημαντικού κομματιού αυτής για την ΑΕΚ. Να δημιουργηθεί και να ανάψουν οι... φλόγες προς τιμή όλων εκείνων που δεν θα το ζήσουν, θα το καμαρώνουν μεν από μακριά, από ψηλά, αλλά δεν θα το ζήσουν και αυτό γαμώτο δεν θα σταματήσει ποτέ να πονά!

Το όνειρο γίνεται πραγματικότητα και πλέον πλησιάζει όλο και πιο πολύ η μέρα που θα ακουστεί ξανά, παντού και δυνατά: «Εδώ, εδώ, εδώ στα Φιλαδέλφεια!».