Το ποδόσφαιρο είναι κομμάτι της κοινωνίας. Κάποιοι γεννιούνται και μεγαλώνουν με μια μπάλα στα πόδια. Κάνουν όνειρα. Όπως και ο Χαμντί, ένα από τα δεκάδες προσφυγόπουλα, που βρίσκονται εδώ και μέρες στην Ειδομένη.

Εκεί, τα μικρά παιδιά έχουν δημιουργήσει το δικό τους… Μαρακανά. Το γήπεδο των προσφύγων. Γιατί η μπάλα, το ποδόσφαιρο, είναι μια μικρή απόλαυση για εκείνους. Μια στιγμή που οι προβληματισμοί πάνε στην άκρη, στη θέση τους μπαίνει η δίψα για το παιχνίδι, υπάρχει λίγος χώρος και για όνειρα…

Ο Χαμντί προσκάλεσε δύο δημοσιογράφους και έναν κάμεραμαν για ένα μίνι διπλό. Ο Έλληνας συνάδερφος, Αντώνης Ρεπανάς, έλυσε γρήγορα το γρίφο βρίσκοντας μια μπάλα με το σήμα της Μπαρτσελόνα, δώρο στα παιδιά του ιδιοκτήτη του βενζινάδικού της ΕΚΟ, που είναι μπροστά από το Μαρακανά των προσφύγων.

Η ιστορία που μεταφέρει, μέσω της προσωπικής σελίδας του στο Facebook, είναι μόνο μια στιγμή καθημερινότητας στην Ειδομένη. Με τον μικρό Χαμντί να γίνεται Μέσι και Ρονάλντο μαζί…

Γράφει, ο Αντώνης από την Ειδομένη…

«Η σπίθα για την μπάλα. Ήταν ο πιο μικρόσωμος, με τα μεγαλύτερα ρούχα. Μεγάλες μπότες, μεγάλο παντελόνι, και ένα φλις από πάνω. Στα μάτια του όμως είχε μια σπίθα και μια επιθυμία να παίξει μπάλα. Στο γήπεδο του βενζινάδικού της ΕΚΟ, είκοσι χιλιόμετρα πριν την Ειδομένη, έχουν στήσει δύο εστίες πάνω στο χορτάρι. Το Μαρακανά των προσφύγων. Την ώρα εκείνη, έπαιζαν οι μεγάλοι. Δεν του έδιναν σημασία. Εκείνος όμως ήθελε να παίξει πάρα πολύ. Κάποια στιγμή τον είχαν βάλει τερματοφύλακα. Δεν του άρεζε, αλλά έστω κι αυτό ήταν κάτι. Βρισκόταν λίγο πιο κοντά στην αγαπημένη του μπάλα. Οι μεγάλοι κουράστηκαν. Είχε αρχίσει να μεσημεριάζει. Πήραν την μπάλα τους και έφυγαν. Ο Χαμντί, ο πιο μικρόσωμος με τα μεγαλύτερα ρούχα, έμεινε μόνος του στο μεγάλο γήπεδο δίχως μπάλα.

Καθόμουν σε ένα παγκάκι, μαζί με τον Justin Okines. Τον Αυστραλό κάμεραμαν του Al Jazeera. Περιμέναμε κάποιους για συνέντευξη. Ο δημοσιογράφος του καναλιού, ο Mohammed Adow ήταν στο αυτοκίνητο και έγραφε. Ο Χαμντί μας πλησίασε. Με νοήματα, μας καλούσε να παίξουμε μπάλα. «Εγώ, εσύ και ο άλλος. Ελάτε να παίξουμε μπάλα» μας έλεγε. «Που είναι η μπάλα;» τον ρωτήσαμε. Σήκωσε τους ώμους του. Μπάλα δεν υπήρχε. Με τον Justin αποφασίσαμε να του πάρουμε μια. Μπήκα μέσα στο μαγαζί της ΕΚΟ. Ζήτησα μια μπάλα. Ο ιδιοκτήτης μου έδωσε μια με τα χρώματα της Μπαρτσελόνα. «Πόσο κάνει;» τον ρώτησα. «Είναι για τα παιδιά; Είναι δώρο από μένα» μου απάντησε.

Βγήκα έξω με την μπάλα στα χέρια. Από μακριά φώναξα τον Χαμντί και του την έδειξα. Έλαμψε το πρόσωπο του. Εκείνη την ώρα πετάχτηκε ένας μεγαλύτερος και μου την άρπαξε από τα χέρια. Του φώναξα αλλά μάταια. Έτρεχε με την μπάλα στα χέρια. Ο Justin τον έπιασε και του την πήρε. Την δώσαμε στον μικρό. Την πήρε και έτρεξε μέσα στην σκηνή του για να την κρύψει. Λίγο αργότερα, δεν είχε μείνει κανένας γύρω από το γήπεδο. Ο Χαμντί, βγήκε δειλά δειλά από την σκηνή του. Κοίταξε δεξιά, κοίταξε αριστερά, αγκάλιασε σφιχτά την μπάλα του και έτρεξε στο γήπεδο.

Το ντέρμπι ξεκίνησε. Εγώ ο Justin αλλά και ο Mohammed που άφησε στην μέση αυτό που έγραφε, κάναμε το όνειρο του μικρού Χαμντί πραγματικότητα. Ήταν ο Μέσι, ο Ρονάλντο και όποιος άλλος ήθελε. Έτρεχε, έκανε ντρίμπλες, σουτ και ότι άλλο μπορούσε να φανταστεί. Το μόνο που δεν έκανε, ήταν να καθίσει τέρμα. Έπιανε από το χέρι τον Mohammed και τον οδηγούσε κάτω από τα δοκάρια όταν του λέγαμε ότι ήταν η σειρά του να καθίσει τερματοφύλακας. Ήταν η καλύτερη μέρα του μικρού με τα μεγαλύτερα ρούχα από την ημέρα που έφτασε με την οικογένεια του στο βενζινάδικο της ΕΚΟ…».