Ο «Τάσος», ο γιος του και το... τουρνουά!

Ο χρόνος γυρίζει πίσω... Πολλά χρόνια όμως. Κάπου κοντά στις τρεις δεκαετίες... Βρισκόμαστε στα Κάτω Πατήσια και το όγδοο λύκειο Αθηνών επί της Νικοπόλεως street. Ένα σχολείο με τεράστια αυλή και αρκετά μεγάλο χώρο για πολύ ποδόσφαιρο στο τσιμέντο για κάθε ημέρα της εβδομάδας.

Ήταν το... «Γουέμπλεϊ» της περιοχής και των παιδικών μας, σχολικών χρόνων...

Τα καλοκαίρια μάλιστα με το κλείσιμο του σχολικού έτους και την ολοκλήρωση των... εορτασμών για το γεγονός από τους μαθητές με τα ατελείωτα μπουγέλα (με ή χωρίς αλεύρια και αυγά), οργανωνόταν πάντα ένα τουρνουά με την τυπική ονομασία: «Τουρνουά του 8ου» στο οποίο σαν έφηβοι ακόμη και άνδρες (που μόλις είχαν σταματήσει την καριέρα τους) συμμετείχαν ποδοσφαιριστές με απίθανη ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Έτσι αναφορικά θα χρησιμοποιήσω δυο ονόματα: Καραγκούνης και Λεμονής... Στην αφετηρία της καριέρας του ο πρώτος στη δύση του και αρκετά μετά ο δεύτερος.

Συγχωρήστε με που πλατιάζω αλλά είναι μία ιστορία από το παρελθόν που αφορά το πρόσωπο για το οποίο γράφω παρακάτω και στον τίτλο του blog μου, δηλαδή για τον παλαίμαχο παικταρά της ΑΕΚ Τάσο Κωνσταντίνου που αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας και δίνει τη δική του μάχη (με τη στήριξη των πρώην συμπαικτών του και γενικά των παλαίμαχων της ομάδας) για τη ζωή...

Σε εκείνο λοιπόν το σχολείο όπου κι εγώ ήμουν μαθητής γυμνασίου και Λυκείου (και τα αδέρφια μου) έτρεχα σαν τρελός από μικρός, πιτσιρίκι πραγματικό για να βλέπω «μπαλίτσα» όπως λέγαμε με την παρέα μου. Ήμασταν μικροί και δεν μπορούσαμε ακόμη (αργότερα το κάναμε φυσικά) να συμμετάσχουμε σε ένα τόσο σπουδαίο (στα μάτια μας έμοιαζε με τελική φάση... Euro) τουρνούα.

Ταυτόχρονα τα Σάββατα και τις Κυριακές όλη τη διάρκεια της χρονιάς οφείλαμε να περιμένουμε να τελειώσουν το παιχνίδι τους οι μεγαλύτεροι από μας σε ηλικία στην αυλή του σχολείου μας προκειμένου να έχουμε με τη σειρά μας τη δυνατότητα να παίξουμε στον... αγωνιστικό χώρο!

Εκεί για πρώτη μου φορά, μικρό παιδί, παρακολούθησα να αγωνίζεται ένας συμμαθητής (και απ' τους κολλητούς της παρέας) του αδερφού μου του Γιάννη στην ομάδα που είχαν δημιουργήσει.

Αυτό το παιδί (που τον έβλεπα για κανονικό ποδοσφαιρστή στα μάτια μου) με έκανε να λατρέψω την θέση του φορ περιοχής, να την καψουρευτώ και να κλειδώσει μια για πάντα στον εγκέφαλο μου η ιδέα να κάνω το ίδιο, να παίζω μόνο εκεί, το κλασικό το «9άρι», το γνήσιο φορ...

(Λίγο αργότερα η ΑΕΚ αποκτά τον Βασίλη Δημητριάδη και για μένα το νούμερο «9» γίνεται ο αγαπημένος μου αριθμός, εκτός από τη θέση του επιθετικού κορυφής χάρη στον πρώτο σκόρερ της εποχής της κυριαρχίας της Ένωσης).

Η ομάδα της παρέας του μεγάλου μου αδερφού λεγόταν «Μπέμπηδες» (ήταν η ομάδα με το χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας άλλωστε στο φημισμένο τουρνουά και αρκετοί ταυτόχρονα Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στα δύσκολα χρόνια της όπως γίναμε εμείς της γενιάς μου) και το παιδί στο οποίο αναφέρομαι ήταν ο Θοδωρής Κωνσταντίνου...

Πρόκειται για τον γιο που είχε ο Τάσος Κωνσταντίνου και μου το πληροφόρησε σχετικά ο αδερφός μου. Ο Γιάννης με ενημέρωσε για τον Θοδωρή και έπειτα ο πατέρας μου με πληροφόρησε άριστα (πολλές φορές η αλήθεια είναι) σχετικά με το τι ήταν για την ΑΕΚ -και τον ίδιο αφού ήταν οπαδός της- ο τεράστιος «Τάσος» από την Κύπρο και τι είχε πετύχει με την αγαπημένη κιτρινόμαυρη φανέλα!

Μιλάμε για έναν εκ των μύθων της Ένωσης με γκολ απέναντι στη Διναμό Μόσχας στο 120' (2-1 το σκορ) που χάρισε πρόκριση, αλλά και σε βάρος της Ντέρμπι Κάουντι στην Αγγλία στο απίθανο για την εποχή 2-3 των «κιτρινόμαυρων» του Μπάρλου.

Βέβαια είχε σκοράει και στο ΑΕΚ – Πόρτο 6-1, στο παιχνίδι με τη Νότιγχαμ Φόρεστ (1-2) και στην απίθανη νίκη επί του Ολυμπιακού με 6-1. Μέλος της ομάδας που κατέκτησε το νταμπλ και έφτασε στους «4» του κυπέλου ΟΥΕΦΑ. Πανηγύρισε δυο πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο στην καριέρα του με την Ένωση που ήρθε παιδί στα 20 του...

Η αλήθεια είναι πως στη συγκεκριμένη περίπτωση, το μήλο κάτω απ' τη μηλιά είχε πέσει αφού ο Θοδωρής ήταν ένα απίθανο φορ που αγωνιζόταν στις ακαδημίες της Α.Ε.Κ. και από την εφηβεία του είχε καταφέρει να θέλει η Ένωση να τον κάνει επαγγελματία και αρκετές ομάδες να τον πάρουν από τους «κιτρινόμαυρους» και να τον εκμεταλλευτούν.

Η διαφορά μεταξύ πατέρα και γιου ήταν πως ο πρώτος έπαιζε πλάγιος (κυρίως στην γραμμή) στα δεξιά τις περισσότερες φορές και είχε απίθανη ταχύτητα, εκπληκτικά τελειώματα (σουτάρες), ενώ ήταν εξαιρετικός και απρόβλεπτος στο ένας εναντίον ενός.

Αυτά και πολλά άλλα ήταν τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά (αρετές πιο σωστά) του Τάσου που μου εξηγούσε ο πατέρας μου με αρκετή δόση θαυμασμού (ίσως και υπερβολής) όταν μας πήγαινε στην «8-12» και βλέπαμε την ΑΕΚ της εποχής που ήταν στις αρχές της δημιουργίας της πρωταθληματικής Ένωσης του 1989 (ο «Τάσος» έμεινε στην ομάδα έως το 1981 και ήταν φυσιολογικό να μην τον προλάβω). Μου μιλούσε πάντα ο πατέρας μου -όπως όλοι έκαναν εκείνης της ηλικίας- για τη μυθική ΑΕΚ του Μπάρλου.

Ο γιος του Τάσου, ο σούπερ Θοδωρής, είχε απίστευτη τεχνική, δυνατό κορμί, ικανός και με τα δυο πόδια στα τελειώματά του, κεφαλιά «οβίδα» και με φοβερή έκρηξη στα δέκα απαραίτητα μέτρα που θα χρειαστεί το φορ περιοχής για να αποφύγει το αντίπαλο στόπερ και να βγει τετ α τετ για να σκοράρει. Κι ο Θοδωράκος σκόραρε, το τελείωνε υπέροχα, χωρίς υπερβολή 99 στις 100 το έκανε γκολ... Δυστυχώς η μοίρα (ή ο Θεός για όσους προτιμούν, αν και με τέτοια γεγονότα αναγκάζεται κανείς να αμφισβητεί την ύπαρξή του) του έπαιξε άσχημο παιχνίδι και μας άφησε τόσο νωρίς...

Ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα τον πόνο και τη σημασία μίας τέτοιας απώλειας και ας μην γνώριζα την οικογένεια, έβλεπα τους φίλους του, τους κολλητούς του, την παρέα τους και πόσο επηρεάστηκαν για αρκετό καιρό από αυτό το μαύρο και άδικο μαντάτο!

Τα χρόνια περνάνε τόσο γρήγορα. Ένα κλείσιμο των ματιών αρκεί για να 'ρθουν αναμνήσεις από προηγούμενες δεκαετίες και να σου θυμίσουν πρόσωπα και καταστάσεις, εποχές και γεγονότα, ευχάριστα και ταυτόχρονα άσχημα πράγματα. Αφορμή για την βόλτα στο παρελθόν σου, στις στιγμές πίσω στο χρόνο μας και στην πορεία μας, αποτελεί συνήθως μία κακή είδηση, ένα πικρό μαντάτο που θα ακούσεις για έναν άνθρωπο που ποτέ δεν γνώρισες κι όμως τον εκτίμησες και τον σεβάστηκες όσο (και όσους) ελάχιστα στη ζωή σου, αγνά κι αληθινά...

Ο Τάσος Κωνσταντίνου δίνει λοιπόν τη δική του μάχη και εγώ με τούτη εδώ την ιστορία ήθελα να θυμηθώ, να πάω πίσω και να το μοιραστώ μαζί σας, θέλοντας όμως παράλληλα να σας ενημερώσω πως οι παλαίμαχοι της ΑΕΚ δεν μπορούν παρά να είναι στο πλευρό του και έχουν οργανώση κάτι πολύ σημαντικό που πρέπει να στηρίξουμε.

Απόψε το βράδυ στις 21:00 θα συγκεντρωθούν στο Μεζεδοπωλείο «Μπάρμπα Αλέξης» (Σαλαμίνος 70, Νέα Χαλκηδόνα-Νέα Φιλαδέλφεια, τηλ. 2102583415) με σκοπό την οικονομική ενίσχυση του παλιού τους συμπαίκτη. Όσοι φίλοι της ΑΕΚ μπορούν και έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν ας βοηθήσουν σε μία βραδιά με ανατολίτικες νοστιμιές και ζωντανή μουσική θα συνδυασθεί με έναν ιερό σκοπό. Αξίζει να είμαστε εκεί.

Το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για τις αναμνήσεις που έχω αλλά και για τον πατέρα μου...

Υγ: Δυστυχώς στην ερασιτεχνική ΑΕΚ η κοροϊδία προς ανθρώπους και επιχειρήσεις (όχι κολοσσούς φυσικά) που την έχουν αγαπήσει και στηρίξει συνεχίζεται με συνέπειες τρομερες αφού πλέον υπάρχει θέμα επιβίωσης και ύπαρξης λόγω οικονομικών προβλημάτων που θα είχαν λυθεί αν στο σύλλογο ήταν συνεπείς στη πληρωμή τους. Έχω γράψει ξανά στο παρελθόν για την οφειλή 10.000 και πλέον ευρώ προς την «First Event» που ανήκει σε έναν γνωστό σε όλη την οικογένεια της ΑΕΚ φίλο που έκανε τιμές δώρο με σχεδόν μηδενικό κέρδος (τι σχεδόν...) για ταξίδια και διαμονή – μεταφορά. Το... πιστόλι πάει σύννεφο και το χειρότερο είναι πως ενώ υπάρχει πλέον (και το γνωρίζουν) πρόβλημα επιβίωσης έχουμε και το κλασικό φαινόμενο του κλασικού «την Παρασκεύη είμαστε αισιοόδοξοι» έως και «την Δευτέρα θα ικανοποιηθούμε όλοι» στην ίδια ερώτηση που αφορά την πληρωμή των βασικών (εισιτηρίων – διαμονής). Είναι τουλάχιστον γαϊδουριά όλο αυτό για να μη γράψω τίποτα πιο χοντρό από μέρος ΟΛΩΝ όσων βρίσκονται στην Ερασιτεχνική, όπως και αν ονομάζεται ο καθένας, απ' όπου κι αν προέρχεται ο κάθε ένας από δαύτους που θέλει να παραγοντίζει στο όνομα της ΑΕΚ αλλά δεν πληρώνει για το... χόμπι του που μας το παρουσιάζει (ή παρουσιάζουν) και σαν εθελοντική παροχή υπηρεσιών στο σύλλογο!