Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, στο ποδόσφαιρο του μάρκετινγκ, της παγκοσμιοποίησης και του σκληρού επαγγελματισμού δεν υπάρχει πλέον χώρος για ρομαντισμό και αγάπες. Παίκτες που η ομάδα τους ρέει στις φλέβες σαν αίμα, μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού.

Το ποδόσφαιρο είναι το πρώτο παιχνίδι όπου ένας άνθρωπος μπορεί να ταυτιστεί στο απόλυτο με αυτόν που αγωνίζεται φτάνοντας την αγάπη του σε επίπεδα προσωπολατρίας θεωρώντας ότι οι παίκτες αυτοί θα μπορέσουν να αποτελέσουν το σήμα κατατεθέν της σύγχρονης ιστορίας μιας ποδοσφαιρικής ομάδας.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί στη Νέα Σμύρνη έχει γίνει θέμα η στάση του Χρήστου Αραβίδη ως προς την διεκδίκηση των δεδουλευμένων του από τον Πανιώνιο. Για την οικονομία της συζήτησης ο άσος της ΑΕΚ δεν δέχτηκε τους διακανονισμούς που είχαν προτείνει οι «κυανέρυθροι» κι έτσι καταβλήθηκε όλο το χρωστούμενο ποσό (43.000 ευρώ).

Από το απόγευμα της Τρίτης εξαγριωμένοι οπαδοί του Πανιωνίου τα χώνουν στον Αραβίδη κάνοντας λόγο για αχαριστία. Το αν έχει δίκιο ο Αραβίδης στο θέμα αυτό μπορεί να το κρίνει ο καθένας. Ως επαγγελματίας ο ποδοσφαιριστής έχει κάθε δικαίωμα να ζητάει τα δεδουλευμένα του.
Ως αρχηγός μιας ομάδας που σου έδωσε την ευκαιρία να επανέλθεις σε τοπ επίπεδο έχοντας παράλληλα διαλαλήσει αριστερά και δεξιά την αγάπη σου για τον σύλλογο-φορώντας και το περιβραχιόνιο του αρχηγού- ίσως θα μπορούσες να είχε διαχειριστεί καλύτερα την υπόθεση κάνοντας έναν διακανονισμό με μια ΠΑΕ η οποία αποδεδειγμένα εδώ κι ένα χρόνο προσπαθεί να φανεί συνεπής στους πιστωτές της.

Το θέμα μας εδώ όμως δεν είναι ο Αραβίδης, αλλά η νοοτροπία που υπάρχει στην Πλατεία και η δημιουργία ειδώλων και προσωπολατρίας με ποδοσφαιριστές που πέρα από την επαγγελματική συνεργασία δεν έχουν κάποια άλλη σχέση με τον σύλλογο.

Τα πράγματα είναι απλά, κάθε σύλλογος είναι μεγαλύτερος απ΄τα πρόσωπα που κατά καιρούς τον απαρτίζουν και ο συγκεκριμένος σύλλογος, ο ιστορικότερος στην Ελλάδα, έχει δει μεγάλες μορφές που η προσφορά τους δεν μετριέται ούτε με γκολ ούτε με λεφτά.