Κωλοδουλειά...

Ε βέβαια κωλοδουλειά. Ασταθής, δύσκολη, εκτεθειμένη σε κινδύνους και πιέσεις, που φτάνουν ακόμη και στην απειλή του “ζην”, όταν έχεις να κάνεις με συμμορίες. Και στο (ελληνικό) ποδόσφαιρο, καμιά φορά, εμπλέκονται και τέτοιες... Κανονικά προαπαιτούνται αγάπη για τον αθλητισμό, τουλάχιστον στρωτά ελληνικά, ολιγάρκεια και καθαρή ματιά. Όχι “αντικειμενικότητα” μωρέ... Αυτά είναι ουτοπίες και ανοησίες: Καθαρή ματιά, κάμποσος πολιτισμός, αίσθημα περί δικαίου και... ελαφρά ανεξαρτησία ή βαριά άγνοια κινδύνου. Αν υπάρχει και μια στάλα αυτοσεβασμός, μπορεί και να μην χρειάζεται τίποτα άλλο. Κανείς μας δεν τα έχει όλα. Εκείνοι που έχουν το 80-90 % είναι οι Διακογιάννηδες, οι Συρίγοι, οι Σωτηρακόπουλοι, οι Σπυρόπουλοι. Οι άλλοι, ό,τι μπορούμε κάνουμε...

Κανείς, ούτε και οι... star, από αυτήν την δουλειά, έγινε ποτέ πλούσιος. Από... άλλες, παραλλήλως, δεν γνωρίζω. Κάποιοι στις ασυδοσίες του 2004, πήραν χοντρά μεροκάματα. Λίγο κράτησαν, λίγοι τα “μάσησαν” και τέλειωσαν. Πολλοί μένουν πάντα πένητες. Ως τον θάνατο. Όλοι παίρνουν πάντα λιγότερα από όσο νομίζει ο πολύς κόσμος. Πολύ λιγότερα... Άπαντες δουλεύουν συνήθως αδιανόητα ωράρια. Οι γυναίκες και τα παιδιά τους, χώρια Κυριακές γιατί έχει ματς, χώρια μπάνια γιατί έχει μεταγραφές, χώρια νύχτες γιατί “κλείνω εφημερίδα/γράφω για το site/ετοιμάζω εκπομπή”. Ο σεβασμός και η κοινωνική καταξίωση έχουν χαθεί προ πολλού, γιατί το συνάφι έδωσε πολλά δικαιώματα για τσουβάλιασμα και σαλαμοποίηση: “ΑΡΔ και όξω απ' την πόρτα”. - Κι εγώ; “Όλοι ρε...” Πεσίματα, μαχαιρώματα, μπραβιλίκια...

Δεν ξέρω κανέναν που την άφησε και δεν του λείπει... Γιατί η “γλύκα” της, είναι τέτοια, που όποιος έχει... επιρρέπεια, την κυνηγά μέχρι να μπουκάρει και να την πιάσει, την υπομένει μέχρι να “τον ζήσει”, αργεί να καταλάβει πως πρέπει να την αφήσει στους νεότερους όταν γεράσει, μετανιώνει οικτρά όταν την εγκαταλείψει. Επειδή μπορεί να λάτρευε τις μπάλες από μια σταλιά κι αυτή η δουλειά τον βοήθησε να δει “ζωντανούς” και σχεδόν γήινους τον Μαραντόνα, τον Ζιντάν, τον Μέσι, τον Κούδα, τον Χατζηπαναγή, τον Ριβάλντο, τον Γκαρσία, τον Ζιοβάννι, τον Σισέ, τον Γκάλη, τον Ντράζεν, τον Πρέλεβιτς, τον Σαμπόνις, τον Διαμαντίδη... Μπορεί επειδή η ψωνάρα του πάντα τον οδηγούσε να γράφει, να μιλά και να παίρνει θέση. Μπορεί επειδή κάποια γενετική ανωμαλία “τσαλάκωσε” κάποιο από τα χρωμοσώματα και μόνο έτσι την βρίσκει. Ίσως απλώς και να ανήκει σε όσους, λίγους ευλογημένους ασκούν την εργασία που ήθελαν από μικρά παιδιά και νιώθουν ότι δεν δουλεύουν, όσες ώρες και να κοπιάζουν – μπορεί απ' όλα κι από άλλα κι από λίγο...

Κι άμα δεν κάνεις τελικώς, μετά από χρόνια επιμονής, υπομονής, αποτυχιών κι επιτυχιών αυτό που θες, που πρέπει και που μπορείς, τι ικανοποίηση αντλείς από όλο αυτό; Φαντάζομαι την ικανοποίηση πως είσαι ασφαλής εσύ και η οικογένιά σου, όπως ότι ασφαλές παραμένει προς ώρας και το μεροκάματό σου. Πριν λοιπόν επιτεθείς κι εσύ στον σπορτκάστερ που κάνει πως τυφλώθηκε όταν το ριπλέι “βγάζει μάτι”, τον δύσμοιρο αθλητικό δημοσιογράφο που ωρύεται στις ευκαιρίες, σαν να καίγεται το παντελόνι του στον καβάλο, τον εξαρτώμενο και πιεσμένο οικογενειάρχη που κάνει το άσπρο... κόκκινο, ακόμη και παρά φύσιν, αναλογίσου τι θα έκανες στην θέση του; Αναλογίσου πόσες φορές παραιτήθηκες εσύ από μια εργασιακή σχέση, επειδή κάτι ενοχλούσε σοβαρά την συνείδησή σου;

Γι αυτό σας το ξαναγράφω: Κωλοδουλειά... Ίσως σε αυτήν την χώρα, όσοι απομείνουμε να την εξασκούμε, να μοιάζουν όλο και περισσότερο με πισινούς...

Υγ Ο Γιάννης Βλάχος, τεχν. Διευθυντής του Πλατανιά Χανίων κι επί χρόνια μέλος του team analysis και scouting team του ΠΑΟΚ, θα βρίσκεται μαζί μας σε εβδομαδιαία βάση για να συζητάμε για ποδόσφαιρο σε τακτικο-προπονητικό πλαίσιο, στο FatGames Live! Εχθές κάναμε πρεμιέρα, παρέα με τον Δημήτρη Τσορμπατζόγλου. Τον ρώτησα μευαξύ πολλών άλλων, τι τύπου προπονητή θα έψαχνε από το εξωτερικό, για τους “4 μεγάλους” και τί για τους υπόλοιπους...

Δείτε μας εδώ:

Υγ2. Στο προηγούμενο blog τα σχόλια ήταν πολλά. Είναι αρχή μου να μην απαντώ, εκτός μόνο αν διαπιστώσω πως ευθύνεται κάποια διατύπωσή μου για όποια παρανόηση. Η θέση μου είναι πως όπως εγώ γράφω, ό,τι επιθυμώ, το ίδιο δικαιούται να κάνει και όποιος σχολιάζει. Επίσης άλλο “σχολιασμός” κι άλλο ν' ανοίγουμε περιττό και κουτσομπολίστικο κουβεντολόι. Εδώ δεν είναι... facebook. Τέλος, για όποιον βεβαίως σχολιάζει δίχως να καταλαβαίνει τί διαβάζει, κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει, εκτός από το σχολείο και την λογοτεχνία...