H κρίση εκ του αποτελέσματος...

Δεν υποστηρίζω ότι είναι λάθος να κρίνεις εκ του αποτελέσματος. Αλλωστε όπως και να κρίνεις όταν το αποτέλεσμα δεν έρχεται υπάρχει πρόβλημα, και στον Ολυμπιακό υπάρχει ασφαλώς πρόβλημα...

Οχι το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν έπαιξε καλά, όπως αντιλαμβάνομαι ότι εκτιμούν οι περισσότεροι. Το πρόβλημα είναι ότι σε αυτό το ματς ήταν καλύτερος από την Αντερλεχτ, γενικά νομίζω ως ομάδα είναι καλύτερος από την Αντερλεχτ, αλλά έχασε. Συμβαίνει και απλώς πρέπει να το θεραπεύσεις...

Και φυσικά υπάρχουν πράγματα που μπορείς να θεραπεύσεις και αυτά που είναι αδύνατον να τα θεραπεύσεις. Ο Ολυμπιακός έχασε από μία γκάφα του Ρομπέρτο. Συμβαίνει σπάνια, πάρα πολύ σπάνια, με τον συγκεκριμένο πολύ σπουδαίο τερματοφύλακα και δυστυχώς για τον Ολυμπιακό συνέβη στις Βρυξέλλες. Δεν θεραπεύεται, είναι ένα από τα πιο σπάνια φαινόμενα που θα έλεγε και ο... γιατρός του ποδοσφαίρου και δεν παίρνει φάρμακο. Περνάει μόνο του, στο αμέσως επόμενο ματς, διότι ο Ρομπέρτο είναι πολύ ισχυρή προσωπικότητα...

Για πολλούς... θεραπεία χρειάζεται και το φαινόμενο Φορτούνης. Για εμένα χρειάζεται ενθάρρυνση και επιβράβευση. Στο ματς ήταν ένα σωρό σκάουτερ. Είχαν πάει για να δουν διάφορους παίκτες και κάποιοι από δαύτους και τον Φορτούνη. Οποιος βρέθηκε σε αυτό το ματς αν ξεχώρισε έναν παίκτη και από τις δύο ομάδες αυτός είναι ο Φορτούνης. “Μα έκανε αρκετά λάθη” θα υποστηρίξει κάποιος. “Μα έπαιζε μόνο αυτός” θα απαντήσω εγώ.

Στην εφετινή σεζόν, ομάδα που να έχει τόσο ξεκάθαρο κουμάντο στο παιχνίδι της από έναν παίκτη, ομάδα που να έχει έναν τόσο “εγώ κάνω τα πράγματα να συμβαίνουν στο παιχνίδι” παίκτη στην ενδεκάδα της δεν είναι εύκολο να βρεις σε όλη την Ευρώπη. Η Αρσεναλ με τον Οζίλ και ο Ολυμπιακός με τον Φορτούνη είναι αυτό που μου έρχεται πρόχειρα στο μυαλό.

Ο Φορτούνης είναι παντού και κάνει τα πάντα. Είναι τέτοια η συμμετοχή του στο παιχνίδι του Ολυμπιακού που ώρες ώρες νομίζεις ότι πρόκειται για μία άσκηση που κάνει ο Ολυμπιακός. Ενα οικογενειακό δίτερμα στο οποίο η ομάδα του Φορτούνη απαγορεύεται να κάνει επίθεση αν η μπάλα δεν περάσει από τα πόδια του. Και ο Φορτούνης ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ σε πολύ μεγάλο βαθμό κατά την άποψη μου.

Δείτε τις καλύτερες στιγμές του ματς και ψάξτε να βρείτε φάση για τον Ολυμπιακό στην οποία δεν συμμετέχει με κάποιο τρόπο ο Φορτούνης. Θα δυσκολευτείτε πολύ, πάρα πολύ. Ο Φορτούνης είναι κάτι παραπάνω από “ο Οζίλ των φτωχών”, είναι ένας “μικρός Οζίλ” και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ο πρώτος σκάουτερ της Αρσεναλ που μίλησε στον Βενγκέρ για τον Φορτούνη θα του είπε “έχω έναν παίκτη από αυτούς που σε τρελαίνουν”.

Ο Φορτούνης είναι δεκάρι και επτά στις δέκα φορές παίζει με την μία και πέντε στις δέκα φορές ψάχνει την δύσκολη και όχι την εύκολη πάσα. Το συναντάς πολύ σπάνια. Οταν μάλιστα αυτά τα χαρακτηριστικά συνοδεύονται από δεκάρι που έχει πολλά γκολ στο παιχνίδι του και καλά στημένα τότε είναι και δυσεύρετο και πανάκριβο... Το πρόβλημα του Φορτούνη είναι το ίδιο με του Οζίλ. Δεν έχει μούσκουλα, δεν έχει δύναμη, δεν έχει έκρηξη. Λογικό και απολύτως αντιμετωπίσιμο. Δες τον Οζίλ την πρώτη χρονιά του στην Αγγλία και δες τον και φέτος. Τότε έπεφτε κάτω με το απλό άγγιγμα, τώρα μόνο με σφαίρα...

Πολλά έγραψα όμως για τον Φορτούνη και δεν είναι το μόνο πρόσωπο του ματς για τον Ολυμπιακό. Υπάρχουν και άλλα...

Ο Ζντιέλαρ ας πούμε. Απολύτως άπειρος, σε πρώτη ευρωπαϊκή εμφάνιση. Το κατάλαβε κανείς; Οχι ! Το Σερβάκι ακόμη εξελίσσεται. Τι ακριβώς έχει στο παιχνίδι του και πόσο θα βελτιωθεί θα το μάθουμε μέσα από τα παιχνίδια. Αλλά σήμερα που μιλάμε είναι παιδί για να πάρει μέχρι το τέλος της εφετινής σεζόν την φανέλα του βασικού σπίτι και είναι βέβαιο ότι ματς με ματς θα γίνεται καλύτερος. Τακτικά ώριμος και έχοντας μάθει τα... ποδοσφαιρικά γράμματα σωστά, ο Ζντιέλαρ μοιάζει να έχει όλο το πακέτο της θέσης, αφού έχει και τα σωματικά προσόντα και την σωστή αντίληψη. Μέχρι που μπορεί να φτάσει κι' αν ο Ολυμπιακός πρέπει να χτίσει γύρω του τον άξονά του για τα επόμενα χρόνια ας το εκτιμήσουμε στο τέλος της σεζόν με καμιά δεκαριά συνεχόμενα ματς στα πόδια του, τώρα δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Αυτό που καταλαβαίνουμε τώρα είναι το “δώσε του ματς Μάρκο Σίλβα, αξίζει τον κόπο...”

Μεγαλύτερο όλων των προσώπων του Ολυμπιακού όμως νομίζω ότι είναι ο Μάρκο Σίλβα. Ο δικός του Ολυμπιακός είναι καλύτερος της Αντερλεχτ γιατί ο ίδιος είναι πολύ καλός προπονητής. Ο Ολυμπιακός στις Βρυξέλλες ήταν καλύτερος της Αντερλεχτ έχοντας σε κακή βραδιά πάνω από τους μισούς παίκτες του (είναι αρκετοί οι ντεφορμέ με πρώτο και καλύτερο τον Ιντέγιε) και καλούς μόνο δύο, άντε τρεις παίκτες (Φορτούνη, Ζντιέλαρ και ο πάντα σταθερός Σαλίνο). Πριν 2,5 χρόνια ο Ολυμπιακός νίκησε 3-0 την Αντερλεχτ εκεί. Δεν είμαι βέβαιος, ότι εκείνος ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος από εκείνη την Αντερλεχτ. Για τον φετινό Ολυμπιακό είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ως ομάδα και όχι ως μονάδες είναι καλύτερος της εφετινής Αντερλεχτ.

Κόντρα σε μία ομάδα που είναι έτοιμη να βάλει στα ταμεία της πάνω από 50 εκατ. ευρώ πουλώντας 2-3 από τους πολύ ταλαντούχους παίκτες της και με το ταλέντο να ξεχειλίζει ακόμη και στον πάγκο της, ο Σίλβα με τους αρκετούς ντεφορμέ παίκτες του, εμφάνισε μία πολύ ΠΙΟ ΟΜΑΔΑ στο χόρτο από την Αντερλεχτ. Σπάνιο κατόρθωμα...

Ο Σίλβα είναι σπουδαίος προπονητής και ο Ολυμπιακός τυχερός που τον έχει και ακόμη πιο τυχερός αν τον κρατήσει και την επόμενη σεζόν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κάνει και λάθη. Αν πρέπει να τον προβληματίσει κάτι και μάλιστα πολύ, είναι η αντίδραση της ομάδας του, για την ακρίβεια η μη αντίδραση της ομάδας του, μετά το γκολ που δέχτηκε. Σε αυτό έχει συμμετοχή – ευθύνη και ο ίδιος με τις καθυστερημένες αλλαγές του...

Αλλά αν σε ένα προπονητή βλέπουμε τις αλλαγές και όχι το τι ομάδα έχει φτιάξει, τότε βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.

Αν κάτι ακόμη πρέπει να προβληματίσει και τον Σίλβα και τον Ολυμπιακό είναι η ποιότητα του ρόστερ σε ότι έχει να κάνει με την ατομική ικανότητα – έμπνευση. Η ποιότητα του ρόστερ σε ότι έχει να κάνει με την δημιουργικότητά του και την εκτελεστική ικανότητα του.

Ο Ολυμπιακός όχι σε αυτό το ματς, αλλά γενικώς έχει πρόβλημα στο γκολ! Για την ακρίβεια στο εύκολο και αυτοδημιούργητο γκολ. Το συντριπτικό ποσοστό των τερμάτων που σημειώνει ο Ολυμπιακός είναι προϊόν ομαδικής δουλειάς και συνεργασίας. Ενας καλός συνδυασμός, μία στημένη μπάλα, μια σωστά δομημένη αντεπίθεση βασιζόμενη στη γρήγορη μεταφορά παιχνιδιού. Τι βλέπεις σπάνια στον φετινό Ολυμπιακό; Το γκολ ατομικής ενέργειας. Τον εξτρέμ που δεν πήρε ασίστ στην πλάτη της άμυνας και έβαλε το γκολ, αλλά τον εξτρέμ που πήρε μπάλα στο πλάι πέρασε δύο και σκόραρε... Τον σέντερ φορ που βγήκε έξω από την περιοχή και με την ατομική ενέργειά του και τις δύο ντρίπλες του βγήκε μόνος του σε θέση τετ α τετ και σκόραρε.

Είναι σπουδαίο τα γκολ σου να είναι στην συντριπτική πλειοψηφία τους γκολ ομαδικής συνεργασίας, είναι απαραίτητο όταν η ομάδα κολλάει να υπάρχουν στο τερέν δύο τρεις παίκτες που να μπορούν να κάνουν αυτοί την ομάδα μάγκα και να μην περιμένουν την ομάδα να τους κάνει μάγκες.

Βεβαίως είναι δυσεύρετο και σπάνιο αυτό. Ο Σίλβα ασφαλώς και το θέλει να υπάρχει, αλλά (και σωστά κατά την άποψη μου) δεν το βάζει ποτέ πάνω από την τακτική πειθαρχία. Για να συνεννοηθούμε βλέπε Ερνάνι. Αυτός είναι ο μοναδικός εξτρέμ του Ολυμπιακού που ξέρεις ότι μπορεί να βάλει γκολ μόνος του από το πουθενά. Να πάρει την μπάλα στην γραμμή του πλάγιου άουτ και χωρίς την συμμετοχή άλλου ποδοσφαιριστή να την φτάσει μέχρι τα δίχτυα. Μόνο που ο Ερνάνι δεν μπήκε ή ο Σίλβα δεν μπόρεσε να τον βάλει, στο καλούπι της τακτικής που ακολουθεί η ομάδα.

Αυτό το πρόβλημα ο Ολυμπιακός μπορεί να το λύσει το καλοκαίρι έχω την αίσθηση και μόνο με μεταγραφή. Και είναι ένα από τα δύο προβλήματα που έχει να λύσει το καλοκαίρι. Το άλλο είναι ένας κεντρικός αμυντικός. Ο Ντα Κόστα ήρθε για καλύτερος του Σιόβα και του Μποτία, αλλά δεν είναι...

Οσο για τη ρεβάνς, παρά το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός είναι καλύτερη ομάδα, έχει ένα βουνό να ανέβει. Πρώτον έχει χάσει και πρέπει να ανατρέψει σκορ. Δεύτερον είναι ντεφορμέ ο σέντερ φορ του, τρίτον παίζει με μία ομάδα που έχει παραστάσεις και ξέρει να διαχειρίζεται καταστάσεις. Ασφαλώς γίνεται, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο...