Τα ερωτήματα είναι πολλά και μόνον όσοι έζησαν το χθες και ζουν το σήμερα μπορούν να αντιληφθούν τις διαφορές, να ψαχτούν με «όχημα» την αγάπη για την ομάδα τους, που φέτος συμπληρώνει 90 χρόνια ζωής, να βρουν τους λόγους, τα λάθη και πάνω απ’ όλα να στείλουν το δικό τους μήνυμα.

Ο Χρήστος Παπανικολάου, γνωστός στις τάξεις των οργανωμένων οπαδών του ΠΑΟΚ, παιδί που αναγκάστηκε, την εποχή της κρίσης, να φύγει στη Γερμανία, είναι ένας από αυτούς τους λίγους, που μπορεί να ξέρει τους πραγματικούς λόγους και τις αληθινές αιτίες, για τις οποίες το καράβι το οποίο λέγεται «Π.Α.Ο.Κ.» ναι μεν έχει τον πιο πλούσιο καπετάνιο, αλλά… μένει αραγμένο.

Γράφει, λοιπόν, ο Χρήστος…

«Ένα καράβι που έχει αράξει, εδώ και χρόνια σε κάποιο ασήμαντο λιμάνι της άγονης γραμμής. Από τη στιγμή που έγινε αυτό, ο καθένας μας έχει αποσυντονιστεί ή απλά επαναπαυτεί ! Όλοι μας όμως ανεξαιρέτως, νοσταλγούμε, είτε στους διαδρόμους του μυαλού μας, είτε στο πληκτρολόγιο του διαδικτύου, τις στιγμές που το καράβι αυτό μας ταξίδευε.

Αυτό κατάντησε δυστυχώς να είναι το μοναδικό κοινό μας στοιχείο! Το σημείο αναφοράς μας! Ίσως να μην ήταν ποτέ, το πιο μεγάλο ή το πιο χλιδάτο πλεούμενο των θαλασσών, ήταν όμως πασίγνωστο και υπολογίσιμο από όλους! Στις καλές του στιγμές σκορπούσε τον πανικό και μόνο στο άκουσμα του, αλλά και στις δύσκολες ,οι επιβάτες με τη δυναμική και την αφοσίωση τους “ανάγκαζαν” τους πάντες να το σέβονται και να το υπολογίζουν!

Γενιές ολόκληρες από επιβάτες, όλων των ειδών.

Άνθρωποι με προσωπικότητα και με ανάγκη από τη φύση τους να βγουν μπροστά και να παίξουν τους πιο δύσκολους και απίθανους ρόλους!

Άλλοι λιγότερο τολμηροί που τους ανάγκαζε το φιλότιμο τους να ακολουθούν τους μπροστάρηδες και να κάνουν κι αυτοί το ίδιο ταξίδι και κάποιοι που, απλά, έτυχε να βρεθούν στο καράβι, ίσως και εκ του πονηρού, αλλά από φόβο κυρίως, δεν τόλμησαν ποτέ ,να εκδηλώσουν τις προθέσεις τους ή κάποιοι που το τόλμησαν, βρέθηκαν σε ανύποπτο χρόνο, πεταμένοι στη θάλασσα!

Το πλήρωμα άλλαξε πολλές μορφές! Ενίοτε άνθρωποι χαρισματικοί, που έβλεπαν, όχι απλά μίλια αλλά, έτη φωτός μπροστά! Αφουγκράζονταν τις απαιτήσεις των επιβατών και οδηγούσαν το καράβι σύμφωνα με τα γούστα τους!

Άλλοτε πάλι, άνθρωποι ανάξιοι που έπλεαν το καράβι στα ρηχά, μέχρι που οι απαιτήσεις των επιβατών είτε τους συμμόρφωναν είτε τους ξαπόστελναν!

Το καράβι αυτό, γρήγορα έγινε πόλος έλξης! Χιλιάδες άνθρωποι αγνοούσαν επιδεικτικά τα χλιδάτα υπερωκεάνια και έτρεχαν να στριμωχτούν στο δικό μας!

Η λατρεία για το καράβι αυτό έγινε αθάνατος θρύλος που θα μείνει για αιώνες!

Το καράβι μας δεν κολλούσε πουθενά! Ότι εμπόδιο κι αν υπήρχε μπροστά μας ή ελισσόμασταν έξυπνα και το αποφεύγαμε! Γοητεύαμε τους πάντες με την παρουσία μας! Όλοι μας αντέγραφαν! Αντέγραφαν τη μαγκιά μας, που μπορεί ελάχιστες φορές μέχρι σήμερα να την είδαμε να βγαίνει και στο χόρτο, κάτι που αποτελεί το μεγάλο μου παράπονο, αλλά έξω από τις 4 γραμμές ήταν δεδομένη. Αυτή ακριβώς η μαγκιά ήταν που έκανε το καράβι μας να ενοχλεί!

Πολλοί προσπάθησαν να μας το βουλιάξουν είτε παρασκηνιακά είτε χρησιμοποιώντας το φονικό όπλο που λέγεται Νόμος! Μάταια όμως! Το καράβι υπάρχει ακόμη.

Και υπάρχει γιατί ,όλοι εμείς που έστω και μια στιγμή ταξιδέψαμε μ' αυτό, έχουμε την ανάγκη να υπάρχει! Υπάρχει γιατί είναι πολύ σκληρό για να πεθάνει!

Η ιστορία απέδειξε ότι ο Καπετάνιος του καραβιού, ήταν πάντα σημαντικός, αλλά όχι απαραίτητος! Έτσι για μας, λίγη σημασία είχε το όνομα του, αφού αργά ή γρήγορα οι απαιτήσεις μας θα τον ανάγκαζαν να φέρει το καράβι στην σωστή πορεία!

Σήμερα λοιπόν το καράβι αυτό γίνεται 90 χρονών και θεωρητικά έχει τον πιο πλούσιο καπετάνιο στην ιστορία του! Ο οποίος όμως ήρθε με το ελικόπτερο, για να μην πω με το αλεξίπτωτο και δεν έχει ιδέα, πώς αυτό το καράβι βρέθηκε αραγμένο στην άγονη γραμμή!

Θέλει να το ξεκινήσει, εδώ και τρία χρόνια και δεν ξέρει ...πώς!

Έχει ανέβει στη γέφυρα του πλοίου και πετάει λεφτά, νομίζοντας ότι το καράβι έτσι θα ξεκινήσει! Προσέλαβε ναύτες, υπαξιωματικούς, λοστρόμους, καμαριέρες, χαμάληδες αλλά το καράβι παραμένει ακόμη δεμένο!

Καθώς μαθεύτηκε ότι ο Καπετάνιος σκορπάει λεφτά, φτάνουν ολοένα και περισσότερα διεθνούς φήμης άτομα, για να επωφεληθούν!

Οι επιβάτες, δεν μπαίνουν καν στο πλοίο! Αράζουν στα ουζερί και στα καφενεία της παραλίας, αναπολώντας τα παλιά σκεπτόμενοι: «Καλά είμαστε κι εδώ», «πού να τρέχουμε τώρα»! Άλλοι πάλι γυρίζουν την πλάτη, μη αναγνωρίζοντας το ίδιο τους το καράβι!

Ενώ οι περισσότεροι, σύμφωνα με τα «νέα ήθη» και το πνεύμα της εποχής αναρωτιούνται: «πιο μάγκες είναι από μένα αυτοί;» «εγώ πως μπορώ να βολευτώ;». Έτσι λοιπόν προκύπτει αυτό το «βόλεμα», που κρατάει εδώ και 3 χρόνια, το καράβι μας δεμένο στο λιμάνι της άγονης γραμμής !

Ο αργός θάνατος, το σάπισμα του καραβιού είναι ο συμβιβασμός!

Είναι η έλλειψη απαιτήσεων! Είναι το βόλεμα και ο εφησυχασμός!

Αυτό είναι το πρώτο , που πρέπει να αλλάξει για να ξεκινήσει επιτέλους το καράβι!

Και η ιστορία έχει αποδείξει, ότι αυτό δεν το άλλαξε ποτέ κανένας Καπετάνιος μόνος του!

Αυτό μπορούν να το αλλάξουν μόνο ,αυτοί που κάθονται αραχτοί, στα ουζερί της παραλίας! Εκεί μέσα βρίσκονται κρυμμένοι ή καλύτερα θαμμένοι οι αυριανοί μπροστάρηδες! Νιώστε λοιπόν την ανάγκη να βγείτε μπροστά! Νιώστε επιτέλους αυτό που είστε! ΝΙΩΣΤΕ Π.Α.Ο.Κ!!! Ξεβολευτείτε! Κάντε επιτέλους τον Π.Α.Ο.Κ. αυτό που ήταν πάντα! Το συνειδητό μας ξεβόλεμα! Τέλος το ασυνείδητο βόλεμα! Ψαχτείτε…».