Η ήρεμη δύναμη κι' όλα όσα άλλαξαν στην Αρσεναλ...

Το ματς είχε τελειώσει πριν 10 λεπτά. Βρέθηκα στα αποδυτήρια του Emirates, ανάμεσα σε Βενγκέρ, Πελεγκρίνι, Ζιρού και Χαρτ που προσπαθούσαν να εξηγήσουν στους απεσταλμένους τηλεοπτικών δικτύων όλου του κόσμου τι ακριβώς είχε συμβεί στον αγωνιστικό χώρο.
Ο Νικ, υπεύθυνος της Αρσεναλ για να συντονίζει όλο αυτό το... πανηγύρι με τα “θέλω” των δημοσιογράφων και την κούραση των πρωταγωνιστών που ήθελαν να τελειώσουν και να πάνε σπίτι, με πλησιάζει και μου λέει. “Εχεις δύο επιλογές, Ζιρού ή Τσεχ;”.

Δεν το σκέφτομαι και πολύ. “Τσεχ” του λέω. Η μοναδική μεταγραφή της Αρσεναλ το περασμένο καλοκαίρι, ο θρύλος της Τσέλσι που επέλεξε το περασμένο καλοκαίρι να μην αφήσει το Λονδίνο, αλλά να αφήσει την Τσέλσι για την Αρσεναλ.

Μπροστά στην κάμερα του ΟΤΕ TV, on air τον ρωτάω αν αισθάνεται τυχερός ή σοφός για την επιλογή του να αφήσει τον περασμένο Αύγουστο την Τσέλσι για την Αρσεναλ. Επί της ουσίας μου απαντάει ότι αισθάνεται δικαιωμένος και πολύ ικανοποιημένος...

Στο πηγαδάκι αμέσως μετά μου εξηγεί ότι υπήρχαν πράγματα που περίμενε και πράγματα που δεν περίμενε... Το να είναι η Αρσεναλ πολύ καλή και να διεκδικήσει ή να πάρει το πρωτάθλημα ήταν κάτι που το περίμενε, το να είναι τόσο κακή η Τσέλσι και ο Μουρίνιο να απολυθεί πριν τα Χριστούγεννα δεν το μπορούσε καν να το φανταστεί... Λογικό.

Βγαίνοντας από το δωμάτιο που κάναμε την συνέντευξη, πέσαμε πάνω στον Βενγκέρ που επέστρεφε από την συνέντευξη τύπου. “Αυτός είναι η διαφορά;” τον ρώτησα, δείχνοντας τον Τσεχ. “Και αυτός...” μου απάντησε ο Αλσατός και χτύπησε στοργικά στην πλάτη τον Τσεχ...

Τον Τσεχ εκείνη την ώρα πλησίασε ένας Τσέχος δημοσιογράφος με τον οποίο ήταν φανερό ότι υπάρχει φιλική σχέση. Αφού τα είπαν για κάμποση ώρα ο Τσέχος με πλησίασε και μου ζήτησε να του πω για την μίνι συνέντευξή μου με τον Τσεχ. Αφού του ανέφερα τα βασικά, μου είπε γεμάτος καμάρι. “Σπουδαίος ο Εζίλ, φοβερός ο Ζιρού, μοναδικός ο Βενγκέρ, αλλά αυτός εδώ είναι μεγάλος leader. Μην κοιτάς τι κάνει στο γήπεδο, σημασία έχει αυτό που κάνει στα αποδυτήρια. Αυτό το παιδί είναι η προσωποποίηση της σιγουριάς. Θυμήσου το τραγικό ξεκίνημα του στο πρώτο ματς με την φανέλα της Αρσεναλ κόντρα στην Γουέστ Χαμ και δες πως το διαχειρίστηκε ο ίδιος στη συνέχεια. Σαν να μην έγινε ποτέ, σαν να μην συνέβη...”

Εχει δίκιο, αυτό που έχει η Αρσεναλ φέτος σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, είναι ηρεμία και σιγουριά. Αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, ότι μπορεί να κερδίσει παντού και οποιονδήποτε και σε αυτό είναι φανερό ότι η παρουσία του Τσεχ έχει παίξει καθοριστικό ρόλο. Βέβαια σε αυτή την Αρσεναλ που προσπαθεί να κατακτήσει το πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά το 2004 έχουν αλλάξει αρκετά και δεν οφείλονται ασφαλώς αυτές οι αλλαγές στην καταλυτική παρουσία του Τσεχ στα αποδυτήρια.

Τι άλλαξε στην Αρσεναλ;

Πρώτα και πάνω απ' όλα έχει αλλάξει ο ίδιος ο Βενγκέρ. Η αφέλεια και το αλέγκρο ποδόσφαιρο που έπαιζε πάντα η Αρσεναλ έχει δώσει τη θέση της (στα μεγάλα ματς), σε μία άλλου τύπου Αρσεναλ, που παίζει κυνικά, αποτελεσματικά, με στόχο τη νίκη και τίποτα άλλο. Κάπως έτσι τα ντέρμπι έχουν γίνει από εφιάλτης της τα τελευταία χρόνια, σε ατού της την φετινή σεζόν. Κάπως έτσι ο Μερτεζάκερ και ο Κοσιενλί που μέχρι πριν δύο χρόνια φαίνονταν οι χειρότεροι αμυντικοί στον κόσμο γιατί ο τρόπος παιχνιδιού της ομάδας του εξέθετε ανεπανόρθωτα, τώρα φαίνονται οι καλύτεροι της Πρέμιερ Λιγκ. Ούτε το ένα ίσχυε, ούτε το άλλο ισχύει...

Ο επόμενος που άλλαξε είναι ο Εζίλ. Ο αναιμικός Μεζούτ της πρώτης χρονιάς που στο πρώτο μαρκάρισμα σωριάζονταν στο χόρτο, που στην πρώτη διεκδικούμενη μπάλα υστερούσε, έχει μετατραπεί σε έναν σπουδαίο μαχητή που δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω. Η αυτοπεποίθηση είναι στα ύψη και ο Εζίλ είναι ξανά ο Εζίλ που έβγαζε μάτια στην Ρεάλ.

Η Αρσεναλ είναι αλήθεια πως είναι πιο ώριμη από ποτέ, οι αποτυχίες, τα στραπάτσα, ο λάθος τρόπος προσέγγισης την ωρίμασαν στο σύνολό της. Από τον μάνατζερ Αρσεν, μέχρι τον τελευταίο νεαρό ποδοσφαιριστή...

Τα μειονεκτήματα που δεν ξεπέρασε...

Φυσικά εξακολουθεί να έχει πολλά πλην. Το βασικότερο όλων τις περιορισμένες επιλογές. Ειδικά τώρα που πέρα από τους μόνιμους τραυματίες από την αρχή της σεζόν Γουέλμπεκ, Γουίλσιρ, Ροζίτσκι, ήρθαν να προστεθούν οι Καθόρλα, Κοκλέν που θα λείψουν για περίπου δύο μήνες ακόμη, αλλά και ο Αλέξις Σάντσες που θα χρειαστεί άλλες 3 εβδομάδες, λόγω υποτροπής...

Η Αρσεναλ παίζει τα κρίσιμα ματς του τελευταίου μήνα με τους ίδιους 11 και όχι μόνο, αλλά και με τις ίδιες τρεις αλλαγές σε κάθε ματς. Το ντέρμπι με την Σίτι ήταν το τέταρτο στη σειρά που η ενδεκάδα δεν άλλαξε. Και δεν μπορεί να αλλάξει κιόλας. Μόνο ο Τσάμπερλέιν μένει εκτός ενδεκάδας και θα μπορούσε να είναι βασικός, κανείς άλλος. Κι' αν το επόμενο διάστημα τραυματιστεί ή χρειαστεί να λείψει κάποιος από τους Φλαμινί, Ράμσεϊ, Ζιρού και Εζίλ, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ποιος θα παίξει στη θέση τους. Για όλους τους υπόλοιπους κάτι θα γίνει με τον Γκιμπς, τον Ντεμπισί, τον Γκαμπριέλ, τον Τσάμπερλεϊν να μπορούν να παίξουν για ένα δύο ματς, για τους τέσσερις που προανέφερα, δεν υπάρχει αντικαταστάτης, δεν έχει μείνει κανένας υγιής.

Η πίεση στον Βενγκέρ για μεταγραφές τον Γενάρη (έναν φορ και έναν αμυντικό χαφ) γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, αλλά ο ίδιος μάλλον σκέφτεται ότι όλοι αυτοί που λείπουν θα επιστρέψουν και αυτό που προέχει είναι οι παίκτες που έχει και όχι αυτοί που θα πάρει... Αν κρίνω απ' όσα άκουσα αυτό το διήμερο στο Λονδίνο από τους Αγγλους συναδέλφους που καλύπτουν καθημερινά το ρεπορτάζ της Αρσεναλ, βαριά βαριά να κάνει μία προσθήκη τον Γενάρη ο Αρσεν.

Αυτοί είναι, αυτοί πρέπει να το πάρουν. Και αυτή είναι η ίσως η πιο μεγάλη ευκαιρία που θα έχει ο Βενγκέρ για να πάρει ξανά ένα πρωτάθλημα, ένα τέταρτο πρωτάθλημα πριν αποχωρήσει από την Αρσεναλ και πιθανότατα από την ενεργό δράση.

Από την άλλη αν και στα 66 του πλέον, τον βρήκα τόσο κεφάτο και τόσο γεμάτο ενέργεια που η εκτίμηση που κάνω είναι ότι αν κατακτήσει το φετινό πρωτάθλημα ένα ακόμη τριετές συμβόλαιο θα το υπογράψει. Και οι ομηρικές διαμάχες του με τον Μουρίνιο θα συνεχιστούν, διότι όλοι στην Αγγλία το θεωρούν βέβαιο ότι είναι θέμα χρόνου ο Ζοσέ να κάτσει στον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ...

Για το μόνο τελικά που δεν πήρα πειστική απάντηση αυτό το διήμερο στο Λονδίνο ήταν ένα...

“And what about Leicester...”