Χωρίς μπακ, χωρίς ακραία χαφ, χωρίς φάσεις!

Καθόλη την διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας, γράφαμε για το 4-4-2 στην ευθεία που θέλει να εφαρμόσει ο Αντρέα Στραματσόνι και υπογραμμίζαμε τις αμφιβολίες για το κατά πόσο μπορεί να λειτουργήσει ο άξονας του Παναθηναϊκού αλλά και τα άκρα της μεσαίας γραμμής χωρίς «καθαρούς» ακραίους μέσους. Ο Ιταλός τεχνικός στην... πρεμιέρα του στον πάγκο του «τριφυλλιού» χρησιμοποίησε το 4-4-2 flat αλλά με τα πρόσωπα που επέλεξε θα ήταν απίθανο να λειτουργήσει σωστά στο δημιουργικό κομμάτι. Εξάλλου, οι «πράσινοι» σε αυτό το ματς θα έπρεπε να έχουν ως πρωταρχικό στόχο να δημιουργήσουν παιχνίδι και όχι να καταστρέψουν.

Ο Παναθηναϊκός με αριστερό μπακ τον Πράνιτς, δεξί τον Τριανταφυλλόπουλο, αριστερό χαφ τον Ατζαγκούν και δεξί τον Αμπέντ, δηλαδή τέσσερις ποδοσφαιριστές που ΚΑΝΕΙΣ δεν διαθέτει τα στοιχεία ενός παίκτη γραμμής ήταν λογικό να μην παράξει φάσεις. Σε συνδυασμό με την παρουσία του Εσιέν στην μεσαία γραμμή που μάλλον ξεκίνησε γιατί... έπρεπε, ο Παναθηναϊκός ήταν «κομμένος» στην μέση. Ο Γκανέζος ήταν φανερά ανέτοιμος και χωρίς ρυθμό μετά τους οκτώ μήνες αποχής(το λιγότερο ποδοσφαρικά παράλογη η απόφαση να ξεκινήσει στο ντέρμπι που δεν έγινε) κάνοντας απλά τα απαραίτητα πάνω στο χορτάρι, δηλαδή κάλυψη χώρων ανασταλτικά και κοντινές πάσες δημιουργικά.

Σε ένα σύστημα με δύο παίκτες στον άξονα οι απαιτήσεις είναι μεγαλύτερες για τον ρόλο του κεντρικού μέσου και χωρίς ρυθμό ήταν απίθανο να ανταπεξέλθει σε καλό επίπεδο ο Εσιέν. Πόσω μάλλον και στα ενενήντα λεπτά που έμεινε στο γήπεδο. Προφανώς και θα τον βοηθούσε μια διάταξη με τριάδα στον άξονα, με εκείνον σε ρόλο «σκούπας» και παίκτη της πρώτης μπάλας μπροστά από τα στόπερ.Έχει εμπειρία, έχει προσωπικότητα και ποιότητα και αν είναι υγιής και βρει ρυθμό μέσα από τα παιχνίδια θα μπορέσει να βοηθήσει. Ήταν και ο εκτελεστής των «στημένων» φάσεων, χωρίς σωστές επιλογές. Εξαίρεση η συρτή πάσα στην «κομπίνα» με τον Μπεργκ.

Ο μόνος τρόπος, λοιπόν, για να απειλήσει ο Παναθηναϊκός ήταν από την συνεργασία των δύο του επιθετικών, όταν και όπως η μπάλα έφτανε σε αυτούς. Κυρίως από «μεγάλες» μεταβιβάσεις. Αυτοί μπόρεσαν να συνεργαστούν στο 26' και το 49' αλλά ο Καρέλης δεν βρήκε στόχο μετά τις κεφαλιές του Μπεργκ. Ο Στραματσόνι βλέποντας την ομάδα του να μην μπορεί να δημιουργήσει έριξε στο ματς τον Νίνη ως αριστερό χαφ, έκανε αλλαγή στην θέση του δεξιού μπακ(Μαρινάκης αντί Τριανταφυλλόπουλου) και καθυστέρησε πάρα πολύ να χρησιμοποιήσει τον μοναδικό κλασσικό ακραίο χαφ που είχε στον πάγκο, τον Βίκτωρα Κλωναρίδη στο 86'!

Τζίφος. Καμία αντίδραση στο γκολ του Βέλλιου που πέρα από την κλάση του Έλληνα επιθετικού ήταν και... δώρο των Ταυλαρίδη-Σάντσεθ.

Ο Παναθηναϊκός συνέχισε να είναι ακίνδυνος καθόλη την διάρκεια της επανάληψης και παρουσιάζοντας ένα ποδοσφαιρικό «ότι να'ναι» μέσα στο γήπεδο έχασε με κάτω τα χέρια. Προφανώς το εικοσαήμερο που δουλεύει ο Ιταλός την ομάδα δεν είναι αρκετό για να περάσει την δική του φιλοσοφία, όμως είναι αρκετό για να μην παρουσιάζεται ένας Παναθηναϊκός χωρίς άρχη, μέση, τέλος και χωρίς καμία λογική στον καταρτισμό της ενδεκάδας...

Ατομική αξιολόγηση: Στιλ 3, Πράνιτς 3, Τριανταφυλλόπουλος 3, Σάντσεθ 3, Ταυλαρίδης 3, Ζέκα 4, Εσιέν 4, Ατζαγκούν 3, Αμπέντ 4, Μπεργκ 4, Καρέλης 4, Νίνης 3, Μαρινάκης 3, Κλωναρίδης(δεν μπορεί να κριθεί).