Όταν φεύγεις από την Ελλάδα…

Είμαστε τυχεροί και γι’ ακόμη μία φορά κάνουμε ένα ταξίδι στο εξωτερικό, έστω κι’ αν αυτό δεν είναι για αναψυχή, έστω κι’ αν (αυτή τη φορά) το μυαλό έχει μείνει πίσω. Αυτό που ζούμε από χθες (σε συνέχεια αλλά και συγκριτικά με άλλες φορές) μας βάζει σε σκέψεις για εμάς και… τους άλλους. Για τους Έλληνες και τους ξένους…
Όπου… Έλληνας, ένας τύπος φιλότιμος. Μάλλον χαμογελαστός. 100% πιο έξυπνος ή πιο εύστροφος, ένας άνθρωπος φανατικός, που δυστυχώς έμαθε πλέον να κάνει κάτι συγκεκριμένο πολύ καλά (προφέρει υπηρεσίες) και υστερεί στην παραγωγή πραγμάτων.

Και βγαίνεις έξω (Γερμανία-Ολλανδία κυρίως, αλλά και Βέλγιο-Αυστρία-Γαλλία-Αγγλία για να μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο καζάνι) και βλέπεις… συνήθως κακομούτσουνους. Που περιμένουν λίγο ήλιο για να σκάσουν ένα χαμόγελο. Ανθρώπους ψυχρούς στην προσωπική επαφή, σαφώς πιο αργόστροφους, που απλά και τυποποιημένα (σχεδόν μηχανικά και χωρίς συναίσθημα) κάνουν ο καθένας τη δουλειά του και μετά… πάνε-κλείνονται στα καβούκια τους, αφού ούτε καν μπαλκόνια δεν έχουν για να βγουν να πάρουν μια ανάσα. Ανθρώπους που περιμένουν το Σάββατο το βράδυ να πιουν, να πιουν και… να ξαναπιούν για να «διασκεδάσουν».

Κι’ εκεί όπου όλοι αυτοί μας θαύμαζαν ή μας ζήλευαν για την λεβεντιά μας, το φιλότιμο που… δεν ξέρουν να το μεταφράσουν, την ενέργειά μας, για το πνεύμα, ακόμη και την ζωή που μπορούμε να έχουμε κάτω από τον ήλιο δίπλα στη θάλασσα με ένα ποτήρι ούζο ή καφέ (για να μην ξεχνιόμαστε, χωρίς αυτό να δείχνει τεμπελιά γιατί και εμείς δουλεύουμε πάρα-πάρα πολύ) τώρα… μας λυπούνται; Μας μισούν; Μας συμπεριφέρονται σαν τους τελευταίους; Μας έχουν σε απόσταση; Μας φοβούνται μην τυχόν δεν τους πληρώσουμε σε κάποια συναλλαγή; Μας συμπονούν; Όλα αυτά… από λίγο.

Σε κάθε περίπτωση μας δείχνουν με το δάκτυλο και όχι για… καλό. Όλο αυτό το σκηνικό ξεκίνησε εδώ και χρόνια και τώρα βρίσκεται στο αποκορύφωμά του. Φυσικά γι’ αυτό δεν φταίνε πάντα οι «άλλοι», οι «κακοί» οι ξένοι…

Κατά τα άλλα… κάθε μέρα που περνάει, η παραδοσιακή κόντρα την οποία «ψάχνουμε» από μικροί στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα Δημοτικά-περιφερειακά-τοπικά Συμβούλια, στα καφενεία, στο δρόμο, στα γήπεδα, στη Βουλή, όλο και γιγαντώνεται και φθάνει στα όρια του διχασμού, οπουδήποτε τις τελευταίες ημέρες συναθροίζονται πάνω από 3-4 Έλληνες. Οπουδήποτε όμως…

Βρισκόμενοι εδώ και λίγες ώρες στο εξωτερικό, συναντήσαμε Έλληνες που ζουν μακριά και για πρώτη φορά δεν έχουν λόγο να μελαγχολούν επειδή τους λείπει η πατρίδα… Συνήθως μας ζήλευαν επειδή ερχόμασταν από την Ελλάδα. Για πρώτη φορά κανείς δεν είπε… «τι κάνει η πατρίδα, αχ τι καλά είστε εσείς εκεί κάτω». Τώρα –κι’ αυτοί- μας λυπούνται…

Ας μην γράψει κανείς… «μείνει και εσύ εκεί». Όχι! Στη χώρα μας θα μείνουμε και θα κάνουμε –όλοι- μεγάλη προσπάθεια να ξεχάσουμε αυτή την μαύρη περίοδο των πολλών ετών που τώρα κορυφώθηκε, στο σημείο να «πλακωνόμαστε» και να «ξεφτιλιζόμαστε» για ένα τραγικό-καταραμένο «ΝΑΙ» ή για ένα καταστροφικό και επίσης καταραμένο «ΟΧΙ».

* Κι’ όμως είμαστε σίγουροι, ότι Κυριακή βράδυ, ακόμη και με ένα αποτέλεσμα 52-48(!) οποιασδήποτε πλευράς, κάποιοι μπορεί να βγουν στους δρόμους να πανηγυρίζουν…

* Ο ΠΑΟΚ δίνει αύριο το πρώτο του φιλικό. Για να δούμε πώς θα ξεκινήσει η προσπάθεια του Ιγκόρ Τούντορ με τα ίδια υλικά, να κάνει μία καλύτερη ομάδα…