«Μέχρι εδώ κύριε Σαββίδη…»

Για τον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ και το παιχνίδι του όπως τώρα τον Μάιο έχει εξελιχθεί, είναι πλέον πολύ-πολύ ξεκάθαρα τα πράγματα. Ακόμη και οι πιο απαισιόδοξοι-απογοητευμένοι, ακόμη και οι πιο μίζεροι ή εμπαθείς, δεν μπορούν να παραποιήσουν αυτό που γίνεται, αυτό που βλέπουν!

Στο ποδοσφαιρικό παιχνίδι υπάρχει: Η επίθεση, η άμυνα, η μετάβαση από το ένα στο άλλο, οι καλύψεις, οι αυτοματισμοί, οι στημένες φάσεις σε άμυνα και επίθεση, η ουσιαστική κατοχή, η ανάπτυξη, οι πλαγιοκοπήσεις, οι συνδυασμοί, οι κόντρα-επιθέσεις και πολλά-πολλά άλλα. Μετά από μήνες δουλειάς (έστω και στο τέλος της σεζόν) ο ΠΑΟΚ έφθασε σε σημείο να διορθώσει αρκετές από τις αδυναμίες του σε διάφορους τομείς, να βελτιωθεί, να παίζει οργανωμένα και ισορροπημένα. Παρόλα αυτά υπάρχει και ένας κομμάτι παιχνιδιού, στο οποίο υστερεί απελπιστικά (τουλάχιστον σε σχέση με τον Παναθηναϊκό του Μπεργκ και του Καρέλη) και γι’ αυτό βρίσκεται στην δεύτερη θέση των πλέι οφ.

Πρόκειται για την εκτέλεση. Γι’ αυτό που απλά λέμε: ΓΚΟΛ!

Η αστοχία των παικτών του ΠΑΟΚ (και κυρίως των επιθετικών-σκόρερ του) είναι αυτή που 100% πλέον, αδικεί όλη την άλλη προσπάθεια.

Ακόμη και στην Ελλάδα όπου οι μισοί έμαθαν να κρίνουν με βάση μόνο το αποτέλεσμα, το παραπάνω γεγονός δεν μπορεί πλέον να μην καταγραφεί.

Τα πράγματα είναι τόσο απλά όσο αποδεικνύονται από το παρακάτω στατιστικό: Ο ΠΑΟΚ κόντρα στον πλήρη και όχι… πειραματικά στημένο Αστέρα, έκανε 17 τελικές, είχε τρία δοκάρια, δύο μεγάλα χαμένα τετ α τετ και πολλά άστοχα σουτ εκτός περιοχής. Δεν έβαλε κανένα γκολ γιατί ο Μακ (έτσι είναι και ο Αθανασιάδης) δεν βρίσκουν -εδώ και μήνες- δίχτυα με τίποτα! (Στα τελευταία τρία εντός έδρας παιχνίδια ο ΠΑΟΚ είχε 54 τελικές και μόλις δύο(!!) γκολ).

Ο Παναθηναϊκός στο ματς που έδωσε απέναντι σε μία ομάδα του Αστέρα που πρώτη φορά είδαμε με αυτή την σύνθεση, είχε εφτά τελικές και τέσσερα γκολ, δύο με Καρέλη και ένα με Μπεργκ!!

Και χθες που οι μεν του ΠΑΟΚ έκαναν τα πάντα σωστά με τον Αστέρα δεν μπορούσαν να βάλουν γκολ με τίποτα, οι άλλοι του Παναθηναϊκού με τον Μπεργκ να ακουμπάει τέσσερις φορές την μπάλα σε ένα ημίχρονο, κέρδισαν άλλο ένα τρίποντο κόντρα στον Ατρόμητο! Απλά τα πράγματα, όπως και όσα ακολουθούν αυτής της αποτελεσματικότητας… Η μία νίκη τονώνει την μία ομάδα, ενώ μία αποτυχία ρίχνει ακόμη πιο πολύ την ψυχολογία της άλλης… Και ο ένας (που είναι και σπουδαίος παίκτης) βλέπει την εστία 10 μέτρα θεωρώντας ότι απ’ όπου σουτάρει θα το βάλει κι’ ο άλλος την βλέπει… ένα- ενάμισι και ψάχνει (με δεύτερες και τρίτες σκέψεις) πως θα «χωρέσει» την μπάλα μέσα σε αυτή.

Το σημειώσαμε πολλές φορές πριν την διαδικασία: Αυτός που κρατάει πιο πολλές φορές το μηδέν πίσω και ο πιο εύστοχος, θα κερδίσει τα φετινά ισορροπημένα πλέι οφ.

Το κακό για τον ΠΑΟΚ είναι ότι την δεδομένη στιγμή οι φορμαρισμένοι του παίκτες είναι στο κέντρο και στην άμυνα, το κακό είναι ότι υπάρχουν 4-5 τραυματίες και το βάρος για το κάτι παραπάνω πέφτει σε πιτσιρικάδες όπως ο Κουλούρης και ο Πόζογλου (πέρυσι από τον πάγκο έρχονταν ο Βούκιτς με την φοβερή ευστοχία!) ενώ οι βασικοί επιθετικοί και πρώτοι σκόρερ, είναι ντεφορμέ και άστοχοι.

Παρόλα αυτά η μπάλα είναι… στιγμές και την Τετάρτη υπάρχει ένα ενδεχόμενο, τα τρία δοκάρια και έξω που χθες είχε ο ΠΑΟΚ, ίσως να αλλάξουν πορεία και να πάνε προς τα μέσα…

Κατά τα άλλα συζητιούνται ιδιαίτερα οι αντιδράσεις του Ιβάν Σαββίδη… Η λογική του παρορμητικού παράγοντα δηλαδή, που πλέον μπαίνει και στο γήπεδο να συζητήσει με τον προπονητή (την ώρα του αγώνα!!) για το τι μπορεί να γίνει, για να κερδίσει η ομάδα!

Στη Θεσσαλονίκη, υπάρχουν πολλοί που ακόμη θεωρούν ότι πρέπει σε αυτόν τον άνθρωπο, που ευεργέτησε οικονομικά τον σύλλογο, ΟΛΟΙ να του λένε… «ναι» σε όλα! Πάρα πολλοί περνάνε γραμμή ότι… «αφού πληρώνει, έχει σε όλα δίκιο»! (Εξάλλου γενικά στην Ελλάδα, κριτική σε μεγαλοπαράγοντες σπάνια γίνεται ειδικά από ανθρώπους εντός ομάδας…).

Κάπως έτσι ο Σαββίδης που είναι ο ορισμός της… προσωποκεντρικής διοίκησης, συνεχίζει στην ίδια τακτική και δεν εμπιστεύεται κανέναν. Συνεχίζει να παρεμβαίνει σε όλα –ακόμη και σε αυτά που δεν έχει ιδέα- συνεχίζει να μην δέχεται κανένα οργανωμένο πλάνο που αφορά την ποδοσφαιρική ομάδα, χωρίς την δική του συχνή παρέμβαση. Το μεγάλο κακό είναι ότι ακόμη και σε λίγες περιόδους που αποφάσισε να εμπιστευθεί (σε ένα ποσοστό) μερικούς ανθρώπους στην ομάδα, αυτοί απέτυχαν και έτσι του τόνωσαν ακόμη περισσότερο αυτή την ανάγκη να παρεμβαίνει σε κάθε τι που έχει σχέση με το παιχνίδι. (Αυτά αναφέραμε πολλές φορές από την πρώτη χρονιά Σαββίδη).

Ο ΠΑΟΚ έχει τεράστια ανάγκη αυτόν ή αυτούς που θα πείσουν τον κατά τα άλλα πολύ καλό και καλοπληρωτή μεγαλομέτοχο, για δύο πράγματα: Πρώτον για το ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του καθένα και δεύτερον να τον πείσουν για την αξία τους, με ένα επιτυχημένο έργο που θα δημιουργήσει μία σταθερή ομάδα υψηλού επιπέδου. Και το ένα και το άλλο μαζί, ΔΕΝ το κατάφερε κανείς μέχρι τώρα.

Προσοχή: Όσα έκανε χθες ο Σαββίδης, ή το ντου στον τελικό κυπέλλου κατά το ημίχρονο (πάλι με Γ.Χ. προπονητή!) δεν φταίνε από μόνα τους για την μικρή ποδοσφαιρική πρόοδο του ΠΑΟΚ. Είναι απλά δείγματα, για το πόσο προσωποκεντρικά λειτουργεί αυτός ο παράγοντας. Υπάρχουν δεκάδες ακόμη αποδείξεις της δικής του κακής φιλοσοφίας στο ποδόσφαιρο, για να αντιληφθεί κανείς την ευθύνη του για το ότι «πετάει» λεφτά και μεγάλη ομάδα δεν κατάφερε να κάνει! Εξάλλου η ευθύνη του (που γράφουμε χρόνια) θα φανεί ακόμη πιο ξεκάθαρα από το ότι σε αυτό το διάστημα άλλαξαν ΟΛΟΙ στο ποδοσφαιρικό τμήμα, λύση όμως δεν προέκυψε.

Όσα έκανε και όσα είπε στα αποδυτήρια χθες ο Σαββίδης (απίστευτα πράγματα ακόμη και για παίκτες που έβγαλαν την ψυχή τους στο γήπεδο) όσα έχει κάνει τα τρία χρόνια παρεμβαίνοντας στα ποδοσφαιρικά πράγματα, ακόμη και όταν επέλεγε προπονητή χωρίς να το ξέρει ο τεχνικός διευθυντής(!!), όσα έκανε αλλάζοντας κάθε μέρα πλάνο για το ποδοσφαιρικό τμήμα, αποτελούν μία από τις σημαντικές απαντήσεις στην ερώτηση: «Γιατί η ποδοσφαιρική ομάδα του ΠΑΟΚ δεν προοδεύει τα τελευταία τρία χρόνια;»

Οι πολλοί εντός ΠΑΟΚ, λένε: «Αυτόν έχουμε, με αυτόν πρέπει να πορευτούμε…».

Ακόμη δεν βρέθηκε αυτός που θα πει στα ίσια και χωρίς… σάλια και γλειψίματα: «Μέχρι εδώ κύριε…».