Δεν το έκανε μετά τη ρεβάνς με τη Ντνίπρο. Ούτε θέλησε να μεταβιβάσει την... τιμωρία μέσω των συνεργατών του. Έφυγε από την Σούπερ Λιγκ και πήγε μόνος του, ως τον Ρέντη. Για να μιλήσει στους ποδοσφαιριστές. Και να ζητήσει την κατάκτηση του νταμπλ που εννοείτε ότι περνά ουσιαστικά από ένα ματς. Αυτό του ΟΑΚΑ με την ΑΕΚ.

Είπε πολλά ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Και παρουσία όλων, και στην κουβέντα που έγινε ξεχωριστά με τους αρχηγούς. Σε ένα ιδιαίτερο σύνθημα αντεπίθεσης λίγο πριν το φινάλε. Και ενώ πολύ λογικά η κουβέντα έχει ήδη πάει στην επιβολή του προστίμου και στην «όποιος δεν μπορεί» προτροπή, έχουμε την αίσθηση ότι το πραγματικό μήνυμα του προέδρου προς πάσα κατεύθυνση ήταν άλλο μέσα από τα λόγια του. Η ατάκα με θέα στα... επόμενα.

«Εγώ έχω μάθει στην ζωή μου την οικογένεια μου να την προφυλάσσω είτε κάνει λάθος είτε δεν κάνει. Και στο τέλος της χρονιάς ξέρω τι πρέπει να κάνω για να διορθώσω και τα λάθη που έγιναν». Μήνυμα λιτό και κατανοητό. Ανεξαρτήτως του επίλογου της φετινής σεζόν. Και προς πάσα κατεύθυνση. Είτε αφορά σε ποδοσφαιριστές, είτε σε άλλους της «οικογένειας» του Ολυμπιακού. Σε ολόκληρο το φάσμα. Στήριξη ως το τέλος. Και έπειτα ότι πρέπει για να διορθωθεί η κατάσταση.

Πότε ειπώθηκε κάτι αντίστοιχο από τον Βαγγέλη Μαρινάκη; Προ διετίας. Τέτοια εποχή πάνω-κάτω (Απρίλης 2013) έπειτα από ένα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο Φάληρο (1-1) το οποίο είχε ολοκληρωθεί με αντιδράσεις από την κερκίδα. «Θα σας αλλάξω όλους» είχε πει τότε μιλώντας στους ποδοσφαιριστές.

Και το έκανε. Το καλοκαίρι του 2013, ο Ολυμπιακός πραγματικά έκανε μια πολύ σημαντική επένδυση. Και μια τεράστια αλλαγή στο ρόστερ του. Με Σαβιόλα, Τσόρι, Ρομπέρτο, Κάμπελ, Βάις κλπ. Το κακό είναι ότι σαρωτικές αλλαγές ακολούθησαν και το καλοκαίρι που μας πέρασε. Και κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ. Σε μια επανάληψη της κατάστασης δύο χρόνια μετά.

Προφανώς έγιναν λάθη το καλοκαίρι στον σχεδιασμό της φετινής ομάδας. Λάθη πάνω στην υλοποίηση της ιδέας. Και δεν είναι μόνο τα χρήματα όπως απλοϊκά εκτιμούν οι περισσότεροι. Ναι, δεδομένα θα μπορούσε το μπάτζετ να είναι μεγαλύτερο. Πόσο μάλλον μετά από τις τόσες καλές πωλήσεις που έγιναν. Αν όμως ήταν μόνο τα μηδενικά στο συμβόλαιο ο Αφελάι έπρεπε να μην τους «βλέπει» τους αντιπάλους του στην Σούπερ Λιγκ. Και ο Σαντάνα των 750.000 για τρεις μήνες και κάτι, να είναι μια... άμυνα μόνος του.

Τις καλύτερες μεταγραφές του, τα τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός δεν τις έκανε βάζοντας απαραίτητα περισσότερα ευρώ στο τραπέζι από ότι φέτος. Ο Ντουρμάζ για παράδειγμα: Κοντά στα 2 εκατ. ευρώ η μεταγραφή του. Και 700.000 ευρώ οι αποδοχές του. Όταν τον Μιραλάς οι Ερυθρόλευκοι τον αγόρασαν με 2,4 εκατ. ευρώ από τη Σεντ Ετιέν. Και τον Κάμπελ πέρσι τον πλήρωσαν με 600.000 ευρώ για τη σεζόν.

Ο Μανωλάς, ο Τοροσίδης, ο Χολέμπας όλοι βασικοί χθες στο ντέρμπι του Καμπιονάτο ανάμεσα σε Ρόμα και Γιουβέντους δεν ήταν «μεγάλες» μεταγραφές λόγω κόστους. Το ίδιο και ο Σάμαρης της Μπενφίκα. Και τόσοι άλλοι που τις περασμένες σεζόν έδειξαν να ανταποκρίνονται στις προσδοκίες. Προέκυψαν και φέτος τέτοιες περιπτώσεις. Ο Ομάρ, ο Μαζουακού ασχέτως αν εσχάτως δείχνει σκασμένος. Ο Φορτούνης που μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς για πολλά χρόνια. Συνολικά όμως αυτό που ήθελε ο Ολυμπιακός δεν το κατάφερε. Το να δημιουργήσει μια ισχυρή βάση για τα επόμενα.

Αυτό όμως δεν είναι κάτι που μπορεί να λυθεί τώρα. Δύο μήνες πριν το φινάλε της σεζόν και με δύο στόχους να «παίζονται». Τώρα το βλέμμα είναι στην κατάκτηση του νταμπλ. Η αντεπίθεση για την διατήρηση της κυριαρχίας εντός των συνόρων σε μια χρονιά όπου ο σύλλογος συμπληρώνει τα 90 του χρόνια. Τα υπόλοιπα; Το καλοκαίρι. Που όπως φαίνεται θα είναι και πάλι... θερμό στο μεγάλο λιμάνι.