Τέσσερις «κηδείες» κι ένας… γάμος!

Εχω γράψει ξανά αρκετές φορές ότι (και ισχύει για όλες τις ελληνικές ομάδες αυτό) στην Ευρώπη, τις διακρίσεις, τις προκρίσεις, τις μεγάλες βραδιές τις προσφέρουν η άμυνα, ή αν προτιμάτε η καλή ανασταλτική λειτουργία.

Ο Ολυμπιακός εδώ και αρκετό καιρό αυτή την καλή ανασταλτική λειτουργία την έχει χάσει. Σε κανένα από τα πέντε φετινά ματς ο Ολυμπιακός δεν λειτούργησε καλά στην άμυνα, είτε στα δύο που νίκησε, είτε στα τρία που έχασε. Συνολικά σε 5 ματς έχει δεχτεί 11 γκολ και με τέτοια αμυντική επίδοση είναι σχεδόν απίθανο να προκριθείς. Ακόμη και στο μοναδικό ματς που κράτησε το μηδέν στην άμυνα, σε αυτό με την Γιουβέντους στο Καραϊσκάκη, στο τελευταίο ημίωρο υπέφερε και ο Ρομπέρτο χρειάστηκε να πιάσει τα άπιαστα για να κρατήσει ανέπαφη την εστία του. Για τα άλλα τέσσερα ματς ας μην πούμε και πολλά. Δύο από την Μάλμε στη Σουηδία, τρία από την Γιούβε στο Τορίνο, τέσσερα από την Ατλέτικο στην Μαδρίτη και είχαν προηγηθεί και τα δύο από την Ατλέτικο στο Καραϊσκάκη…

Η κακή ανασταλτική λειτουργία είναι ασφαλώς και θέμα προσώπων. Ο Ολυμπιακός τα προηγούμενα χρόνια είχε σπουδαίους κεντρικούς αμυντικούς, Μέλμπεργκ, Αβράαμ Παπαδόπουλος (πριν τραυματιστεί), Μανωλάς, ή ακόμη και ο Σιόβας πριν τον τραυματισμό και ο Μαρκάνο δεν συγκρίνονται με τους σημερινούς στόπερ. Ο Μποτία είναι φιλότιμος εργατικός, αλλά παίκτης της σειράς για το επίπεδο της πρόκρισης στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ ο Αμπιντάλ προφανώς έχει αποφασίσει να σταματήσει και αδυνατεί να βρει κίνητρα. Στο «Καλντερόν» μέχρι να δεχτεί το δεύτερο γκολ ο Ολυμπιακός το πάλευε πολύ. Μετά τα παράτησε τελείως, προφανώς αφού δεν είχε πια κανένα κίνητρο για να παίζει. Αντίθετα ο Μποτία έκανε την απίθανη γκάφα στο δεύτερο γκολ, αλλά δεν τα παράτησε ποτέ. Οσο μπορούσε, έπαιζε. Το θέμα είναι αυτό το… όσο μπορούσε. Τόσο μπορεί και είναι προφανές αυτό.

Πέρα όμως από τα πρόσωπα (για παράδειγμα στο «Καλντερόν» δεν είχε σε καθόλου καλή μέρα και τον Ρομπέρτο), έχει χάσει και τον προσανατολισμό του στα εκτός έδρας ματς. Αυτή ήταν η 5η συνεχόμενη εκτός έδρας ήττα του στο Τσάμπιονς Λιγκ. Δύο πέρυσι από Παρί και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (αποκλείστηκε μάλιστα σε ρεβάνς του 2-0, δεν ήταν δηλαδή μία απλή ήττα) και άλλες τρεις φέτος από Μάλμε, Γιούβε και Ατλέτικο. Σε όλες μάλιστα δέχτηκε τουλάχιστον από δύο γκολ και το συνολικό σκορ είναι 14-3!!!

Αυτό είναι ξεκάθαρα πισωγύρισμα. Και είναι και επικίνδυνο ψυχολογικά πισωγύρισμα, αφού σιγά σιγά σε αυτούς τους παίκτες που έχει τώρα η ομάδα, διαμορφώνεται η αίσθηση – πεποίθηση, ότι όταν παίζουν μακριά από το Καραϊσκάκη χάνουν.

Και αυτό νομίζω ότι οφείλεται και στον Μίτσελ, ο οποίος μάλλον έχει υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες της ομάδας του. Το ματς με την Ατλέτικο στο «Καλντερόν» όταν το παίζεις με Τσόρι, Αφελάι πίσω από τον Μήτρογλου, το παίζεις όχι για να σταματήσεις την Ατλέτικο, αλλά για να της κάνεις ζημιά. Ολοι ξέρουμε πόσο μεγάλη αδυναμία έχει ο Αφελάι και ο Τσόρι στο μαρκάρισμα. Ο Ολλανδός ειδικά δεν ασχολείται και ακόμη και όταν ασχολείται, το κάνει με τα… μάτια και για τα μάτια του κόσμου. Για να δείξει πώς ήταν εκεί. Δεν το έχει το παιδί το μαρκάρισμα, πάει και τελείωσε… Για μία ακόμη φορά ο Μαζουάκου το κατάλαβε στο πετσί του…

Ο Ολυμπιακός όσο κι’ αν έχει ανέβει επίπεδο, την πρωταθλήτρια Ισπανίας στην έδρα της, την πρωταθλήτρια Ιταλίας στην δικιά της ή την πρωταθλήτρια Αγγλίας πέρυσι στο «Ολντ Τράφορντ» δεν μπορεί να την παίζει με την φιλοσοφία «να την χτυπήσω στα αδύνατα σημεία της», αλλά με την φιλοσοφία «να την σταματήσω». Ο Μίτσελ φέτος επηρεασμένος ίσως και από τα δύο εντός έδρας ματς με την Γιουβέντους και την Ατλέτικο, αλλά και από την περσινή πορεία της ομάδας στην Ευρώπη, έχω την αίσθηση ότι τα άπλωσε τα πόδια του λίγο πιο μακριά από εκεί που του επιτρέπει η ομάδα του και οι παίκτες του… Και το πλήρωσε.

Ο Ολυμπιακός τις τελευταίες οκτώ φορές που έπαιξε Τσάμπιονς Λιγκ ένα εκτός έδρας αποτέλεσμα στον όμιλο το έκανε κάθε φορά. Τρεις ήττες εκτός έδρας στον όμιλο έχει να κάνει από το 2004, δέκα χρόνια πριν δηλαδή! Είναι πολλά και θυμίζουν άλλες εποχές του Ολυμπιακού.
Όπως θύμισε και ο Ολυμπιακός του «Βιθέντε Καλντερόν» έναν άλλο Ολυμπιακό του Μίτσελ. Αυτόν της Βαλένθια και της αναμέτρησης κόντρα στην Λεβάντε (ήττα με 3-0) που ήταν το πρώτο ευρωπαϊκό βράδυ του Μίτσελ στον πάγκο των «ερυθρόλευκων». Περίπου ίδια είναι η εικόνα των δύο αγώνων αν αναλογιστούμε και την διαφορετική δυναμικότητα των δύο αντιπάλων…

Βεβαίως, η ευρωπαϊκή χρονιά ακόμη δεν τελείωσε. Ο Ολυμπιακός έχει πολλές πιθανότητες να συνεχίσει στο Europa (του αρκεί μία ισοπαλία στο Καραϊσκάκη με την Μάλμε) και ελάχιστες, μαθηματικές επί της ουσίας, να συνεχίσει στο Τσάμπιονς Λιγκ (νίκη επί της Μάλμε και ήττα της Γιουβέντους από την Ατλέτικο στο Τορίνο).

Ότι έχει πρέπει να το κυνηγήσει μετά μανίας. Πως είναι δυνατόν ο Ολυμπιακός να υποτιμήσει την πρόκριση στους «32» του Europa, όταν την ώρα που ο ίδιος έχανε από την Ατλέτικο στις Βρυξέλλες, οι οπαδοί και οι παίκτες της Αντερλεχτ έστησαν πάρτι με την λήξη του ματς κόντρα στην Γαλατά γιατί με την νίκη τους, ναι μεν αποκλείστηκαν και μαθηματικά από το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά προκρίθηκαν πανηγυρικά στο Europa. Ένα βράδυ νωρίτερα οι Βάσκοι της Μπιλμπάο και ο Ερνέστο Βαλβέρδε πανηγύριζαν μέσα στο κρύο την εκτός έδρας νίκη επί της Σαχτάρ γιατί
τους κρατούσε ζωντανούς στο κυνήγι της 3ης θέσης…

Για τον Ολυμπιακό να παίξει μία ακόμη χρονιά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις με κοντομάνικα, δεν είναι καθόλου μικρή υπόθεση. Κι’ αν τυχόν και γίνει κάποιο θαύμα στο Τορίνο, καλοδεχούμενο θα είναι από τους «ερυθρόλευκους». Ανεξάρτητα όμως από τι θα γίνει, ο Ολυμπιακός πρέπει ξανασκεφτεί το ζήτημα της ενίσχυσής του, τουλάχιστον στο κέντρο της άμυνας (βάζω το τουλάχιστον γιατί μέχρι να δούμε τι ψάρια πιάνει ο Μπενίτες, μοιάζει να παίζει και χωρίς φορ με τέτοιο Μήτρογλου) και ο Μίτσελ πρέπει να αναθεωρήσει τις απόψεις του για τον τρόπο που παίζει μακριά από το Καραϊσκάκη, τουλάχιστον όταν οι αντίπαλοι είναι της δυναμικότητας της πρωταθλήτριας Ισπανίας, Ατλέτικο…

Διάβασε αυτό προτού σχολιάσεις!