Ασθενής η μνήμη…

«Ήταν ένα παιχνίδι που μέχρι σήμερα να παίζαμε, ο Ολυμπιακός δεν θα έβαζε γκολ. Το πιστεύω ακράδαντα. Εξουδετερώσαμε όλα τα ατού τους. Εάν τα δούμε συνολικά, έχουμε παίξει τρία ματς και δεν έχουμε φάει πάνω από δύο φάσεις».

Η δήλωση είναι του Γιάννη Αναστασίου χθες βράδυ, μετά το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τον Παναιτωλικό, όπως τη διάβασα στο διαδίκτυο.

Κατ΄αρχήν σέβομαι απολύτως κάθε τοποθέτηση ποδοσφαιράνθρωπου, πόσο δε μάλλον ενός προπονητή του αιώνιου αντίπαλου Παναθηναϊκού. Καταλαβαίνω ότι ήθελε να υπερασπιστεί την τακτική του στο ντέρμπι, μετά τις κριτικές που δέχθηκε λόγω της ήττας της ομάδας του, σε συνδυασμό με το ότι…ακόμη δεν έχει κάνει ευκαιρία, κατά τα ανέκδοτα που κυκλοφορούν στα social media. Ας πούμε ότι καταλαβαίνω ακόμη και την άποψη ότι, «και μέχρι σήμερα να παίζαμε γκολ δεν θα τρώγαμε»-αφού το λέει τρόπος του λέγειν.

Αλλά μισό λεπτό. Να υπάρχει κι ένα όριο. Αυτό το ότι στα τρία ντέρμπι που έχουν δώσει ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός, με τον Αναστασίου στον πάγκο του Παναθηναϊκού (και τον Μίτσελ στου Ολυμπιακού), ο Ολυμπιακός έχει κάνει όλες κι όλες δύο φάσεις, έστω κι αν προφανώς εννοεί κλασικές ευκαιρίες, από που προκύπτει;

Διότι σε αυτά τα τρία παιχνίδια, στα οποία ο Ολυμπιακός έχει δύο νίκες, όταν τα ματς είχαν βαθμολογικό ενδιαφέρον κι ο Παναθηναϊκός μία νίκη, όταν το ματς ήταν παντελώς αδιάφορο βαθμολογικά για τον Ολυμπιακό, μπορούμε να καταμετρήσουμε:

Δύο υπέροχα γκολ του Ολυμπιακού, από τον Μήτρογλου και τον Αυλωνίτη, με υπέροχες δημιουργίες από Φουστέρ και Τσόρι.

Δύο χαμένα πέναλτι των Τσόρι και Μήτρογλου, εκ των οποίων μάλιστα το δεύτερο προήλθε από τετ α τετ του εκτελεστή με τον γκολκίπερ του ΠΑΟ.

Ένα απίστευτο τετ α τετ του Ολαϊτάν με τον Καπίνο, με το αποτέλεσμα μάλιστα στο 0-0, το Μάρτιο στο Καραϊσκάκη.

Δύο εξαιρετικές επεμβάσεις του Καπίνο σε κεφαλιές-φαρμάκι του Μήτρογλου πέρσι στη Λεωφόρο, σε παιχνίδι στο οποίο ο φορ του Ολυμπιακού είχε εννιά τελικές!

Ένα σουτ του Μανιάτη φάτσα με τον Στιλ στο 1-0 της Κυριακής.

Μάνι μάνι αυτές είναι οκτώ φάσεις-γκολ. Γιατί, οκέϊ, κι η υπερβολή, όλων μας, στο πρόγραμμα είναι. Αλλά, ως ένα βαθμό.

Κι επειδή καμιά φορά η μνήμη είναι ασθενής, ας υπενθυμίζουμε την πραγματικότητα…