«Την κάνουμε σιγά – σιγά ε»;

O Ιάκωβος Αγγελίδης είναι ο πρώτος άνθρωπος στις ημέρες Ιβάν Σαββίδη που παρουσιάστηκε και παρουσίασε ότι μπορούσε έστω και αυτό αποτελεί ένα παράσημο για τον ίδιο. Μέχρι στιγμής κανένας δεν έμπαινε στον κόπο να στηθεί μπροστά στις κάμερες και να παρουσιάσει κάτι. Το οτιδήποτε, ένα πιστεύω του.

Ο Αγγελίδης στήθηκε, είπε κάποια πράγματα αλλά θα ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να καλύψει το επικοινωνιακό αλαλούμ μίας διετίας. Ένα αλαλούμ που προκλήθηκε όχι μόνο λόγω του μουγκού ΠΑΟΚ, αλλά και λόγω της λανθασμένης κατεύθυνσης που πήρε η κοινή γνώμη εξαιτίας της ασυδοσίας των ανενημέρωτων ΜΜΕ. Και υπάρχουν πολλά τέτοια.

Μέχρι στιγμής στη διετία Σαββίδη, οι μοναδικός δημόσιες τοποθετήσεις ήταν του ιδίου του μεγαλομετόχου οι οποίες ήταν σχεδόν πάντα άστοχες και εκτός κλίματος και των εκάστοτε προπονητών που ξεκάθαρα φορτώθηκαν ένα βάρος που δεν αναλογούσε στην ιδιότητά τους.

Και αυτό επέφερε σημαντική φθορά στους ίδιους και κατ επέκταση στο αγωνιστικό τμήμα της ομάδας. Ο Αγγελίδης είναι ο πρώτος πρόεδρος που τοποθετείται, παρότι είναι εξαιρετικά φρέσκος στον οργανισμό. Και λόγω αυτής της ιδιομορφίας ίσως και να υπέπεσε σε κάποια λάθη. Τα οποία χαρακτηρίζω ανθρώπινα και δε βρίσκω δόλο σε αυτά.

Πάντως το συναίσθημά μου αποχωρώντας από την Τούμπα, ήταν το γνωστό κενό και αδιάφορο που με έχει καταβάλει τελευταία.Το να μου πει ένας παράγοντας πως ο ΠΑΟΚ θα χτιστεί σε γερές βάσεις από παιδιά των ακαδημιών είναι κάτι που ισχύει πριν τον Αγγελίδη. Ο ΠΑΟΚ είναι η μεγάλη ομάδα με τους περισσότερους δικούς του στο ρόστερ και αυτό που της λείπει δεν είναι η υποστήριξη των ακαδημιών αλλά οι μεγάλοι παίκτες με ποιότητα που θα αποτελέσουν σταθερές αγωνιστικά αλλά και εμπορικά.

Αφού πρέπει να δούμε το ποδόσφαιρο τεχνοκρατικά, στον ΠΑΟΚ του 2014 δεν έγινε κανένα άνοιγμα στο κοινό μέσα από τη δημιουργία του ρόστερ. Ακόμη και ο Ολυμπιακός που πουλάει ότι κινείται, πήρε τον Αφελάι. Ο ΠΑΟΚ δε φρόντισε να καλύψει κανένα από τα βασικά του κενά, ούτε όσον αφορά στο κομμάτι της ουσίας, ούτε στο εμπορικό σκέλος μίας ΠΑΕ. Όσο και να προσπάθησε ο Αγγελίδης να μας πείσει πως δεν υπήρχαν λύσεις στην αγορά και πως ο ΠΑΟΚ δεν θα κάνει μεταγραφές για τις μεταγραφές, το πρόβλημα δεν ήταν η αδυναμία αναζήτησης σοβαρών λύσεων αλλά τα χρήματα που δόθηκαν σε αυτές που βρέθηκαν.

Όταν πας να πάρεις έναν πολύ καλό παίκτη του εκατομμυρίου που έχει ομάδα και εσύ καλύπτεις το 40% του συμβολαίου του, δεν φταίει η αγορά που δεν τα κατάφερες αλλά εσύ. Κανένα ποδοσφαιρικό πλάνο δεν στηρίχτηκε στη λογική «ψάχνω μαλάκες» και συνήθως με αυτή τη λογική καταλήγεις να είσαι εσύ αυτός και μάλιστα ψηλά στη λίστα. Για να πει ο ΠΑΟΚ πως δουλεύει σε ένα πλάνο που στηρίζεται στις ακαδημίες του, πρέπει να έχει δημιουργήσει έναν ποιοτικό κορμό με αθλητικά χαρακτηριστικά που μπορεί να απορροφήσει τα παιδιά που ανεβαίνουν. Και αυτό ο ΠΑΟΚ δεν το έκανε.

Ο ΠΑΟΚ έκανε πέντε μεταγραφές, μία που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα – του Ρατς – τριών παιδιών που έχουν φιλοδοξίες και θέλουν να δείξουν – Γκολάσα, Περέιρα, Μακ – και μία στο τέλος για να καλυφθεί ότι είναι δυνατόν, αυτή του Παπαδόπουλου ο οποίος αν ο ΠΑΟΚ δεν έκανε την κίνησή του θα κατέληγε στη Βέροια.

Με λίγα λόγια, τα λόγια του Αγγελίδη για το αγωνιστικό πλάνο της ομάδας δεν ήταν μία συνέχεια του τι πραγματικά συνέβη, αλλά το ποιο είναι το ιδεατό σενάριο στο μυαλό του. Ο Αγγελίδης είπε και πολλά άλλα, όμως εγώ θεωρώ τη βιτρίνα του ΠΑΟΚ το αγωνιστικό του τμήμα. Και αν εκεί οι ιδέες δεν είναι ξεκάθαρες, τότε η υπόλοιπη ανάλυση είναι περιττή.

Αφήνοντας στην άκρη του αγαπημένο μου ΠΑΟΚ, θα πιάσω τον όχι αγαπημένο μου Ολυμπιακό. Αυτό που συμβαίνει με τις πωλήσεις μου θυμίζει το ανέκδοτο με τους δύο φυλακισμένους. Ο ένας από αυτούς είναι λεπρός. Από τον λεπρό πέφτει ξαφνικά το ένα πόδι, σαπίζει το ένα χέρι, κόβεται το ένα αυτί και πετάγεται ο διπλανός του και του λέει «Την κάνουμε σιγά – σιγά ε»;

Οι πωλήσεις που γίνονται δύο τινά μπορούν να σημαίνουν. Πρώτον και υπό τον φόβο της υπόθεσης Κορέα υπάρχει μία είσπραξη κεφαλαίων σε κατάλληλες συνθήκες και χωρίς κανένα ποσοστό πίεσης από κάπου. Κάτι που θα αλλάξει όταν σκάσει η υπόθεση. Δεύτερον, πως αυτό που έγραφα στο προηγούμενο μπλογκ για την πώληση Μανωλά που εκνεύρισε κάποιους φίλους του Ολυμπιακού, γίνεται με τον πλέον ακραίο τρόπο έτσι ώστε να δημιουργηθεί χώρος για νέα στελέχη που θα εισπράξουν αυτή την εικονική υπεραξία του ελληνικού πρωταθλήματος.

Όταν εγώ έχω τη δυνατότητα έναν παίκτη του μισού εκατ. ευρώ να τον χρήσω πρωταθλητή, να του δώσω συμμετοχές σε ομίλους κτλ, ακόμη και να μην κάνει όργια τριπλασιάζω την αξία του. Έξυπνο νταλαβέρι, που κατ εμέ βέβαια είναι ένα ακόμη ξεγύμνωμα. Όπως ξεγύμνωμα είναι – άλλο ένα – είναι η τοποθέτηση του κ. Σάββα, ο οποίος ισχυρίστηκε πως του ζήτησε ο Σαρρής να αλλάξει την κατάθεσή του και μάλιστα του την έδωσε εγγράφως. Μιλάμε για τσακάλι από τα λίγα.

Μάλιστα, σύμφωνα με τις τοποθετήσεις Σάββα, ο Σαρρής του ζήτησε να ισχυριστεί στον εισαγγελέα πως αλλάζει την κατάθεση γιατί όταν έλεγε το ποίημα ήταν … ζαλισμένος. Πάλι καλά που δεν του ζήτησε να πει πως ήταν μαστουρωμένος, πως καλλιεργεί για προσωπική χρήση ινδική κάναβη στη Κοζάνη γιατί εκεί βοηθά το κλίμα και πως το εργοστάσιο της ΔΕΗ δίνει μία αύρα από LSD στο προϊόν.