Mπορεί το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που θυμάμαι να ήταν αυτό του 1978 με τον μακρυμάλλη Μάριο Κέμπες να κάνει παπάδες και να δίνει το τρόπαιο στην Αργεντινή, αλλά το μικρόβιο στο αίμα μου το «μπόλιασε» η Βραζιλία του 1982 με Ζίκο, Φαλκάο, Σώκρατες και Εντερ και το συνέχισε η Βραζιλία του 1986 με τον παικταρά Καρέκα, τον Σώκρατες ξανά και τους Αλεμάο και Τζούνιορ, παρότι και τις δύο φορές η ομάδα δεν έφτασε στους «4».

Η συνήθεια έγινε λατρεία στα επόμενα Μουντιάλ, χωρίς βέβαια να προσπαθήσω ιδιαίτερα με παίκτες όπως οι Ρομάριο και Μπεμπέτο, Ντούνγκα, Ρομπέρτο Κάρλος, Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο και Κακά. Και φτάσαμε στην ντροπιαστική ομάδα του 2014 που γκρέμισε όχι μόνο τα όνειρα των εκατομμύρια Βραζιλιάνων, αλλά και τις τόσο τρυφερές αναμνήσεις , όσων στη νιότη τους μεγάλωσαν με τη Βραζιλία.

Στην ομάδα –παρωδία που είδαμε στο Μουντιάλ υπήρχαν παίκτες που κάποτε, ούτε τα λερωμένα ρούχα των παλιών αστεριών δεν θα κουβαλούσαν. Την οριστική καταδίκη της Βραζιλίας, όμως, υπέγραψε ο ίδιος ο προπονητής της, που αποφάσισε να μεταμορφώσει τη Βραζιλία σε … ομάδα της Ευρώπης, που θα παρατάσσεται στον αγωνιστικό χώρο μόνο και μόνο για να πάρει το αποτέλεσμα που τη συμφέρει.

Δεν μπορείς ξαφνικά να βγάλεις από το DNA του Βραζιλιάνου το φαντεζί ποδόσφαιρο και την καλλιτεχνία και να τον κάνεις «εργάτη» που θα ελέγχει τον ρυθμό του παιχνιδιού, θα επιτίθεται στοχευμένα και θα παίζει για το αποτέλεσμα. Δεν γίνεται... Με εξαίρεση τον συμπαθητικό αλλά όχι ακόμα παικταρά Νεϊμάρ και τον σπουδαίο Τιάγκο Σίλβα, οι υπόλοιποι ήταν για τα μπάζα. Οι περισσότεροι ήταν παίκτες - ρολίστες (Μαρτσέλο, Γουϊλιαν, Φερναντίνιο, Ραμίρες) που το μόνο που ξέρουν καλά είναι να τρέχουν, αλλά στις ομάδες τους έχοντας στο πλάι σπουδαίους παίκτες, μοιάζουν και αυτοί με μικροί Θεοί χωρίς φυσικά να είναι.

Aπό εκεί και πέρα το χάος. Ενας Φρεντ... φόρεσε τη φανέλα της Βραζιλίας με το «9» και κανείς δεν του μίλησε για την ασέβεια που διέπραξε, ενώ και ο αντικαταστάτης του στην επίθεση, ο Ζο, δεν μπορούσε καν να στθεί όρθιος και να ολοκληρώσει μια φάση! Από τον Ζούλιο Σέζαρ στα ποδοσφαιρικά γεράματα δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα, για να φτάσουμε στον λεπτεπίλεπτο Οσκαρ, που όσα κιλά ταλέντο έχει, άλλα τόσα κιλά είναι ανώριμος και λίγος για σπουδαία ματς, όταν αναζητείται αυτός που θα πάρει την ομάδα του στην πλάτη του.

Αυτό ήταν τελικά και το μεγάλο πρόβλημα της Βραζιλίας που φυσικά αποδείχθηκε περίτρανα με την απουσία του Νεϊμάρ. Μια ομάδα χωρίς παίκτες – ηγέτες, χωρίς ποδοσφαιριστές ικανούς να αλλάξουν τη μορφή του αγώνα, με τη σύγκριση να είναι καταδικαστική σε σχέση, με το παρελθόν, όταν η Βραζιλία είχε δεκάδες παίκτες με αυτά τα χαρακτηριστικά. Ποιος από τους παίκτες της Βραζιλίας ήταν ικανός να αλλάξει τη ροή ενός αγώνα; Ποιος θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά και να κερδίσει μόνος του ένα παιχνίδι; Κανείς φυσικά…

Και φτάνουμε στον Νταβίντ Λουϊς, τον άνθρωπο που η Παρί Σεν Ζερμέν έκανε τον πιο ακριβό αμυντικό ποδοσφαιριστή, δίνοντας χρυσάφι στην Τσέλσι για να τον πάρει. Σπουδαίος αμυντικός βέβαια με γύρισμα της μπάλας στο ύψος της περιοχής του πέναλτι (όπως έγινε στη φάση του 2-0) όχι απλώς δεν συνδυάζεται, αλλά δεν υπάρχει. Όταν ακόμα και στις ακαδημίες ποδοσφαίρου οι πιτσιρικάδες μαθαίνουν να απομακρύνουν τη μπάλα στο πλάι, όταν βρίσκεται μέσα στην περιοχή τους, δεν μπορεί να το κάνει αυτό το λάθος ο δεύτερος αρχηγός της Βραζιλίας!

Για τη Βραζιλία λοιπόν δεν υπάρχει άλλη λύση, παρά η… επιστροφή στις ρίζες. Αλλωστε όλα τα παιδάκια στην χώρα μαθαίνουν τη μπάλα στις φαβέλες ή στους δρόμους κλωτσώντας την άπειρες φορές για να μην πέσει κάτω. Δεν μπορείς ξαφνικά να τα υποχρεώσεις να διώχνουν τη μπάλα με το κεφάλι, να μην κάνουν σουτ, να κόψουν τα μαγικά και να παίξουν το ποδόσφαιρο της λογικής!

Αυτό απλούστατα δεν είναι Βραζιλία…

Follow on twitter: @DimosBouloukos