Σας ευχαριστούμε για το υπέροχο ταξίδι!

Είναι οι στιγμές, που λες «γιατί ρε γαμώτο; Οχι έτσι. Καλύτερα να τρώγαμε τρία , αλλά όχι έτσι. Ετσι δεν αντέχεται». Ετσι αισθάνομαι λίγα λεπτά μετά το τέλος του αγώνα με την Κόστα Ρίκα και τον αποκλεισμό στα πέναλτι από τους «8» του Μουντιάλ . Η δεύτερη σκέψη είναι, ότι «έχουμε σκάσει , δεν θα κλείσουμε μάτι απόψε, διότι αποκλειστήκαμε από τους «8» του Μουντιάλ». Ούτε στα όνειρά μας αυτό πριν από 10 χρόνια, όταν αυτή η Εθνική Ανδρών άρχισε να μας κάνει περήφανους. Η στενοχώρια για τον αποκλεισμό από τα προημιτελικά του Μουντιάλ,
σημαίνει αλλαγή νοοτροπίας, σημαίνει μεγάλη πρόοδο για αυτή την Εθνική. Παλιά , το 1994 πανηγυρίζαμε που παίζαμε στα τελικά του Μουντιάλ, 20 χρόνια μετά στενοχωριόμαστε που δεν περάσαμε στους «8». Ποιος να μας το έλεγε τότε, ότι θα συμβεί και θα το πιστεύαμε; Εσπασαν καρδιές και τελικά μείναμε έξω από τα προημιτελικά διότι πέσαμε σε έναν από τους καλύτερους τερματοφύλακες στον κόσμο , τον Νάβας. Κάτι, που είχα επισημάνει και στο τελευταίο μου άρθρο πριν το ματς. Τόσα έπιασε , έβγαλε και το πέναλτι και η πρόκριση του ανήκει.

Από κει και πέρα, όμως, εμείς οφείλουμε ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε αυτά τα παιδιά και τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΣΑΝΤΟΣ για όσα ζήσαμε μαζί τους. Πριν δύο χρόνια στους 8 του Euro, φέτος στους 16 του Μουντιάλ. Την στιγμή, που Ιταλία, Αγγλία, Ισπανία, είχαν πάει σπίτι από την φάση των ομίλων. Ελπίζω και εύχομαι να μην αρχίσει πάλι ο κανιβαλισμός και να αρχίσουμε να κατηγορούμε , η να φτιάχνουμε γκρουπάκια στο facebook, για τον Γκέκα και το χαμένο πέναλτι. Τα πέναλτι είναι λοταρία. Εχουν χάσει παικταράδες πέναλτι στο παρελθόν και πάντα στο πέναλτι το
άγχος το έχει αυτός που το εκτελεί και όχι ο τερματοφύλακας, που μόνο ήρωας μπορεί να γίνει , όπως ο Νάβας.

Με βάση δεδομένων το ποιο είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο και το πόσο χαμηλού επιπέδου είναι το ελληνικό πρωτάθλημα, αυτό που έχει κάνει η Εθνική και φέτος στο Μουντιάλ, δεν είναι απλά υπέρβαση, αλλά ΘΑΥΜΑ. Και τίποτα δεν είναι τυχαίο, όταν συμβαίνει συνέχεια. Αυτή η Εθνική την τελευταία δεκαετία έχει την συνέπεια που δεν έχουν παραδοσιακές δυνάμεις του ποδοσφαίρου σε μεγάλες διοργανώσεις.

Δεν γουστάρω να μπω σε αναλύσεις και να κρίνω τις αλλαγές του Σάντος, η την απόδοση της ομάδας, η το γεγονός, ότι με έναν παίκτη περισσότερο δεν μπορέσαμε να βάλουμε γκολ στην παράταση. Στην Ελλάδα έχουμε 9 εκατομμύρια προπονητές , αφήνω σε αυτούς τις κρίσεις. Εγώ προτιμώ να πω ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε παίκτες και προπονητή για αυτό το ταξίδι. Για αυτή την Εθνική δεν αξίζουν δάκρυα, παρά μόνο περηφάνια.

ΥΓ: Ενα μεγάλο RESPECT στον ΓΙΩΡΓΑΡΟ τον ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗ. 120 λεπτά ήταν ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ, ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΟΥ στο γήπεδο στο τελευταίο παιχνίδι με την φανέλα της Εθνικής, Η απουσία του από εδώ και πέρα πιστεύω, ότι θα είναι φανερή και εντός γηπέδου, αλλά και στα αποδυτήρια. Για τον τυπάρα, θα τα πω αναλυτικά σε κείμενό μου κάποια από τις επόμενες ημέρες.

ΥΓ2: Φερνάντο Σάντος σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ για όλα και θα μας λείψεις. Το δέσιμο σου με την Εθνική ομάδα με την Ελλάδα ήταν και είναι απίστευτο. Μας πήγες στους "8" του Euro και στους «16» του Μουντιάλ. Για ......καρπουζάς του Εστορίλ καλά δεν τα κατάφερε; Τι νομίζετε .....προπονηταράδες ;

ΥΓ3: Αυτή η Εθνική έχει συνέχεια, αρκεί ο Ρανιέρι να «δέσει» με την ομάδα , όπως ο Σάντος και πριν ο Ρεχάγκελ. Ο φόβος μου-δεν το κρύβω- είναι ότι οι ομάδες και τα οπαδικά μπορεί να δηλητηριάσουν την ομάδα, κάτι που συνέβαινε και στην προ Ρεχάγκελ εποχή.