Όταν ο Κονέ μας έφτυσε

Στο ποδόσφαιρο, εμείς τέλος πάντων που είμαστε της δουλειάς, βρίσκουμε χαρά από στιγμές αθλητών. Για παράδειγμα, η περίπτωση του Κονέ είναι από αυτές που σε κάνουν να χαμογελάς.

Ο Κονέ, παίκτης υψηλού επιπέδου πλέον, μπορεί να μην είναι παίκτης ευρωπαϊκής ελίτ αλλά σίγουρα είναι παίκτης δεύτερης ζώνης. Μπορεί να βρει θέση σε ρόστερ ομάδων που παίζουν στο Γιουρόπα Λιγκ, σε όλα τα προηγμένα πρωταθλήματα της Ευρώπης.

Σύγχρονο χαφ, με τακτική συνείδηση, πολλά τρεξίματα και ποδοσφαιρικό θράσος. Εγώ έχω παραστάσεις από αυτόν, στην εποχή που έμεινε ελεύθερος από τον Ηρακλή, έχοντας κάνει καλή σεζόν. Είχε κακό όνομα στην Ελλάδα γιατί δεν ανήκε στη κλασική γραμμή του έλληνα ποδοσφαιριστή. Είχε στόμα, αντιδράσεις, πίστευε υπερβολικά στον εαυτό του. Δεν ήταν αυτό που λέμε στη ποδοσφαιρική αργκό, γατί.

Ο ΠΑΟΚ, είχε συμφωνήσει μαζί του αν θυμάμαι καλά στα 150 χιλιάρικα τον χρόνο, με τον Βρύζα να τον θέλει πολύ. Με Ζαγοράκη πρόεδρο, δεν πέρασε η μεταγραφή προφανώς γιατί αυτά που έμαθε δεν ήταν αυτά που ήθελε. Ο Σάντος δεν τον γούσταρε, μπορεί να ήταν και αυτός που ρωτήθηκε από τον Ζαγόρ, όμως η πουτάνα η ζωή τα φέρνει έτσι , ώστε ο ίδιος παίκτης να παίξει Καμπιονάτο, να γίνει αρχηγός μίας ιστορικής ομάδας, έχοντας την ατυχία βέβαια να χάσει κατηγορία παρότι ο ίδιος ήταν από τους κορυφαίους της.

Σήμερα ο Σάντος τον έχει στην αποστολή της εθνικής, ως μία έμμεση παραδοχή ενός παλαιότερου λάθους, όμως ο ΠΑΟΚ που χρειάζεται τέτοια 8άρια δεν διαθέτει σε καμία των περιπτώσεων έναν τέτοιο ποδοσφαιριστή.

Ιδιόμορφος χαρακτήρας λένε όλοι, αλλά η μαγκιά σε αυτά τα παιδιά είναι να διατηρήσουν τον εαυτό τους χωρίς να κάνουν κακό στη καριέρα τους. Αυτό που δείχνει ντεζαβαντάζ, να αντιστραφεί σε αβαντάζ.

Είναι καλό να είσαι διαφορετικός όταν ξέρεις να το διαχειριστείς. Είναι όμορφο να ξεχωρίζεις ως ιδιόρρυθμος. Είναι ωραίο να σε αποδέχονται όλοι, χωρίς να σε γουστάρουν και ο Κονέ νομίζω πως μέσα από αυτή την διεργασία βγήκε κερδισμένος. Το μόνο που χρειαζόταν, ήταν ένα ποδοσφαιρικό περιβάλλον που θα αναδείξει το ταλέντο του, τη ψυχολογία του και θα σεβαστεί αυτό που είναι. Και όταν είσαι πραγματικό μαγκάκι, αυτούς που σε δέχονται για αυτό που είσαι τους επιβραβεύεις.

Ένα περιβάλλον μέσα στη κατινιά όπως το ελληνικό, που προσπαθεί να σε τραβήξει στο βούρκο της μιζέριας του, δεν έχεις κανένα λόγο να το σεβαστείς.

Για αυτό και δεν πρόκειται ποτέ να κακίσω κανένα παιδί που παλεύει να φύγει στο εξωτερικό για να παίξει ποδόσφαιρο. Ούτε κακίζω πχ τον Φορτούνη που παρότι τον θέλει ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός ισχυρίζεται ευθαρσώς και παρότι δεν έπιασε εκτός Ελλάδος πως θέλει να βρει ομάδα στο εξωτερικό.

Για αυτό δεν κακίζω και τον Γλύκο που αγανάκτησε τόσα χρόνια στο περίμενε και δεν έζησε την αναγνώριση ποτέ παρότι έδειξε πράγματα. Ούτε βέβαια τον Ταχτσίδη που το ελληνικό περιβάλλον ασχολήθηκε τόσο πολύ με το ότι είχε σχέση με την Μπάστα, που δεν κατάλαβε ποτέ ποια ήταν η πραγματική του θέση σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά που είχε.

Αυτά…