Οι ηγέτες και ο ρόλος τους

Η απόφαση του Άνταμ Σίλβερ να τιμωρήσει εφόρου ζωής τον ιδιοκτήτη των Λος Άντζελες Κλίπερς, Ντόναλντ Στέρλινγκ έδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως είναι οι αληθινοί ηγέτες και πως θα πρέπει να αναδείξουν τον ρόλο τους αυτό. Το περιστατικό με τον Στέρλινγκ και την τιμωρία του έδειξε τα γρήγορα αντανακλαστικά του κομισάριου του ΝΒΑ ο οποίος δεν απάντησε στα ρατσιστικά σχόλια του ιδιοκτήτη των Κλίπερς με ένα αστείο πρόστιμο, αλλά με μία απόφαση ζωής απαγορεύοντας τον από το ίδιο το παιχνίδι και αναγκάζοντάς τον να πουλήσει την ίδια την ομάδα.

Ο Σίλβερ αντί να περιμένει κάποια ανόητη δικαιολογία από τον ιδιοκτήτη των Κλίπερς, πρόλαβε και τις παρέκαμψε καταδικάζοντας έναν άνθρωπο από το ρατσιστικό του παραλήρημα, έναν τύπου ανθρώπου που φιλοδοξεί να ασκήσει ακόμα κι εξουσία σε ένα πρωτάθλημα που το 70% είναι Αφροαμερικανοί. Σε τέτοια περιστατικά τα πράγματα είναι απλά. Απαιτείται ηθική ευθύτητα ή όπως αναφέρει ο πατριάρχης των θεωρητικών του Managemen, Πίτερ Ντράγκερ, τα διευθυντικά στελέχη είναι απλά εκείνοι οι άνθρωποι που κάνουν απλά τα πράγματα σωστά, ενώ οι ηγέτες είναι αυτοί που κάνουν τα σωστά πράγματα.

Ο Σίλβερ αρνούμενος να βρει έστω και την παραμικρή δικαιολογία και χωρίς να μπει σε ταλαντεύσεις έδειξε γιατί αξίζει τα έξι εκατ. δολάρια μισθού προχωρώντας σε μία εμφατική κίνηση στο όνομα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, μία κίνηση που αντίθετα δεν το βλέπουμε σε ένα άλλο χώρο, αυτό του ποδοσφαίρου από τον πρόεδρο της FIFA τον Ζεπ Μπλάτερ. «Ο αθλητισμός λέει όχι στο ρατσισμό», έγραψε στο Twitter την Τετάρτη προσυπογράφοντας την αποφασιστικότητα του Σίλβερ. Το θέμα όμως είναι ότι η παγκόσμια ποδοσφαιρική ομοσπονδία ποδοσφαίρου είχε την ευκαιρία σε αρκετές περιπτώσεις να στείλει ξεκάθαρο μήνυμα για θέματα ρατσισμού, αλλά φαίνεται να δείχνει απίστευτη ανοχή σε τέτοιες ενέργειες.

Απίστευτη ανοχή

Δυστυχώς ο ρατσισμός στο ποδόσφαιρο υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει και ο Ελβετός παράγοντας αντί να σκεφτεί μία λύση και να προωθήσει ένα σχέδιο για την επίλυση του φαινομένου αυτού κατηγορεί παίκτες-όπως τον Κέβιν Πρινς Μπόατενγκ-για δειλία επειδή αποφάσισε να αποχωρήσει από τον αγωνιστικό χώρο όταν οπαδοί τον βομβάρδιζαν με μαϊμουδίστικες κραυγές.

Και κάπου εδώ έρχεται η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των δύο οργανισμών. Ο Σίλβερ αναφερόμενος στην απόφαση του για τον αποκλεισμό του Στέρλινγκ θυμήθηκε το περιστατικό με τον Μάτζικ Τζόνσον το 1993 ο οποίος είχε αποκαλύψει πως είχε προσβληθεί από τον ιό του AIDS και πως η αποκάλυψη αυτή είχε συντελέσει στην συσπείρωση εναντίον της αρρώστιας αυτής, ανέφερε: «Αυτή η λίγκα είναι ανώτερη από κάθε ιδιοκτήτη, από κάθε προπονητή και από κάθε αθλητή».

Μπανάνα-gate και ο λαϊκισμός

Όλα αυτά κάνουν τις αντιδράσεις στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με το περιστατικό με την μπανάνα στον Ντάνιελ Άλβες να φαίνονται αρκετά λαϊκίστικες. Μετά την ενέργεια του Βραζιλιάνου να φάει την μπανάνα που του πέταξε οπαδός της Βιγιαρεάλ ξεκίνησε ένα κίνημα συμπαράστασης προς τον ποδοσφαιριστή της Μπαρτσελόνα τρώγοντας το εν λόγω φρούτο. Στην πορεία όμως, η κατάσταση ξέφυγε με ψευτόσελέμπριτις όπως η Λαρίσα Ρικέλμε και η Γέσικα Τοσκανίνι (σύντροφος του Χουάν Ρομάν Ρικέλμε) να γεμίζουν τα κοινωνικά δίκτυα ενημέρωσης με φωτογραφίες οι οποίες μπορείς εύκολα να τις χαρακτηρίσεις άσεμνες.

Το δυστύχημα είναι ότι αυτό το αίσθημα αλληλεγγύης στον χώρο του ποδοσφαίρου, είναι απλά μία περαστική μόδα που το κάνουν οι συμπαθούν τες ώστε να αισθανθούν καλύτερα με τον εαυτό τους, παρά να ασχοληθούν σοβαρά με το φαινόμενο του ρατσισμού μέσα στα γήπεδα. Η ανησυχητική αίσθηση που υπάρχει γύρω από κρούσματα ρατσισμού στο ποδόσφαιρο είναι ότι η εστίαση στο πρόβλημα είναι μικρότερη στην ίδια την πρόκληση από την αντίδραση του θύματος σε αυτή.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που περίμεναν ότι το ίδιο το παιχνίδι θα αντιδρούσε δραστικά ώστε να μειωθεί η αδυναμία αντιμετώπισης τέτοιων κρουσμάτων, αλλά το μπανάνα-gate δείχνει ότι δεν θα μάθουμε ποτέ και όπως έδειξε η απόφαση του Σίλβερ, το ποδόσφαιρο τουλάχιστον σε επίπεδο ανθρώπων και παραγόντων είναι έτη φωτός πίσω.

Πηγή: telegraph.co.uk

Follow me: @Teovas82