Για να μη βιαστεί κάποιος να ισχυριστεί πως είμαι θιασώτης της αμυντικής τακτικής και του «κατενάτσιο», απλά θα αναφέρω πως σε κανέναν φίλαθλο της ΜΠΑΛΑΣ δεν άρεσε χθες το ματς Ατλέτικο – Τσέλσι. Κι εμένα μου αρέσει η μπάλα, όχι το ποδόσφαιρο.

Έλα μου όμως που κορυφαίος προπονητής γίνεσαι όταν κατακτάς τίτλους και όχι αν η ομάδα σου παίζει απλά θεαματικό ποδόσφαιρο. Κι αυτό το ξέρει καλά ο Μουρίνιο, καλύτερα από κάθε άλλον θα έλεγα. Γι’ αυτό το λόγο αυτό είναι ο Special One του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και γι’ αυτό το λόγο Αμπράμοβιτς (δις), Μοράτι και Πέρεθ έχουν ξοδέψει ένα... καράβι λεφτά για να τον φέρουν στην Τσέλσι και πιο παλιά σε Ίντερ και Ρεάλ. Ένα καράβι λεφτά εκείνοι, ένα... πούλμαν ο Μουρίνιο!

«Ο Ζοζέ πάρκαρε το πούλμαν» γράφουν σήμερα Ισπανοί και Άγγλοι και δεν έχω κανένα λόγο να διαφωνήσω μαζί τους. Το ίδιο ματς βλέπαμε. Έχει αναλογιστεί κανείς όμως πόσα τρόπαια έχει κατακτήσει με αυτόν τον τρόπο ο πορτογάλος;

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα κι από το χθεσινό ήταν ο προ τετραετίας ημιτελικός του Τσάμπιονς Λιγκ, ανάμεσα σε Μπαρτσελόνα και Ίντερ στο Κάμπ Νου. Στο πρώτο ματς οι «νερατζούρι» είχαν επικρατήσει με 3-1 και πήγαν στη Βαρκελώνη με σκοπό να κρατήσουν το υπέρ τους σκορ. Τι κι αν έμειναν με 10 παίκτες από το 28’ λόγω της αποβολής του Μότα; Το ιταλικό... πούλμαν του Μουρίνιο δεν επέτρεψε στους καταλανούς να σκοράρουν, παρά μόνο στο τέλος με τον Πικέ, όταν πια η κλεψύδρα είχε αδειάσει για εκείνους. Όλη η Ευρώπη την επόμενη μέρα «έκραξε» τον πορτογάλο για το «κατενάτσιο», όμως εκείνου ούτε που ίδρωσε το αυτί του. Ήξερε πως αυτός πήρε την πρόκριση για τον τελικό, αφήνοντας τη θεαματική Μπαρτσελόνα στα... κρύα του λουτρού. Και φυσικά μετά πήρε και την κούπα. Αυτή ήταν η δική του απάντηση στους επικριτές του.

Πηγαίνοντας την επόμενη σεζόν στη Ρεάλ, ακόμη και ο εγωιστής και ξεροκέφαλος Μουρίνιο αποφάσισε – αρχικά - να αλλάξει ρότα. Έτσι, στο πρώτο clasico στο Καμπ Νου κατέβασε τους «μερένγκες» με φουλ επιθετικό σχήμα. Το αποτέλεσμα; 5-0 για την Μπαρτσελόνα. Αυτή η «σφαλιάρα» πόνεσε πολύ τον πορτογάλο, που δεν έκανε ξανά αντίστοιχο λάθος. Σε όλα τα υπόλοιπα ντέρμπι, η Ρεάλ δεν έκανε ποτέ το λάθος να αφήσει κενά τα μετόπισθεν απέναντι στους «μπλαουγκράνα». Άλλες φορές το αποτέλεσμα τον δικαίωνε, άλλες όχι. Άλλωστε υπήρχαν στιγμές που η Μπαρτσελόνα έμοιαζε ασταμάτητη. Ποτέ όμως δεν ξεφτιλίστηκε ξανά από τη μεγάλη του αντίπαλο. Αυτό τον είχε πειράξει πολύ και –εδώ που τα λέμε – δεν το ξεπέρασε ποτέ.

Αυτός είναι όμως ο Μουρίνιο και τον ξέρουμε χρόνια τώρα, όπως τον ξέρουν και οι ιδιοκτήτες όλων των μεγάλων συλλόγων στην Ευρώπη και «σφάζονται» για να τον κάνουν δικό τους.

Γι’ αυτό λοιπόν ας μη βιαζόμαστε να «κράζουμε» τον Μουρίνιο για την αμυντική τακτική του στα μεγάλα παιχνίδια. Την τακτική με την οποία έχει σηκώσει αμέτρητες κούπες. Άλλωστε κι εμείς αν ήμασταν φίλαθλοι των ομάδων του, μάλλον θα πανηγυρίζαμε μαζί του, τους τίτλους στο τέλος της σεζόν. Άσχετα αν δε μας άρεσε το ποδόσφαιρο και το θέαμα που προσέφερε. Το έχουμε κάνει άλλωστε αυτό οι Έλληνες. Το 2004 δεν είναι τόσο μακρινό για να το έχουμε ξεχάσει...