Το τελευταίο δώρο του Σάντος στην Ελλάδα

Και τώρα, που δυστυχώς η κατάσταση σοβαρεύει και, τουλάχιστον φαινομενικά, πάει να ξεφύγει από κάθε έλεγχο είναι ώρα το ελληνικό συλλογικό ποδόσφαιρο να πατήσει λίγο το pause, να παγώσει τη στιγμή και να αναλογιστεί τον κίνδυνο που βρίσκεται μπροστά του: τον κίνδυνο να καταφέρει το ακατόρθωτο των τελευταίων περίπου 13 ετών, να βάλει το δηλητήριο που παρασκευάζει μέσα στο σώμα και τον οργανισμό της Εθνικής ομάδας.

Το μεγαλύτερο προτέρημα, που είχε εξελιχθεί σε χάρισμα της Εθνικής ομάδας από την ημέρα που την παρέλαβε στα χέρια του ο Οτο Ρεχάγκελ μέχρι σήμερα ήταν που κρατούσε μακριά της όλα τα συλλογικά πάθη και “πάθη”. Προτού εισέλθουν στο ξενοδοχείο οι ποδοσφαιριστές πετούσαν από πάνω τους τα συλλογικά, έβγαζαν από το κεφάλι τους όλα όσα τους έβαζε μέσα ο μικρόκοσμος των ομάδων και έμπαιναν στην Εθνική με τη συνείδηση ότι γίνονται μέλη μιας οικογένειας που είναι πολύ πάνω από όλα αυτά.

Μια φορά το έχασε αυτό η Εθνική στη διάρκεια των τελευταίων 13 ετών, το καλοκαίρι του 2008, με τις γνωστές συνέπειες στη συνοχή, την ομοιογένεια και το ομαδικό πνεύμα, και τα γνωστά αποτελέσματα στο Euro 2008.

Τι πάει να συμβεί τούτη τη στιγμή; Οχι, δεν είναι οι ποδοσφαιριστές το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι και δημιουργείται μόνο από τα μυαλά που κουβαλούν όσοι τους διαχειρίζονται ή καλούνται σήμερα να τους διαχειριστούν. Κι ήταν έτσι πάντοτε, διαχρονικά. Ο περίγυρος ήταν που πότιζε δηλητήριο τα μυαλά των ποδοσφαιριστών, οι οποίοι λειτουργούσαν στην εθνική υπό την συλλογική επήρεια και την έκαναν καφενείο. Όσοι παρακολουθούσαμε στενά τη ζωή της Εθνικής στην προ Ρεχάγκελ εποχή το είχαμε βάλει στο πετσί μας αυτό το μαράζι.

Σήμερα που συζητάμε λοιπόν δεν είναι το πρόβλημα ο Κατσουράνης κι ο Μανιάτης. Τα λάθη τους τα έχουν ήδη αναγνωρίσει και οι δύο, σχεδόν από την πρώτη στιγμή, όταν κλειδώθηκαν σε ένα δωμάτιο στην Τούμπα για να αρχίσουν να βγάζουν μια άκρη, για να εξηγηθεί ο Κατσουράνης που έβρισε τον Μανιάτη επειδή επιδεικτικά δεν τηρούσε το fair play, και να βγάλει ο Μανιάτης το παράπονό του για τη συμπεριφορά ενός συμπαίκτη στην Εθνική που τον ένιωθε σαν μεγαλύτερο αδερφό του. Το μεταξύ τους ζήτημα άνοιξε και έκλεισε εκεί.

Σήμερα που συζητάμε ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Εθνική είναι τα όσα θα κάνουν και θα πουν οι διοικήσεις και οι παράγοντες των συλλόγων, όσα θα γράψουν και θα πουν τα media, όσα θα σκεφτεί και θα κάνει η ΕΠΟ, όσα θα ακούσει και θα διαβάσει ο Φερνάντο Σάντος, ο οποίος δυστυχώς δεν ήταν αυτόπτης μάρτυρας για να έχει διαμορφώσει αντίληψη πάνω στα πραγματικά γεγονότα.

Με τρομάζει η ιδέα ότι θα μπλέξουν, ότι ήδη μπλέκουν ένα σωρό παρατρεχάμενοι σε αυτή την τόσο σοβαρή και απαιτητική για λεπτούς χειρισμούς υπόθεση. Με τρομάζει η ιδέα ότι οι σύλλογοι θα επιχειρήσουν να υπηρετήσουν τα συλλογικά μικροσυμφέροντά τους σε μια υπόθεση εθνική για το ποδόσφαιρο. Τρέμω στην ιδέα ότι η Εθνική θα γίνει πάλι αυτό που ήταν πριν, δηλαδή ακόμη ένα πεδίο για συλλογική αντιπαράθεση, ακόμη μια αρένα για να τσακωθούν οι σύλλογοι.

Μας αφήνει μετά το Μουντιάλ ο Φέρναντο Σαντος. Εύχομαι λοιπόν να μας κάνει, σε όλους εμάς τους Έλληνες ποδοσφαιρόφιλους, ένα τελευταίο μεγάλο δώρο. Να προστατεύσει την Εθνική και να την κρατήσει στο ύψος που στέκει εδώ και 13 χρόνια, πολύ ψηλότερα και πολύ μακριά από το ελληνικό συλλογικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον. Να κρατήσει ξένη την Εθνική από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Να μην επηρεαστεί ούτε από τις κορώνες, ούτε από τις γραφικότητες, ούτε από τις παρωχημένες αντιλήψεις και θέσεις, και να μην επιτρέψει σε κανένα μικρόμυαλο να παίξει με την Εθνική και να τη βάλει σε κίνδυνο. Κι επειδή ο βασικός συνεχιστής αυτής της Εθνικής, της καλύτερης όλων των εποχών, ήταν, είναι και θα είναι ο Τακης Φύσσας, ένα παιδί που πρόλαβε να καταλάβει, στα πολύ νιάτα του, πόσο μεγάλο καφενείο ήταν η Εθνική όσο άφηνε να την επηρεάζουν και να την διαφεντεύουν τα συλλογικά συμφέροντα και πόσο άλλαξε όταν απέκτησε την υγεία που της έδωσε ο Ρεχάγκελ απομονώνοντάς την από το συλλογικό περιβάλλον της, εύχομαι κι εκείνος να λειτουργήσει με το εγχειρίδιο των τελευταίων 13 ετών και όχι με τις πρακτικές του ελληνικού συλλογικού ποδοσφαίρου των τελευταίων ημερών. Γιατί ο Σάντος θα φύγει μετά το Μουντιάλ, και τότε το βάρος αυτής της ευθύνης θα μείνει, κυρίως και πρωτίστως, στη δική του πλάτη.

Ναι, δίχως συζήτηση, στα τελευταία ντέρμπι ανάμεσα σε Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ έχουν κυκλοφορήσει κακά παραδείγματα. Συμπεριφορές ποδοσφαιριστών που κάνουν κακό στα μικρά παιδιά, τους αυριανούς ποδοσφαιριστές. Όμως μέχρι εκεί. Αυτός και μόνον είναι ουσιαστικός προβληματισμός, κι όχι οι επιπτώσεις στην Εθνική. Επιπτώσεις στην Εθνική δεν πρόκειται να υπάρξουν, διότι η Εθνική είναι μια οικογένεια που λύνει τα όποια προβλήματά της οικογενειακά. Η Εθνική θα πάθει ζημιά μόνο αν δεν την αφήσουν ή την εμποδίσουν να λειτουργήσει σαν οικογένεια. Κι αυτό το τελευταίο είναι ιερό χρέος της ΕΠΟ: να αφήσει τον προπονητή να λειτουργήσει ως αρχηγός της οικογένειας δίχως να τον επηρεάσει και να τον ποτίσει με το συλλογικό δηλητήριο.

Διαβάζω ότι οι στοιχηματικές εταιρείες φτάνουν να λανσάρουν στοιχήματα σχετικά με το αν θα είναι ή όχι παρόντες στην αποστολή του Μουντιάλ οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ και αναγουλιάζω. Διότι είμαι μέλος μιας γενιάς που αυτά τα έργα τα έχει ξαναζήσει, στα χρόνια που η Εθνική ήταν ντροπή και όχι καμάρι του Έλληνα ποδοσφαιρόφιλου.

Καλή Ανάσταση!