Οι Κρητικοί υπό τον Σα Πίντο, κατάφεραν να βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην έκτη θέση του βαθμολογικού πίνακα. Και με μια ισοπαλία την Κυριακή απέναντι στον Παναιτωλικό, το «κατοχυρώνουν» αυτό το πλασάρισμα. Πέρσι ολοκλήρωσαν το πρωτάθλημα με 32 βαθμούς. Φέτος έχουν ήδη 44β. Σημαντική η πρόοδος.

Και μην λησμονούμε και το κύπελλο. Είναι στους ημιτελικούς, και ήδη έχουν βάλει «δύσκολα» στον Παναθηναϊκό με θέα στον τελικό. Έχοντας επικρατήσει με 1-0 στο πρώτο ματς, οι Κρητικοί μπορεί να νοιώθουν πραγματικά πως οι πιθανότητες τους για μια αληθινή αγωνιστική υπέρβαση, είναι υπαρκτές.

Στο ποδόσφαιρο όμως σπάνια συμβαίνει κάτι στην τύχη, όταν δεν μιλάμε για ένα απόγευμα, αλλά για μια ολόκληρη αγωνιστική περίοδο. Υπάρχουν άνθρωποι πίσω από τα γεγονότα. Υπάρχει δουλειά, μέθοδος, όραμα. Υπάρχει ένας προπονητής που ήρθε σχεδόν στα μισά του δρόμου, και έχει αλλάξει τα πάντα. Ένας κόουτς που πήρε στα χέρια του μια ομάδα που έδειχνε να μην γλιτώνει από το… πουθενά την εμπλοκή της, στη μάχη της σωτηρίας, και τελικά παρολίγο να τη φτάσει ως τα πλέι-οφ. Ότι έκανε πέρσι ο Γιάννης Χριστόπουλος με τον δικό του εξαιρετικό ΠΑΣ Γιάννενα.

Και τον Σα Πίντο όμως στην Κρήτη, κάποιος τον έφερε. Κάποιος πήρε το «ρίσκο», να πληρώσει για προπονητικό τιμ κοντά 20.000 ευρώ το μήνα. Ποσό εξωφρενικό για ένα κλαμπ που είναι σε καθεστώς…οικονομικής ομηρίας, από τη «χρήση» των περασμένων ετών. Τον έφερε ο ίδιος άνθρωπος που έγινε θέμα συζήτησης με τις τολμηρές ιδέες του κατά καιρούς. Ο ίδιος άνθρωπος που αυτές τις ημέρες, είναι στο Κατάρ, πρωταγωνιστής σε μια νέα «απίθανη» ποδοσφαιρική ιστορία.

Εδώ και δύο 24ώρα ο Μάνθος Πουλινάκης, σουλατσάρει γύρω από τα αμέτρητα γήπεδα της ποδοσφαιρικής ακαδημίας Aspire. Μιας πρότυπης σχολής χτισμένης με… πετροδόλαρα, πάνω στην μεγάλη ιδέα του Μουντιάλ 2022 για το Κατάρ.

Για να μην το… κουράζουμε; Το Κατάρ προσπαθεί να φτιάξει μια αληθινά καλή ομάδα, ώστε να φανεί κάτι παραπάνω από οικοδεσπότης σε αυτή τη διοργάνωση. Κάθε χρόνο λοιπόν στη συγκεκριμένη ακαδημία, φιλοξενεί-δοκιμάζει περισσότερα από 800 παιδιά (κυρίως από την Αφρική), αναζητώντας αστέρια του μέλλοντος. Παιδιά που εάν και εφόσον θα φορέσουν το εθνόσημο σε μια οκταετία από τώρα. Από αυτά τα γήπεδα θα προκύψει η «ελίτ». Από αυτά τα γήπεδα όμως θα περάσουν και παιδιά που πιθανότατα μπορούν να κάνουν καριέρα αλλού. Αυτό το τελευταίο είναι που έστειλε τον Πουλινάκη ως εκεί.

Βρήκε τρόπο, προσκλήθηκε, δημιουργεί επαφές και εάν και εφόσον μπορεί από αυτό το ταξίδι να επιστρέψει όχι μόνο με αναμνήσεις αλλά με μια συνεργασία, που θα φέρει στον ΟΦΗ νέο αίμα. Παιδιά που θα μετακομίσουν στη δική του ποδοσφαιρική ακαδημία. Παίκτες που σε ένα-δύο-τρία χρόνια θα είναι σε θέση να αγωνιστούν στην πρώτη ομάδα. Εννοείτε πως άλλη ελληνική ομάδα, την Aspire δεν την έχει επισκεφτεί.

Η ιστορία αυτή μπορεί σε πολλούς να μην λέει τίποτε. Σε εκείνους όμως που μπορούν να παρατηρούν τις λεπτομέρειες, δεν είναι αδιάφορη. Ο Πουλινάκης είναι ένας άνθρωπος μόλις 34 χρονών. Είναι μόλις δύο χρόνια στο τιμόνι του ΟΦΗ. Έχει ρίξει το «χρέος» από τα 9 εκατ ευρώ, στα 2,5 εκατ ευρώ. Έχει ανεβάσει το επίπεδο της ομάδας του στο χορτάρι. Έχει βάλει ήδη το μυαλό του, να δουλεύει για την επόμενη ημέρα.

Μέσα από τη δική του διάθεση, ξυπνά ένας μικρός γίγαντας που έχει τη δική του ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Χωρίς το χρήμα να είναι οδηγός. Μόνο οι ιδέες. Οι ανοιχτοί ορίζοντες…