Το καυτό σημείο

Αν το ποδόσφαιρο ήταν τρέξιμο, τότε τελικός Παγκόσμιου Κυπέλλου θα έπρεπε να είναι Κένυα-Αιθιοπία, πράγμα όχι τόσο πιθανό σε όσο μέλλον μπορεί κανείς ν’ ατενίσει. Εξίσου απίθανο επίσης, στο ίδιο αυτό μέλλον, είναι να δει κανείς νικητές Μουντιάλ τους πύραυλους Τζαμαϊκανούς. Το ποδόσφαιρο είναι κάτι άλλο. Όχι τρέξιμο. Τρεξίματα. Ποιοτικά, εξειδικευμένα, έξυπνα.

Ο (κόουτς της Ιταλίας) Πραντέλι, μάλλον τρομαγμένος απ’ την εμπειρία της βραζιλιάνικης υγρασίας πέρυσι στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών, προ μηνών είπε ότι στο Μουντιάλ θα χρειαστεί «είκοσι τρεις αθλητές». Λησμόνησε να συμπληρώσει, είκοσι τρεις αθλητές…με μυαλό για το ποδόσφαιρο. Προφανώς, ναι, το ποδόσφαιρο είναι και fitness. Οι μεγάλες διοργανώσεις του καλοκαιριού, γενικώς, είναι 50% fitness.

Αλλά πάλι, στην εποχή μας, δύσκολα σε ομάδα που παίζει Μουντιάλ, σε «ομάδα αιχμής» ενός Μουντιάλ, θα βρεθεί επιτελείο να μη ξέρει πώς να το κάνει. Ν’ αναζωογονήσει και να φέρει διεθνείς ποδοσφαιριστές, ανεξαρτήτως συνθηκών στο τουρνουά, την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη φόρμα. Αν ο καλός Πραντέλι ανατρέξει πώς τα έβγαλε πέρα στο ανελέητο αμερικανικό λιοπύρι η Ιταλία του Σάκι πριν 20 χρόνια, θα ηρεμήσει.

Καταλήγουμε, συνεπώς, ότι και στη Βραζιλία τον τίτλο, άλλη μία φορά, θα τον κρίνει το…υπόλοιπο 50%. Η τεχνική ποιότητα, δηλαδή, και η προσωπικότητα. Εν ολίγοις, οι λόγοι για τους οποίους νικά η Ισπανία! Οι Ισπανοί, ούτε τρέχουν σαν παλαβοί πάνω-κάτω πέρα-δώθε, ούτε έχουν τίποτα θηριώδεις σε κατασκευή τύπους, fitness-maniacs, να προκαλούν, στη θέα, τρόμο. Μόνον έχουν την καλύτερη επαφή, τα πόδια τους, με τη μπάλα. Και την πιο γρήγορη, στις οριακές καταστάσεις παιγνιδιού, σκέψη.

Ανέκαθεν αυτή η ημερομηνία, των φιλικών Φεβρουαρίου/Μαρτίου, είναι ένα σακάτεμα των ποδοσφαιριστών. Κι ένα σακάτεμα, για τους συλλόγους που έχουν διεθνείς ποδοσφαιριστές. Θα μπορούσε ν’ απαλειφθεί, στο καλεντάρι; Τις μονές χρονιές, τις χρονιές δίχως Παγκόσμιο ή Ευρωπαϊκό, οπωσδήποτε. Τις ζυγές, υπάρχει μία σκοπιμότητα που δεν είναι εύκολο να την αγνοήσει κανείς. Είναι η μία και μοναδική, διαθέσιμη, ημερομηνία για ποδοσφαιριστές που πεθαίνουν να προλάβουν το τελευταίο βαγόνι του τρένου. Το ίδιο, για προπονητές που καλούνται ν’ αξιολογήσουν τέτοιες περιπτώσεις ποδοσφαιριστών.

Μία τέτοια περίπτωση, αυτή την εβδομάδα στο Καραϊσκάκη, ήταν ο Παρκ που (μας) έβαλε το πρώτο γκολ. Πρόλαβε, ξεκάθαρα, το τελευταίο βαγόνι. Αν η ημερομηνία είχε απαλειφθεί, ο Παρκ δεν θα είχε καμία ευκαιρία. Να επιλεγεί. Ούτ’ ο προπονητής, να τον επιλέξει. Τέσσερα χρόνια πριν, έτσι το είχε κάνει πριν τη Νότια Αφρική, στην ελληνική ομάδα, ο Παντελής Καπετάνος. Η μοναδική ευκαιρία του ήταν, καλή ώρα, ένα φιλικό. Στον Βόλο, με τη Σενεγάλη. Ετσι φαίνεται πως θα το κάνει τώρα, στη λογική του ακροτελεύτιου βαγονιού, ο Γλύκος. Και δεν θα ‘ναι καθόλου παράξενο, να το κάνει κι ο (Δημήτρης) Παπαδόπουλος. ‘Η, ανάλογα πώς θα ‘ναι τα πράγματα τον Μάιο με τους άλλους στόπερ, κι ο Αβραάμ.

Αν κάτι έμεινε απ’ το φιλικό με τους Κορεάτες, είναι η συνειδητοποίηση πως η ελληνική ομάδα, με τους ίδιους διεθνείς (που την έχουν νούμερο-12 στην παγκόσμια κατάταξη) αλλά δίχως το 110% της προσπάθειάς τους, τότε γίνονται...νούμερο-112. Αλλά μήπως, λέτε, δεν το ξέρουν οι παίκτες και περίμεναν ένα φιλικό για να το μάθουν; Στον βαθμό που είμαι εις θέσιν να δίνω βεβαιώσεις για πράγματα, εδώ μπορώ να βεβαιώσω πως όπλο των Ελλήνων διεθνών είναι η αυτογνωσία. Ξέρουν, και ποιοι είναι και πώς τα καταφέρνουν, μόνον όλοι μαζί και κανείς ξεχωριστά, να φτάνουν εκεί που φτάνουν.

Όταν έχεις απαιτήσεις για πολλά-πολλά σε τέτοια φιλικά, τότε μεριμνάς, αγαπητέ κόουτς, να βάλεις μέσα πολλούς που νιώθουν διεκδικητές θέσης, όχι σίγουροι για τη θέση, στους «23». Αυτοί είναι, στη θεωρία, που θα μπουν και θα τα δώσουν. Το κακό στην Ελλάδα είναι ότι, στην πράξη, δεν έχουμε τους…πολλούς. Οι Ισπανοί ή οι Βραζιλιάνοι ή οι Γερμανοί θα βγάλουν 23, από 50-60. Στην Αργεντινή, είναι ανήκουστο, δεν υπάρχει κενή θέση για τον Τέβες! Εκεί, και αλλού, στην Ιταλία, στη Γαλλία, ακόμη και στην Αγγλία πες, τα όποια ντιμπέιτ δικαιολογούνται. Σε μας, που οι 23 θα βγουν από ένα σύνολο…25-26 παικτών, τι ντιμπέιτ να κάνουμε; Με το ζουμί του κάβουρα;

Η επιλογή των παικτών της Εθνικής, στην Ελλάδα, είναι μία μέσες-άκρες εύκολη δουλειά. Δεν έχεις πολλά να κάνεις, σ’ αυτό. Στην πραγματικότητα, τη δουλειά την κάνουν οι ίδιοι οι παίκτες. Ποιος είναι για να μπαίνει, ποιος είναι για να βγαίνει. Ο προπονητής παρίσταται και, περίπου, επικυρώνει με τη σφραγίδα τις προσθαφαιρέσεις. Θυμάμαι, όταν ξεκίνησε ο Φερνάντο Σάντος, στο πρώτο ματς, ένα αυγουστιάτικο φιλικό με τους Σέρβους στο Βελιγράδι, στο γήπεδο της Παρτίζαν, μαζί έκαναν (σε κοινή αφετηρία) ντεμπούτο ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ο Γιάννης Μανιάτης, ο Στέργος Μαρίνος.

Εκτοτε, ο Μανιάτης πρόσθεσε άλλες 27 συμμετοχές. Ο Παπαδόπουλος κι ο Μαρίνος, καμία. Ο Φερνάντο Σάντος δεν είχε να κάνει, ούτε με το 1+27 ούτε με τα 1+0. Αυτό είχε να κάνει, με τους ίδιους τους παίκτες. Με την πορεία τους. Ο Φερνάντο Σάντος, απλώς, παρίσταται. Για να καλεί τον εξελίξιμο Κλάους ή να μη καλεί τον στάσιμο Κλάους. Για να καλεί τον Φετφατζίδη που πήγε στην Ιταλία και λίγο-λίγο προοδεύει ή να μη καλεί τον Νίνη που γύρισε από την Ιταλία και λίγο-λίγο οπισθοδρομεί.

Ο Φερνάντο Σάντος, μετά το Μουντιάλ, αποχωρεί. Είναι από τα πράγματα, που υπάρχουν «μες στη ζωή» του ποδοσφαίρου. Το 2010, και τότε μετά από Μουντιάλ, αποχώρησε ο Οτο. Η διαφορά έγκειται στο ότι ο Πιλάβιος ήταν τυχερός, να έχει στη διπλανή πόρτα την έτοιμη λύση που από μακρυά φαινόταν πως εξασφάλιζε την ομαλή μετάβαση. Δεν έγινε, καν, σίριαλ. Πατ-κιουτ, μονομιάς όλα τα κομμάτια μπήκαν στη θέση τους. Ο Σαρρής, δεν βλέπω να είναι τόσο τυχερός. Θα χρειαστεί να ψάξει αρκετά, και να τον φωτίσει ο Θεός να βρει, μία αντίστοιχη λύση-εχέγγυο.

Από το φιλικό με τη Νότια Κορέα, κατά την αντίληψή μου ένα σημείο ουσίας προκύπτει, άξιο να εστιάσει κανείς. Το (καυτό) σημείο-Μήτρογλου. Αν κόψουμε μια οθόνη στη μέση και βάλουμε αριστερά τον άπιαστο Μήτρογλου του Νοεμβρίου εναντίον της Ρουμανίας και δεξιά τον βαρύ και σφιγμένο Μήτρογλου του σήμερα, θα μας διαπεράσει ρίγος. Αυτό είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό από το αν θα παίξει στις 14 Ιουνίου, στο Μπέλο Οριζόντε, ο Φαλκάο. Αν δεν παίξει ο Φαλκάο, οι Κολομβιανοί έχουν άλλους πέντε, πεινασμένους, για τη θέση του. Εμείς, άλλον (με τα χαρακτηριστικά του) Μήτρογλου, δεν έχουμε.

Εξήντα λεπτά την Τετάρτη, ήταν υπεραρκετά για να καταλάβουμε ό,τι πάνω-κάτω είχαμε φανταστεί. Δεν είναι αφελής ο Μάγκατ, να μη τον βάζει. Αφελείς είναι οι ερωτήσεις, γιατί ακόμη δεν τον έχει βάλει (βασικό). Η πληροφόρησή μου είναι ότι ο Κώστας τηρεί, με τυφλή πίστη, το πρόγραμμα επαναφοράς που του ετοίμασαν οι Γερμανοί (του επιτελείου Μάγκατ) στη Φούλαμ. Προσεύχομαι, το πρόγραμμα να δικαιωθεί. Δεν ξέρω αν προλαβαίνουν να τον κάνουν…να προλάβει να τους σώσει. Ελπίζω, αν δεν προλάβουν αυτό, τουλάχιστον να τον κάνουν να προλάβει να «σώσει» εμάς τον Ιούνιο!