Η Superleague, όπως θα 'πρεπε να είναι

Στο Καραϊσκάκη εμφανίστηκε το απόγευμα της Κυριακής μια από τις πιο καλοδουλεμένες ομάδες του πρωταθλήματος. Μια ομάδα, όπως ορίζεται η έννοια, η οποία σε δύο μεγάλα διαστήματα του αγώνα έπαιξε με τον τρόπο της και κατάφερε να βάλει δύσκολα στον Ολυμπιακό, δηλαδή σε μια ομάδα πολύ υψηλότερης ταχύτητας. Αν ο Παναιτωλικός κατάφερνε να ακούσει τον Μάκη Χάβο, να μην υποχωρήσει τόσο πολύ στο τελευταίο διάστημα του πρώτου ημιχρόνου και στο δεκάλεπτο προτού δεχθεί το δεύτερο γκολ, θα είχε δυσκολέψει ακόμη περισσότερο τον Ολυμπιακό.

Οι φιλοξενούμενοι ήταν μια ομάδα που αμυνόταν σωστά, με συνοχή, με τις γραμμές κοντά, απλωμένη σωστά και καλά, έτοιμη να βγει στην κόντρα με δύο μεταβιβάσεις ή μια μακρινή μπαλιά προς τον Καμαρά, αλλά και να παίξει συνδυαστικό ποδόσφαιρο όποτε της το επέτρεπαν οι χώροι που άφηνε ο Ολυμπιακός. Στην πραγματικότητα δεν ήταν ο Παναιτωλικός που φοβήθηκε και οπισθοχώρησε, στις στιγμές που του συνέβη. Ηταν η αυτοπεποίθηση, ο εγωισμός και η ποιότητα του Ολυμπιακού που τον έβαζε πίσω και τον έκλεινε μπροστά από την εστία του Ράφαελ.

Ακριβώς επειδή ο Παναιτωλικός, όπως έχει πλέον σχηματιστεί μετά τις προσθήκες του Ιανουαρίου, είναι μια καλή ομάδα, που θα είχε πραγματικά ρεαλιστικές προσδοκίες για 5αδα αν είχε σχηματιστεί τόσο καλά από το περασμένο καλοκαίρι, και επειδή οι Αγρινιώτες δεν φοβήθηκαν να παίξουν, με θάρρος, στο ποσοστό της κατοχής που τους αναλογούσε, στο Καραϊσκάκη είδαμε ένα ματς αμφίρροπο και όχι έναν μονόλογο του Ολυμπιακού.

Περίπου την ίδια κουβέντα μπορούμε να κάνουμε πάνω στα όσα είδαμε το απόγευμα του Σαββάτου στο “Γεντί Κουλέ”. Μια ομάδα με πνεύμα μαχητικό, καλή οργάνωση και αρκετή μεθοδικότητα στον τρόπο της για να παίξει κόντρα επίθεση με ταχύτητα και να εκμεταλλευτεί τις αρετές του υπάρχοντος ρόστερ, ο ΟΦΗ, έβαλε πολύ δύσκολα στον Παναθηναϊκό. Τον άγχωσε πολύ, τον οδήγησε στην ισοπαλία και θα μπορούσε, με καλύτερα τελειώματα, να του πάρει και τη νίκη.

Προσέξτε, για να συνεννοηθούμε, αφήνω στην άκρη τους διαιτητές και τους βοηθούς. Αυτή είναι μια άλλη συζήτηση, μιας άλλης στιγμής, η οποία άλλωστε μας ταλαιπωρεί διαρκώς και δεν αλλάζει. Εδώ καταγράφω έναν καθαρό ποδοσφαιρικό συλλογισμό.

Δυο καλές – στη δεδομένη στιγμή – ομάδες δυσκόλεψαν πολύ τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Και μας κράτησαν όλους μπροστά από την τηλεοπτική οθόνη μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Οπως συνέβη στο Μπαρτσελόνα – Βαλένθια το βράδυ του Σαββάτου. Οπως συνέβη στο Γουέστ Μπρομ – Λίβερπουλ το απόγευμα της Κυριακής. Οπως συνέβη στο Στοουκ – Γιουνάιτεντ το απόγευμα του Σαββάτου. Οπως συνέβη στο Αταλάντα – Νάπολι το απόγευμα της Κυριακής.

Οπως συνέβη στο Μπράουνσβάιγκ – Ντόρτμουντ το βράδυ της Παρασκευής. Τα δύο αυτά ματς, το ΟΦΗ – Παναθηναϊκός και το Ολυμπιακός – Πανηλειακός ήταν αγώνες πρωταθλήματος όπως θα 'πρεπε να είναι, όπως θα θέλαμε να είναι, όπως θα μας ευχαριστούσε να είναι, όπως θα μας έφτιαχνε αν ήταν. Ματς που τα βλέπεις (και) επειδή δεν ξέρεις ποιος και πόσο θα νικήσει. Επειδή είναι αμφίρροπα. Επειδή ο “μικρός” τα βάζει με τον “μεγάλο”. Επειδή οι ομάδες παίζουν στα ίσα και χτυπούν τα ματς δίχως να κοιτάζουν το χρώμα της φανέλας του αντιπάλου.

Θα ευχόμουν το ίδιο το πρωτάθλημα, δηλαδή οι επιχειρηματίες που το διοικούν και το εκμεταλλεύονται να κάθονταν να δουν αυτά τα δύο παιχνίδια και να προβληματιστούν, να σκεφτούν, να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός και να αντιληφθούν ότι αυτό είναι το συμφέρον τους, που είναι κοινό και κοινωνικό συμφέρον: ένα απρόβλεπτο πρωτάθλημα, με ομάδες που θα έχουν την οικονομική δύναμη να φτιάξουν 11αδες της προκοπής, με ομάδες που έχουν κόσμο και νόημα ύπαρξης, με ομάδες που χτυπούν κάθε ματς με όλη τους τη δύναμη. Ενα τέτοιο πρωτάθλημα θα είχε πολύ περισσότερους θεατές στις κερκίδες και απείρως περισσότερους πελάτες, ακόμη και σε αυτή, την εποχή της τόσο έντονης οικονομικής κρίσης. Δηλαδή, τελικά, πολύ μεγαλύτερη 'κονόμα για τους ίδιους. Δεν χρειάζεται να έχεις όραμα για να φτιάξεις το ποδόσφαιρο. Αρκεί να έχεις σύγχρονη, κανονική επιχειρηματική αντίληψη, για να καταλάβεις τι σε συμφέρει, πώς θα γεμίσει παραπάνω η τσέπη σου. Αλλά πού...