Την περασμένη Κυριακή στο Περιστέρι, δόθηκε σε πολλούς η εντύπωση πως αν ο Σαβιόλα και ο Βάις περνούσαν πιο γρήγορα στο ματς, ή έπαιζαν από την αρχή ο Ολυμπιακός δεν θα… πετούσε στα σκουπίδια ένα ημίχρονο, απέναντι στον πολύ ικανό Ατρόμητο.

Έξι μέρες αργότερα, χθες στο Φάληρο την ίδια εντύπωση έδωσε ακριβώς η χρησιμοποίηση του Ολαϊτάν και του Τσόρι σαν αλλαγές. Η «κίνηση» του Νιγηριανού, οι πολλές μικρές κούρσες χωρίς τη μπάλα, τα «μέσα-έξω» που ανοίγουν διαδρόμους και… τρύπες στην αντίπαλη βασική γραμμή άμυνας. Και βέβαια η πολύ μεγάλη ικανότητα του Αργεντινού στη δημιουργία με τις πάσες στο χώρο, η μία ντρίμπλα που δίνει αριθμητικό πλεονέκτημα και χαλάει την… ισορροπία των άλλων. Σημαντικά εργαλεία για να βγεις από ένα μικρό αδιέξοδο σαν αυτό που θέλησε να δημιουργήσει (και εν μέρη πέτυχε για μισό ματς) ο Λεβαδειακός. Μοιάζει λογικό λοιπόν να υποστηρίξει κανείς ότι τους χρειάζονταν νωρίτερα η ομάδα τους.

Χθες ο Σαβιόλα και ο Βάις έπαιξαν από την αρχή. Ο Σλοβάκος ήταν αποκαρδιωτικός, σε ένα από τα χειρότερα παιχνίδια του στην Ελλάδα. Ο Σαβιόλα είχε διάθεση, είχε και συμμετοχή, είχε όμως και τον Κονέ να τον κυνηγάει στο μισό γήπεδο και να μην του επιτρέπει να παίξει με πρόσωπο. Να μην τον αφήνει να «χτίζει» εκείνα τα κοντινά 1-2 έξω από την αντίπαλη περιοχή που αυτομάτως δημιουργούν προϋποθέσεις. Είχε άδικο ο Μίτσελ που τους χρησιμοποίησε από την αρχή; Επ ουδενί. Όπως πολύ σωστά έβαλε και τον Μήτρογλου, από τη στιγμή που όπως ο ίδιος εξήγησε στη συνέντευξη Τύπου, τον πίστεψε ότι είναι απόλυτα έτοιμος. Είχε άδικο που δεν έβαλε από την αρχή τον Τσόρι και τον Ολαϊτάν οι οποίοι είναι σταθερά στους διακριθέντες από τον Δεκέμβρη και έπειτα; Ίσως. Μπορεί. Όμως όπως και να το κάνουμε, με επτά «βασικούς» μέσο-επιθετικούς δεν γίνεται να παίξουν όλοι από την αρχή. Έστω και αν άπαντες σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό δείχνουν (τουλάχιστον στα ματς που χρησιμοποιούνται) ότι αξίζουν ευκαιρίες.

Ο Ολυμπιακός έχει τον Βάις, τον Φουστέρ και τον Κάμπελ για τα «φτερά». Έχει τον Τσόρι και τον Σαβιόλα που σπάνια χρησιμοποιούνται μαζί από τη στιγμή που ο προπονητής έχει αποφασίσει ότι η θέση τους είναι πίσω από τον φορ. Και με την επιστροφή του Μήτρογλου, έχει τον Έλληνα σκόρερ αλλά και τον Ολαϊτάν για το «κεφάλι». Όποιος και να παίξει από την αρχή αυτό τον καιρό, σωστά παίζει. Για διαφορετικούς λόγους αλλά σωστά παίζει.

Ο Βάις με τα…σλάλομ σε μια κατηγορία που δεν έχει αντίπαλο στην Σούπερ Λιγκ. Ο Φουστέρ με την συμμετοχή στην εικόνα της ομάδας, το… χαμαλίκι, την αρχηγική φυσιογνωμία που δεν αμφισβητείται από τους συμπαίκτες του. Ο Κάμπελ διότι είναι απλά ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού το τελευταίο δίμηνο. Ο Τσόρι γιατί είναι ότι πιο δημιουργικό υπάρχει από τη μέση και μπροστά. Ο Σαβιόλα, γιατί είναι… ο Σαβιόλα και μόνο αν τον δει κανείς τον τρόπο που κινείται μέσα στο γήπεδο μπορεί να καταλάβει την πραγματική προσφορά του. Ο Μήτρογλου γιατί είναι βασικό ζητούμενο να μπορέσει να επιστρέψει από εκεί που σταμάτησε. Ο Ολαϊτάν γιατί σε κάθε ευκαιρία που παίρνει πέραν του ότι δίνει άλλη ταχύτητα, είναι πάντα μια… ώθηση σε ολόκληρη την επιθετική λειτουργία.

Προφανώς όλοι θα έχουν καλά και άσχημα 90άλεπτα. Παρουσίες με συν ή πλην. Όποιους τέσσερις και να επιλέξει ο Μίτσελ όμως αυτόν τον καιρό για την 11άδα του, δίκιο θα έχει. Δεν έχει γυάλινη σφαίρα ο Ισπανός. «Διαβάζει» τον αντίπαλο, μετρά τις ανάγκες, κρίνει από τις προπονήσεις και επιλέγει ένα «καρέ». Δεν είναι απαραίτητο όμως ότι θα έχει κάνει εξ αρχής την σωστή επιλογή.

Χθες έπαιξαν τελικά και οι επτά. Στο Περιστέρι έγινε ακριβώς το ίδιο. Χθες ήταν βασικοί Βάις, Σαβιόλα, Κάμπελ, Μήτρογλου την προηγούμενη αγωνιστική Φουστέρ, Τσόρι, Κάμπελ, Ολαϊτάν. Είναι προφανές ότι έτσι θα πηγαίνει. Ειδικά αν δεν βγαίνει στον Ολυμπιακό το… πρώτο σχέδιο. Αν «διαγράφονται» ολόκληρα ημίχρονα όπως συνέβη στις δύο τελευταίες αγωνιστικές.
Αυτό όμως είναι και το μεγάλο επιθετικό πλεονέκτημα των Ερυθρόλευκων. Η… βασική 7άδα στην επίθεση. Το τεράστιο πλεονέκτημα να μπορείς να φέρνεις από τον πάγκο τέτοιους ποδοσφαιριστές. Ειδικά σε ένα πρωτάθλημα σαν αυτό της Σούπερ Λιγκ, που οι περισσότερες ομάδες έχουν ξεκάθαρο έλλειμμα επιλογών και δυνάμεων. Και να μην φέρνεις έναν τέτοιο παίκτη από τον πάγκο, αλλά τρεις μαζί.

Είναι δεδομένα μια «κατηγορία» υπεροχής του Ολυμπιακού αυτή. Και έχει παίξει τον ρόλο της, στη διαδρομή της σεζόν. Και γιατί ο Μίτσελ έχει ένα πολύ «μεγάλο» τηρουμένων των αναλογιών ροτέισον, και γιατί ο Ολυμπιακός μπορεί ανά πάσα στιγμή να «ελπίζει» ότι η επόμενη κίνηση από τον πάγκο μπορεί να αλλάξει την διαδρομή ενός ματς.

Ως τώρα οι επτά επιθετικοί του Ολυμπιακού έχουν πετύχει 61 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις. Τα 61 από τα 83 της ομάδας. Και έχουν και τα 46 από τα συνολικά 59 της ομάδας στην Σούπερ Λιγκ!