Το τουπέ των… τοπικών

Με τον Ηρακλή παίζουμε αύριο κύπελλο, η μοίρα και τα λάθη που έκαναν τα έφεραν έτσι ώστε να βρίσκονται πολύ χαμηλά στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Εντάσεις, λαμόγια, χρέη και αυτοί καμία διάθεση για αυτοκριτική.

Διαλυμένοι σε όλα τα τμήματα, υπερχρεωμένοι γιατί γινόντουσαν διάφορα που σε κάνουν να απορείς γιατί κανείς δεν τα έβλεπε.

Στους μικρόκοσμους βέβαια όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν, φταίνε πάντα οι άλλοι, ψήνονται όλοι μεταξύ τους πως υπάρχει ένας εχθρός, ο υπαίτιος όλων των δεινών. Στη προκειμένη περίπτωση για τον καθένα είναι ξεχωριστός. Είναι ο Ρέμος, είναι ο Τάκης, είναι οι διοικήσεις του ΓΣ και πάει λέγοντας.

Ο ΠΑΟΚ κληρώθηκε με τον Ηρακλή και μετά από αρκετό καιρό θα τον αντιμετωπίσει σε ένα άθλημα. Η πρώτη μέρα που ασχολήθηκε ο ΠΑΟΚ ήταν η χθεσινή, όμως πάντοτε έχω ένα ερωτηματικό για το αν γνωρίζει η ομάδα τι πάει να αντιμετωπίσει εκεί.

Πρώτα απ όλα, για εμένα αυτά τα παιχνίδια τοπικού χαρακτήρα δεν έχουν καμία απολύτως αίγλη όταν γίνονται χωρίς το κοινό και των δύο ομάδων. Ανεξάρτητα τι θα αποφάσιζαν αυτές, δεν θα το επέτρεπε η αστυνομία. Ένα σοβαρό μείον είναι αυτό.

Το άλλο, που εμένα και νομίζω πολλούς δικούς μας τους ενοχλεί, είναι η αδυναμία της ομάδας να αποβάλει ένα τουπέ που στο τέλος την πληγώνει σε αυτά τα παιχνίδια.

Στο Καυτανζόγλειο έχουμε να κερδίσουμε από το 1997 όταν ο Ζλόταν Κόβατς είχε μαλλιά, όταν ήμουν μόλις 22 ετών. Έκτοτε, όλο κάτι συνέβαινε με αποκορύφωμα την εποχή Σάντος που παιχνίδια που ήταν για πανηγυρικά διπλά ερχόντουσαν Χ.

Μια ισοπαλία με τον Μουσλίμοβιτς να μη δίνει μία απλή παράλληλη πάσα στον Ίβτς που ήταν μόνος, ένα απίθανο χέρι του Βιτόλο στο κέντρο που έφερε τη δεύτερη κίτρινη στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου και διάφορα άλλα τέτοια σκηνικά δημιούργησαν μία παράδοση για την οποία νομιμοποιείται να καυχιέται ο οπαδός του Ηρακλή.

Εντάξει, υπάρχουν και κάποιες παύλες στη προϊστορία, αλλά σε πρώτη ανάγνωση το γεγονός είναι ένα και αδιαμφισβήτητο. Έχουμε να κερδίσουμε από το 97΄.

Όπως έλεγε ο αδερφός Γιάννης χθες την ώρα που τα πίναμε για τη γιορτή του, σε ένα ρεσιτάλ οπαδικού αυτοσαρκασμού «Τελευταία φορά που φύγαμε χαμογελαστοί από το Καυτανζόγλειο ήταν στη συναυλία των Πυξ Λαξ». Γέλασα, καλό ήταν.

Όχι πως στο Χαριλάου έχουμε κάποιο καλό σερί. Δέκα χρόνια από το τελευταίο διπλό, με πολλές ισοπαλίες βέβαια αλλά μία νοοτροπία «άσε μη χάσω και μου τα ζαλίσουν». Θα πρέπει να κατανοήσουν οι παίκτες και ο γενικότερος μηχανισμός, πως σε αυτά τα παιχνίδια δεν υπάρχει το να μη χάσεις. Υπάρχει το να κερδίσεις.

Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί ο ποδοσφαιρικός χάρτης, για τον ΠΑΟΚ οι ισοπαλίες σε αυτά τα παιχνίδια είναι ήττες. Λογικό αν αναλογιστεί κανείς πως από τη μία υπάρχει μία ομάδα με οικονομική υγεία και σχεδόν 15εκατ. ευρώ μπάτζετ και από την άλλη έχουν δεν έχουν 1 με 1,5 εκατ. ευρώ μπάτζετ και σχεδόν καμία υγεία.

Αύριο ο Ηρακλής θα θέλει να ικανοποιήσει το κοινό του και αν ο ΠΑΟΚ μπει με αυτό το κλασικό ανέραστο τουπέ θα δώσει ένα ακόμη πάτημα για να μειωθεί στον μεγαλομικρόκοσμο της Θεσσαλονίκης.

Ας φροντίσουν λοιπόν οι παίκτες να κάνουν το ποδοσφαιρικά αυτονόητο, απέναντι σε συναδέλφους τους πολύ χαμηλότερης ποιότητας και δυναμικής.

Στο ποδόσφαιρο πάντως, στα χαρτιά και στα λόγια δεν παίρνεις ποτέ παιχνίδι. Θα πρέπει να δώσεις μάχη και αύριο είναι μία από αυτές τις ημέρες.