Ο «Μαύρος Πάνθηρας», ο οποίος οδήγησε την Πορτογαλια στην τρίτη θέση του Μουντιάλ του 1966, όπου και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ, «έφυγε» στις 3.30 τα ξημερώματα και σύμφωνα με τις πληροφορίες ο θάνατός του οφείλεται σε ανακοπή καρδιάς.

Για αρκετό καιρό ο Εουσέμπιο αντιμετώπιζε προβλήματα με την υγεία του. Τόσο το 2011, όσο και το 2012 είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο με καρδιοαναπνευστικά προβλήματα, τα οποία τελικά δεν κατάφερε να ξεπεράσει. Κατά τη διάρκεια του Euro 2012, μάλιστα, η έντονη αδιαθεσία του τον οδήγησε σε νοσοκομείο του Πόζναν, με το πρόβλημά του να τραβάει για λίγο τα βλέμματα μακριά από τα αγωνιστικά. O θάνατος τον βρήκε 20 μέρες πριν τα 72α του γενέθλια. Αρκετοί μεγάλοι του αθλητισμού, όπως ο Κριστιάνο Ρονάλντο, έσπευσαν να αποχαιρετήσουν τον θρυλικό επιθετικό μέσω Social Media ή ανακοινώσεων.

Διαβάστε ΕΔΩ τις δηλώσεις του Αριστείδη Καμάρα στο gazzetta.gr για τον Εουσέμπιο.

Ξυπόλητος με μια μπάλα...

Μεγαλωμένος στη Μοζαμβίκη κάτω από συνθήκες μεγάλης φτώχιας από λευκό εργάτη στους σιδηροδρόμους από την Αγκόλα και Μοζαμβικανή μαύρη μητέρα, ο Εουσέμπιο από μικρό παιδί άφηνε το σχολείο για να παίξει ξυπόλητος ποδόσφαιρο με τους φίλους του. Όταν ήταν 8 ετών έχασε τον πατέρα του από τέτανο, με τη μητέρα του να αναλαμβάνει την ανατροφή του.

Ξεκίνησε να κλωτσάει μπάλα σε μια ομάδα με τίτλο «Οι Βραζιλιάνοι», όπου αυτός και οι φίλοι του είχαν δημιουργήσει προς τιμήν της μεγάλης Βραζιλίας των 50ς. Έφτιαχναν μπάλες από κάλτσες και εφημερίδες για να προπονηθούν. Η πρώτη προσπάθεια να μπει σε ομάδα, την θυγατρική της Μπενφίκα Γκρούπο Ντεσπορτίβο δε Λουρένσο ντε Μαρκές απορρίφθηκε χωρίς καν να δοκιμαστεί. Τελικά πήγε στην Σπόρτινγκ Κλούμπε δε Λουρένσο Μαρκές και ενώ, σύμφωνα με τον ίδιο, είχε προταθεί στη Γιουβέντους, αλλά η μάνα του δεν ήθελε να αποχωριστεί τον 15χρονο γιο της.

Σε ηλικία 18 ετών πήγε στη Μπενφίκα, όπου έμελλε να γράψει τη δική του ιστορία και να λατρευτεί από τον κόσμο της ομάδας. Ο «πάνθηρας» έτρεχε τα 100 μέτρα σε 11 δευτερόλεπτα και η απίστευτη δύναμη που είχε στους τετρακέφαλους τον έκαναν πραγματικό θηρίο! Η Σάο Πάουλο τον απέρριψε, αλλά η Μπενφίκα δεν έκανε το ίδιο λάθος. Βγήκε νικήτρια στο θρίλερ της διεκδίκησής του με τη Σπόρτινγκ Λισσαβόνας, ενώ τον έστειλε στη Νιγηρία για 12 μέρες όταν συμφώνησε μαζί του, φοβούμενη για απαγωγή του από τους «πράσινους»!

Στην κορυφή

Στην πρώτη εμφάνισή του στις 23 Μαΐου του 1960 έκανε χατ-τρικ και από την επόμενη σεζόν ξεκίνησε να γίνεται γνωστός σε όλο τον κόσμο. Πέτυχε 12 γκολ σε 17 ματς Πρωταθλήματος, καθώς και δύο στον τελικό Κυπέλλου και στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, στον οποίο η Μπενφίκα κέρδισε 5-3 τη Ρεάλ Μαδρίτης. Βγήκε δεύτερος στην ψηφοφορία για τη Χρυσή Μπάλα. Με τον Εουσέμπιο στη σύνθεσή τους, οι «αετοί» έφτασαν το 1963,1965 και 1968 στον τελικό του Πρωταθλητριών, αλλά δεν κατάφεραν να το κατακτήσουν.

Σε αυτόν του Γουέμπλεϊ με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, λίγο έλειψε να πάρει τη νίκη για την ομάδα του στις καθυστερήσεις, αλλά ο Άλεξ Στέπνεϊ τον σταμάτησε και η Γιουνάιτεντ πήρε την Κούπα στην παράταση. Στην Μπενφίκα έμεινε μέχρι το 1975, πετυχαίνοντας 317 γκολ σε 301 ματς. Κατέκτησε 11 Πρωταθλήματα, 5 Κύπελλα και ένα Ευρωπαϊκό και αμέτρητες προσωπικές διακρίσεις. Μεταξύ αυτών, η ανάδειξή του ως καλύτερου ποδοσφαιριστή στην Ευρώπη το 1965.

«Μαύρο Μαργαριτάρι»

Με 41 γκολ σε 64 ματς για την Πορτογαλία ήταν ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής, μέχρι να τον ξεπεράσει ο Παουλέτα το 2005. Ο θρύλος του κορυφώθηκε όμως στο Μουντιάλ του 1966, όπου οδήγησε τους Ίβηρες μέχρι την τρίτη θέση. Η Πορτογαλία αποκλείστηκε από την Αγγλία στα ημιτελικά χάνοντας 2-1, με την εικόνα του «μαύρου Πάνθηρα» να αποχωρεί κλαίγοντας, με τους Άγγλους και τους συμπαίκτες του να τον παρηγορούν, να δίνει στην αναμέτρηση το όνομα «Jogo de Lagrimas». Το παιχνίδι των δακρύων. Έκλεισε την καριέρα του το 1978-79 στην Αμερική και τους Νιου Τζέρσι Αμέρικανς. Συνολικά, σημείωσε 733 γκολ σε 745 ματς...

Σε ψηφοφορία της Παγκόσμιας Υπηρεσίας Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου αναδείχθηκε 8ος καλύτερος παίκτης του 20ου αιώνα, ενώ το World Soccer τον ψήφισε 10ο καλύτερο. Ο Πελέ τον συμπεριέλαβε στη λίστα του με τους 125 καλύτερους εν ζωή ποδοσφαιριστές της ιστορίας το 2004. Ποτέ δεν ξέχασε τις ρίζες του και ήταν πάντα κοντά στη Μοζαμβίκη. Κατά τη διάρκεια των 18 ετών του εμφύλιου σπαραγμού αποτέλεσε σύμβολο ενότητας, παντρεύτηκε στην γενέτειρά του και έχει πάρει μέρος σε πολλά πρότζεκτ κατά της φτώχειας όχι μόνο στη Μοζαμβίκη, αλλά σε όλη την Αφρική. Το ήθος και η ταπεινοφροσύνη του τον έκαναν αγαπητό σε όλους...