Δίνεις τον Φιγκερόα, αλλά...

Η ποδοσφαιρική λογική λέει ότι ο Παναθηναϊκός από όλες τις απόψεις έκανε σωστά που έδωσε τον Φιγκερόα.

Πρώτον ήταν ένας παίκτης που ήθελε οπωσδήποτε να φύγει κι ακόμη κι' αν ο Παναθηναϊκός τον ήθελε, θα έπρεπε να τον κρατήσει με το ζόρι και ξενερωμένο...

Δεύτερον ήταν ένας μεγάλος σε ηλικία παίκτης που το καλοκαίρι έληγε το συμβόλαιό του και άρα από την 1η Ιανουαρίου μπορούσε να υπογράψει όπου θέλει χωρίς η ομάδα του να πάρει ούτε ένα ευρώ.

Τρίτον, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να εξασφαλίσει ένα πολύ καλό deal που βάζει στα ταμεία του ένα ποσό σχεδόν 800 χιλιάδων ευρώ. Μάλλον κατόρθωμα είναι αυτό το τελευταίο...

Από όλες τις απόψεις λοιπόν, η ποδοσφαιρική λογική λέει “ναι”. Στο ποδόσφαιρο όμως πολλές φορές το Α και το Ω έχει αποδειχτεί ότι είναι η ψυχολογία μιας ομάδας και όχι η ποδοσφαιρική λογική. Και αυτήν την ψυχολογία στην Ελλάδα πολλές φορές δεν την διαμορφώνει η ίδια η ομάδα εσωτερικά, αλλά εξωτερικοί παράγοντες όπως ο Τύπος και κυρίως ο κόσμος.

Ο οπαδός του ΠΑΟ λοιπόν λογικό είναι όσα επιχειρήματα και αν του βάλεις να προβληματίζεται. Ναι, το καταλαβαίνει ότι η ομάδα βρίσκεται σε μία φάση που δεν μπορεί να λέει “όχι” σε τέτοιες προτάσεις, αλλά από την άλλη αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον ενοχλεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον εκνευρίζει ότι έρχεται ένας σύλλογος από την Μαλαισία και με το έτσι θέλω παίρνει τον αγαπημένο του παίκτη. Και καταλαβαίνει επίσης ότι η τιμή πώλησης των 800 χιλιάδων ευρώ είναι ένα πολύ καλό deal, αλλά από την άλλη επίσης ξέρει πολύ καλά ότι αυτό το ποσό δεν λύνει κανένα, μα απολύτως κανένα οικονομικό πρόβλημα του συλλόγου. Οταν το έλλειμμα προσδιορίζεται πάνω κάτω στα 25 εκατ. ευρώ, οι 800 χιλιάδες δεν λύνουν σχεδόν κανένα πρόβλημα.

Ο οπαδός του ΠΑΟ, αντιλαμβάνεται ότι τα χρήματα αυτά θα πάνε σε μία από τις πολλές “τρύπες” που έχουν δημιουργηθεί (τα χρήματα αυτά ίσως για παράδειγμα να πάνε στον Τοτσέ και σε κάποιον ακόμη προκειμένου να δεχτούν να λύσουν τα συμβόλαιά τους) και ασφαλώς μελαγχολεί, διότι η ποιότητα της ομάδας που βλέπει σήμερα δεν είναι υψηλή και με την απώλεια του Φιγκερόα θα πέσει κι' άλλο. Μην έχετε αμφιβολία, από εδώ και στο εξής κάθε φορά που ο ΠΑΟ δεν θα βάζει ένα καθοριστικό γκολ για να πάρει ένα ματς η ατάκα που θα ακολουθεί από την πλειοψηφία των οπαδών του ΠΑΟ θα είναι “αν όμως δεν είχαμε δώσει τον Λουτσιάνο, τώρα θα το είχαμε πάρει το τριποντάκι”. Η απουσία του θα... θεοποιηθεί σαν να επρόκειτο για έναν παίκτη που είχε βάλει 20 γκολ ως τώρα και σκόραρε δις σε κάθε ματς. Ετσι είναι αυτά, έτσι συμβαίνει πάντα με τις μεγάλες ομάδες στην Ελλάδα και όχι μόνο...

Από την άλλη η διοίκηση του Παναθηναϊκού ακόμη κι' αν τα ήξερε, ακόμη κι' αν τα μέτρησε όλα τα παραπάνω, πάλι δεν έχει άλλη επιλογή από το να παραχωρήσει τον Φιγκερόα. Το μόνο περιθώριο που είχε ήταν να διεκδικήσει όσα περισσότερα χρήματα μπορούσε για τα ταμεία του συλλόγου. Το πέτυχε.

Το επόμενο που μπορεί να κάνει; Αφού αυτά τα χρήματα ήταν εκτός προυπολογισμού, με λίγα λόγια ένα ανέλπιστο έσοδο, να διαθέσει ορισμένα από αυτά προκειμένου να πάρει έναν δύο παίκτες της λογικής και της επιλογής του Αναστασίου. Αν ήταν μάλιστα δυνατόν να είναι νεαροί σε ηλικία, εξελίξιμοι, με προοπτική μεταπώλησης και από την ελληνική αγορά ακόμη καλύτερα...

Ο Κουρμπέλης του Αστέρα Τρίπολης, ο Κοροβέσης ή ο Κολοβέτσιος του ΠΑΣ, ο Αυλωνίτης του Πανιωνίου, ο Γούτας της Ξάνθης, ο Μπακάκης του Παναιτωλικού, ο Καραγκούνης του Ατρομήτου ή όποιος άλλος τέτοιας λογικής και ποιότητας νεαρός Ελληνας παίκτης ταιριάζει ή κάνει στον Αναστασίου θα ήταν μία κίνηση που δείχνει ότι ο ΠΑΟ δεν παραμελεί την ομάδα του, για μερικές χιλιάδες ευρώ. Ακόμη και πιο έτοιμες λύσεις κάποιων ξένων παικτών όπως ο Ντε Μπλάσις του Αστέρα, ο Ιγκλέσιας του Ατρομήτου ή ο Ιλιτς του ΠΑΣ (όλα τα ονόματα που αναφέρω είναι τυχαία, με μοναδικό κριτήριο ότι ασφαλώς δεν κοστίζουν πάνω από 800 χιλιάδες ευρώ και σίγουρα έχουν μία ποιότητα) θα ήταν κινήσεις που ο κόσμος του Παναθηναϊκού θα τις έβλεπε διαφορετικά...