Και το 2016, πάλι εκεί θα είναι!

Στη μία φορά, χάνεις το μυαλό και τον μπούσουλα. Μια έκρηξη στον εγκέφαλο. Στη διάρκεια, στις πολλές φορές, το απολαμβάνεις χαλαρός. Ήρεμος. Μια βαθύτατη ικανοποίηση. Διαλέγω, αφού έχουμε και τις δύο εμπειρίες πια, τη διάρκεια. Όχι την αιώνια αναφορά σ’ εκείνη τη μία φορά. Αλλά το μέτρημα των διαδοχικών επιτυχιών. Και το 2008, και το 2010, και το 2012, και το 2014. Να επιστρέφουν οι διεθνείς από πρόκριση σε Παγκόσμιο Κύπελλο, Τετάρτη αξημέρωτα, και το αεροδρόμιο να ζει μια συνηθισμένη νύχτα. Όπως όλες οι άλλες. Μπήκαν, οι παίκτες, στα ταξί κι έφυγαν για τα σπίτια τους. Σαν να γύρισαν από φιλικό με την Αυστρία στο Ζάλτσμπουργκ. Αυτή είναι στα μάτια μου, ας μη κάνει καλό τηλεοπτικό θέαμα, η υπέρτατη καταξίωση…

Η ομάδα πήγε. Λες, και τι έγινε; Μήπως δεν έχει ξαναπάει; Μήπως δεν θα ξαναπάει; Και το 2016, πάλι εκεί θα είναι. Περιορίζουμε τον ορίζοντα ως εκεί, το 2016. Μετά, δεν ξέρω. Το 2018, προς το παρόν, πέφτει πολύ μακριά. Σκέπτομαι πως, αν πάει και το 2018, τότε ο Μήτρογλου κι ο Παπασταθόπουλος θα ‘ναι 30 ετών. Άρα, καλά να ‘μαστε, η ομάδα σίγουρα θα πάει με αχώριστη συντροφιά ετούτη την υπέροχη γκρίνια. «Μωρ’ αδελφέ μου, ακόμη με τον Παπασταθόπουλο και τον Μήτρογλου; Βάλε μέσα, ρε άσχετε, τους νέους!» Μένει να δούμε ποιος θα ‘ναι ο άσχετος της εποχής…

Η ομάδα θα πάει γιατί μαθαίνουν, ο ένας απ’ τον άλλον, πώς γίνεται. Με τον σωστό τρόπο. Τώρα, ο Μανιάτης κάνει τον παλιό στον Σιόβα. Μάλλον, έκανε. Γιατί τώρα και ο Σιόβας ξέρει. Και κάνει τον παλιό στον Σάμαρη. Μαθαίνοντας ο Σάμαρης, στον επόμενο κύκλο θα βάλει στο κόλπο τον Κολοβό. Ετσι πορεύεται η ομάδα, όλ’ αυτά τα χρόνια. Ετσι θα συνεχίσει να πορεύεται. Εδώ, σαν προϋπόθεση, μια προσευχή μόνον. Γιατί από εκεί εκπορεύονται όλα. Ο διάδοχος του Φερνάντο Σάντος, να ‘ναι τόσο κατάλληλος όσο κατάλληλος ήταν ο Φερνάντο Σάντος για να διαδεχθεί τον Ρέχαγκελ. Ο Θεός να μας τον στείλει…

Στο δεκαήμερο κοινόβιο ενόψει Ρουμανίας, μπροστά απ’ ο,τιδήποτε άλλο εκτίμησα τις παρωπίδες των Ελλήνων διεθνών. Μία στο ένα μάτι, μία στο άλλο, βλέμμα ίσια, μπροστά, Βραζιλία. Βουνά ακούνητα. Τίποτα δεν αποδείχθηκε ισχυρό να περισπάσει την προσοχή τους. Συγκέντρωση, αξιοθαύμαστη. Ο,τι κι αν μεσολαβούσε, στο Καραϊσκάκη ή πολύ περισσότερο στο Βουκουρέστι, αυτοί έβλεπαν ευθεία. Ούτε δεξιά ούτ’ αριστερά. Βραζιλία. Τέλος. Είχαν, στην κεφαλή, το παράδειγμα. Πώς έλεγχε το πηδάλιο και τα συναισθήματα ο Πορτογάλος. Ακολουθούσαν.

Πενήντα χιλιάδες Ρουμάνοι; Λίγοι. Λέιζερ; Λούνα-παρκ. Αποδοκιμασία του ελληνικού ύμνου; Θα τους παραξένευε, να μη την άκουγαν. Δυναμιτάκια; Κέρματα; Ούτε να το εκμεταλλευθούν θεατρικά, στο φινάλε του ημιχρόνου, δεν καταδέχθηκαν. Όλα έφταναν με φόρα κι έσπαγαν, επάνω στον βράχο. Βραζιλία. Μόνο αυτό. Ο Φερνάντο Σάντος είχε τον γιο του στο χειρουργείο. Δεν άφησε να το μάθει, ούτ’ ο διερμηνέας του. Βραζιλία. Ο Τοροσίδης ξύπνησε, την Τρίτη, με πόνους στο στήθος και στο στομάχι. Πιθανή γαστρεντερίτιδα. Το ‘μαθαν μόνον όσοι χρειάστηκε, για να του χορηγήσουν την αγωγή. Βραζιλία.

Ο καθένας, κάτι δικό του κουβαλούσε. Μικρό ή μεγάλο, καμία σημασία. Κι ό,τι μαθεύτηκε, μαθεύτηκε μόνον όταν τα πάντα είχαν τελειώσει. Ο Καραγκούνης εκμυστηρεύθηκε πόσο πιεσμένος ένιωθε στην ιδέα ότι, εάν δεν γίνει, η καριέρα του στην Εθνική τελειώνει εδώ και έτσι. Ηθελε, εκεί και αλλιώς. Επί δέκα ημέρες όλοι, 24 Καραγκούνηδες, ήταν στραμμένοι στο εκεί και αλλιώς. Η μεγάλη ομάδα της μικρής μας χώρας.