Τζογάρισε στο όνειρο κι είναι έτοιμος για όλα

Το 4-2 του Αρτέμιο Φράνκι θύμιζε καλογραμμένη τραγωδία. Οι Βιόλα περίμεναν πως και πως μία νίκη απέναντι στην μισητή αντίπαλό τους. Για το πως έχει καλλιεργηθεί αυτό το μίσος μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ. Τελευταία φορά που είχαν νικήσει τους Μπιανκονέρι στην έδρα τους ήταν το Δεκέμβριο του 1998, με τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα να πετυχαίνει το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης.

Το πέναλτι-γκολ του Τέβες, το οποίο έβαλε τη Γιούβε μπροστά στο σκορ, είχε και μια ιδιαιτερότητα. Ο Αργεντινός σκόρπισε φανταστικές ριπές στους αντίπαλους, πανηγυρίζοντας με έναν τρόπο που είχε εισάγει ο Μπατιγκόλ και κάνοντας τον εκνευρισμό της κερκίδας ακόμα εντονότερο. Και στη συνέχεια ήρθε το γκολ του Πογκμπά, σε ένα ματς που στο πρώτο ημίχρονο έδειχνε ότι θα κριθεί στο ποιος θα κάνει το λάθος, για να ρίξει τις δικές του ριπές στον κόσμο, κραδαίνοντας το φανταστικό όπλο του και κάνοντας πολλούς να πιστέψουν ότι για ένα ακόμα ματς η «Κυρία» δεν θα έχανε στη Φλωρεντία. Και στη συνέχεια επήλθε η κάθαρση, η εξιλέωση για τους Βιόλα, βρίσκοντας στο πρόσωπο του Ρόσι τον δικό τους από μηχανής θεό. Τον άνθρωπο που με το πρώτο του χατ-τρικ, ταξίδεψε τη Φιορεντίνα πίσω στις μέρες του Μπατιστούτα, παίρνοντας παράλληλα εκδίκηση από εκείνους που στα μάτια των τιφόζι «βεβήλωσαν» τον πανηγυρισμό του μέσα στο κάστρο του! Και από εκείνον, που με την άφιξή του στο Ολντ Τράφορντ τον είχε οδηγήσει εκτός Γιουνάιτεντ!

Το 2006, ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον δήλωνε για τον ταλαντούχο επιθετικό που είχε αποκτηθεί από τις ακαδημίες της Πάρμα ότι «αντιπροσωπεύει το μέλλον της Γιουνάιτεντ». Έχοντας πετύχει 30 γκολ για την ομάδα των ρεζερβών, ο «Αμερικανός» όπως τον φώναζαν, λόγω του ότι γεννήθηκε στο Νιου Τζέρσεϊ από Ιταλούς μετανάστες, είχε κάνει το ντεμπούτο του απέναντι στη Σάντερλαντ και έδειχνε έτοιμος να συνεχίσει τα επιτεύγματά του.

Πέφτοντας ωστόσο σε μια επιθετική γραμμή με Φαν Νίστελροϊ, Ρούνεϊ και Σόλσκιερ, οι ευκαιρίες για τον πιτσιρικά Ρόσι ήταν περιορισμένες. Ο δανεισμός του στην Πάρμα τον απελευθέρωσε (9 γκολ σε 19 ματς) και ο Φέργκιουσον προσπάθησε να τον κρατήσει. Η έλευση του Κάρλος Τέβες, όμως, έδειξε στον Ιταλό που διψούσε για μπάλα ότι έπρεπε να αναζητήσει αλλού το μέλλον του. Η Βιγιαρεάλ τον απέκτησε ως διάδοχο του Ντιέγο Φορλάν και εκείνος τη δικαίωσε, σκοράροντας 82 φορές σε 192 ματς. Την περίοδο 2010-11 ήταν εκπληκτικός, βρίσκοντας δίχτυα 32 φορές! Οι φήμες για ενδιαφέρον της Μπαρτσελόνα είχαν ήδη φτάσει στα αυτιά του.

Ωστόσο, δεν ήταν όλα ρόδινα. Έχοντας ήδη χάσει τον πατέρα του, ο οποίος αποτελούσε το μέντορά του σε όλη του την καριέρα, στις 26 Οκτωβρίου του 2011 υπέστη σε ένα ματς με τη Ρεάλ Μαδρίτης ρήξη χιαστών. Στόχος του ήταν να επιστρέψει για να προλάβει το Euro 2012 με τη Σκουάντρα Ατζούρα. Η έντονη επιθυμία του για επιστροφή, ίσως έκανε τα πράγματα χειρότερα. Στις 13 του Απριλίου, ο χιαστός του κόπηκε ξανά. Πλέον, οι φόβοι για πρόωρο τέλος στην καριέρα του ήταν αυξημένοι. Ο ίδιος όμως δεν το πίστεψε ποτέ. Ούτε κι η Φιορεντίνα. Θεώρησαν ότι το όνειρο της επιστροφής του σε υψηλό επίπεδο δεν είχε σβήσει...

Παρότι είχε να παίξει ποδόσφαιρο 11 μήνες και είχε back to back επεμβάσεις, οι Βιόλα τον πίστεψαν. Δαπάνησαν 11 εκατομμύρια για μία μεταγραφή με μεγάλο ρίσκο, αν και ο Ντελα Βάλε πλέον δηλώνει ότι δεν σκέφτηκε ποτέ ότι ρισκάρει με τη μεταγραφή του. Η Φιορεντίνα τον απέκτησε γνωρίζοντας ότι πρέπει να κάνει υπομονή. Τον πήρε τον Ιανουάριο, ενώ πάλευε για Ευρώπη, ξέροντας ότι δεν μπορεί να τη βοηθήσει. Το καλοκαίρι, η μεταγραφή του Γκόμες επισκίασε τις υπόλοιπες κινήσεις, ωστόσο ο αθλητικός διευθυντής Ντάνιελ Πράντε, το έβλεπε να έρχεται. «Ο Ρόσι είναι το μέλλον μας», δήλωνε, όπως κάποτε ο Φέργκιουσον.

Οι Βιόλα είχαν τη δυνατότητα να προσέξουν την αποθεραπεία του, να δουλέψουν μαζί του και το καλοκαίρι να τον εντάξουν στην προετοιμασία της ομάδας, όντες σίγουροι ότι έχει ξεπεράσει οριστικά τον τραυματισμό του. Ήταν, ουσιαστικά, μια επένδυση για τη φετινή χρονιά. H Φιορεντίνα ήξερε. Παρότι αποτελούσε παίκτη της, τον άφησε πέρυσι να συνεχίσει την αποθεραπεία του στις ΗΠΑ με τον ειδικό στα γόνατα Ρίτσαρντ Στίντμαν, δίνοντάς του παράλληλα τη δυνατότητα να βρεθεί κοντά στους δικούς του. Και η εμπιστοσύνη της, σε συνδυασμό με την παρουσία του Μοντέλα, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην αναγέννηση του παίκτη και στο «χτίσιμο» της ψυχολογίας του.

Είχε τον χρόνο να ξεπεράσει τον τραυματισμό του, έχοντας παράλληλα δίπλα την οικογένειά του. Έκανε προετοιμασία με την ομάδα, βρήκε τους παίκτες και την τακτική που τον ευνοεί και έναν προπονητή που τον εμπνέει. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι προσπαθεί να «ξεπατικώσει» από τον «Αεροπλανίνιο»: «το θάρρος που είχε. Ποτέ δεν φοβόταν μήπως τα θαλασσώσει».

Ο δρόμος για την επιστροφή του ήταν ανοικτός. Πήρε χρόνο συμμετοχής στα τελευταία ματς της προηγούμενης χρονιάς και φέτος, απέναντι στην Κατάνια, πέτυχε το πρώτο του γκολ μετά από 696 μέρες και πανηγύρισε αφιερώνοντάς το στον πατέρα του. Η δικαίωσή του ήταν γεγονός. Με «κολόνα» τον Γκόμεζ έβρισκε τους χώρους και τις συνεργασίες που ήθελε. Ακόμα και μετά τον τραυματισμό του Γερμανού, όμως, σταδιακά πάτησε περισσότερο στα πόδια του. Και απέναντι στη Γιουβέντους χάρισε στην πόλη της Αναγέννησης μία παράσταση που δεν θα ξεχάσει ποτέ.

Επόμενο στοίχημα για τον ίδιο είναι το Μουντιάλ. Ο Πραντέλι έχει δηλώσει ότι τον υπολογίζει, τον κάλεσε για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια και ο κόσμος τον φαντάζεται ήδη ως ιδανικό παρτενέρ του Μπαλοτέλι στη Βραζιλία. Αν συνεχίσει έτσι, θα έχει την ευκαιρία να πάρει το αίμα του πίσω για το χαμένο Euro 2012. Όπως, άλλωστε, έγραψε ο δημοσιογράφος Πολ Κοντό της Gazzetta dello Sport, με έναν... Ρόσι μπροστά, η Ιταλία συνήθως κερδίζει το Μουντιάλ, κάνοντας τον παραλληλισμό με τον Πάολο Ρόσι και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982!

*Ο τίτλος είναι από στίχο του Γιάννη Αγγελάκα

Follow @Thansarr