Σκηνή πρώτη: Ο Μάρκους Μπεργκ έπειτα από φάση... σφραγίδα της δουλειάς που γίνεται και της μεγάλης του κλάσης, βάζει τον Παναθηναϊκό σε ρόλο οδηγού απέναντι στον ΟΦΗ των δέκα ποδοσφαιριστών. Η συνέχεια; Το «τριφύλλι» αντί να ψάξει και ένα δεύτερο τέρμα που θα σιγουρέψει την κατάσταση και θα βάλει τέλος στη σεμνή τελετή, οπισθοχωρεί, βγάζει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, δεν απειλείται και στο φινάλε επιστρέφει στις νίκες. Αγχωτικά; Ναι. Με μέτρια εμφάνιση; Ναι. Αλλά από την στιγμή που μπαίνει το «τρίποντο» στο σακούλι, πάμε παρακάτω.

Σκήνη δεύτερη: Το παιχνίδι έχει τελειώσει. Ο Στέφανος Καπίνος πετάει τα γάντια στο έδαφος, πηγαίνει στο πέταλο της 13 και γίνεται «ένα» με τον κόσμο, σε ένα άνευ προηγουμένου ξέσπασμα, δείχνοντας πόσο μεγάλη ανάγκη είχαν οι «πράσινοι» το αποτέλεσμα. Τόσο σε προσωπικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο.

Σκηνή τρίτη: Το παιχνίδι έχει τελειώσει και στη συνέντευξη Τύπου, ο Γιάννης Αναστασίου αφήνει στην άκρη τις αδυναμίες που έδειξε ο Παναθηναϊκός και πάλι στο δημιουργικό κομμάτι, ξεκαθαρίζοντας πως «το μόνο που μας ένοιαζε σήμερα ήταν η νίκη».

Η καταγραφή των τριών αυτών δεδομένων, αποδεικνύει πως ο Παναθηναϊκός ήταν πιεσμένος όσο δεν πάει για την νίκη. Σαν τα ελληνικά νοικοκυριά που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με κάρτες, δάνεια, χρέη και ψάχνουν απεγνωσμένα μια σανίδα σωτηρίας.

Καθόλη την διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας, όσοι από τους ποδοσφαιριστές του «τριφυλλιού» μίλησαν στα ΜΜΕ, έκαναν λόγο για την μεγάλη πίεση και το άγχος που υπάρχει. Είναι πολύ βαριά η φανέλα, είναι τεράστια η πίεση και σε ότι κατάσταση και να βρίσκεται ο σύλλογος, πάντα μία σειρά τριών ανεπιτυχών αποτελεσμάτων, φέρνει γκρίνια που μπορεί να καταστρέψει ότι καλό χτίζεται από το καλοκαίρι.

Η νέα αυτή ομάδα, όμως, πρέπει να μάθει να ζει με την πίεση. Και όσο θα νιώθει το άγχος να την πνίγει, νίκες σαν την χθεσινή θα αποτελούν το καλύτερο δυνατό... αγχολυτικό και εκτός από βαθμούς, θα προσφέρουν και ηρεμία. Το απαραίτητο συστατικό για την βελτίωση ενός ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΙΟΥ συνόλου.