Δηλητήριο στο οπαδικό κρασί

Είμαι στο γραφείο ενός παληόφιλου, καθηγητή του πολυτεχνείου, εντελώς άσχετου με οπαδιλήκια. Περιμένουμε έναν δικηγόρο να μου τον γνωρίσει, ίσως να τον χρειασθώ για προσωπική μου υπόθεση. Πάνω στην κουβέντα, και πριν μπούμε στο ζουμί του αντικειμένου που μ’ ενδιαφέρει, η συζήτηση τσουλάει στο ποδόσφαιρο.

-Δυο-τρεις φορές έπιασα στα χέρια μου τον «ΦΙΛΑΘΛΟ» και τον πέταξα… Δεν μπορούσα να διαβάσω αυτή την εφημερίδα…

Αυτό μου είπε ο δικηγόρος, δηλωμένος φανατικός γάβρος, κατά τα άλλα σοβαρότατος και αξιοπρεπέστατος. Καμμία έκπληξη γιατί δεν γούσταρε τον «ΦΙΛΑΘΛΟ», όπως ο ίδιος μου εξήγησε…

-Αγοράζω τον «Πρωταθλητή», αν διαβάσω τον «ΦΙΛΑΘΛΟ» έχω το άγχος ότι θα με στεναχωρήσει, ότι θα μου χαλάσει την ημέρα. Δεν μ’ενδιαφέρει αν ρίχνει δηλητήριο και σ’άλλες ομάδες, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ…

Από την πλευρά του έχει δίκαιο ο άνθρωπος. Θέλω να γελάσω, σου λέει ο άλλος, δεν έχω καμμία διάθεση να φάω στη μάπα ένα δράμα, γι’αυτό προτιμώ στο σινεμά την κωμωδία, όχι την τραγωδία.

Θα πληρώσει ο οπαδός την εφημερίδα στο περίπτερο για να του πειράζει την ομάδα του ο κωλοαποδυτηριάκιας; Όχι. Ποτέ. Καλά κάνει ο άνθρωπος, λέει ο κωλοαποδυτηριάκιας.

Δεν κατάλαβα, όμως. Να κάνω κι εγώ αυτολογοκρισία επειδή κάποιοι, και δικαίωμά τους, δεν αντέχουν τη δική μου ματιά. Κάντε μου τη χάρη.

Πώς να αντιληφθεί ο αναγνώστης αν ένας δημοσιογράφος τα παίρνει, γράφει ο apoditiriakias.gr