Τον πείραξε ο πάγκος…

Τώρα που έχουμε μπροστά μας κάποια δεδομένα για τον Τζιμπούρ, μπορούμε να δούμε ίσως και λίγο πιο καθαρά, ορισμένα πράγματα από το κοντινό παρελθόν.

Για παράδειγμα, ας μην έχουμε καμία αμφιβολία για το ότι ο Αλγερινός πειράχτηκε από τον πάγκο που έφαγε στο τέλος της περασμένης σεζόν. Κι αν στα εκτός έδρας παιχνίδια με τον Πλατανιά για το πρωτάθλημα και με τον Πανθρακικό για το κύπελλο, μπορεί να το «ξεπέρασε» πιο εύκολα το θέμα ο Ραφίκ, δεν θα συνέβη το ίδιο και στον τελικό του κυπέλλου με τον Αστέρα Τρίπολης.

Αν θυμάστε, ο Μίτσελ είχε περάσει ως αλλαγή τον Τζιμπούρ μετά το 70^ο λεπτό. Κι ο Τζιμπούρ είναι τέτοιος τύπος, με τέτοιο ποδοσφαιρικό εγωϊσμό, που σίγουρα θα μπήκε στο τρυπάκι, «είμαι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας και του πρωταθλήματος και φτάνουμε στον τελικό του κυπέλλου και με βάζεις αλλαγή στο 70;»…Παρεμπιπτόντως, το κρίσιμο γκολ στο 3-1 του τελικού το έβαλε ο ίδιος στην παράταση...

Δεν έχει συνηθίσει φίλοι μου τον πάγκο ο Τζιμπούρ. Δυόμιση χρόνια είναι στον Ολυμπιακό και έπαιζε βασικός όλα αυτά τα δυόμιση χρόνια. Μόνο όταν έχει πρόβλημα τραυματισμού έμενε έξω. Ειδάλλως, πάντοτε ενδεκαδάτος ήταν. Κι επί Μιραλάς τον ενάμιση χρόνο, αλλά και την περασμένη σεζόν, παρά την παρουσία του πολύ φορμαρισμένου και γκολτζή Μήτρογλου.

Σκεφθείτε επιπλέον ότι ο Βαλβέρδε ενώ είχε καθιερώσει σε θέση σέντερ φορ τον Μιραλάς, με το που ήρθε ο Τζιμπούρ, Γενάρη μήνα, του άλλαξε θέση του Βέλγου, τον πέρασε έξω αριστερά κι έβαλε τον Τζιμπούρ φορ. Μάλιστα, σχεδόν σε όλο το β΄ μισό εκείνης της σεζόν, ο Ερνέστο έβαζε τον Ριέρα έξω δεξιά, να παίζει με το ανάποδο πόδι, το αριστερό.

Βάλτε τα λοιπόν όλα αυτά κάτω και μπορούμε ίσως να έχουμε μία άκρη του νήματος. Ο Τζιμπούρ από κάποια στιγμή προφανώς ένιωσε ότι ο Μίτσελ δεν τον θεωρεί πια αναντικατάστατο στέλεχος της ενδεκάδας…