Η μεγάλη του ποδοσφαίρου σχολή

Θυμάμαι να μου τη σπάει από τα παιδικά μου χρόνια το “ποδόσφαιρο, ο καθρέφτης της κοινωνίας” κλισέ. Μου ήταν αδιανόητα ενοχλητικό, πιθανόν επειδή δεν ήθελα να πιστέψω ότι συμβαίνει έξω από τα γήπεδα, στη ζωή, αυτό που συνέβαινε μέσα. Τις προάλλες βρέθηκα να συζητώ με έναν παραγωγό και έναν σκηνοθέτη που θέλουν να μεταφέρουν το μυθιστόρημα που έγραψα στον κινηματογράφο. Και διαπίστωσα χωρίς καμιά έκπληξη πλέον, έχοντας συμπληρώσει δύο δεκαετίες στην επαγγελματική παρατήρηση της ζωής του ποδοσφαίρου, ότι το βασικό κίνητρο δύο κινηματογραφιστών να επικοινωνήσουν με τον θεατή με μια ταινία με θέμα το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι η αγάπη και το πάθος των ίδιων για το ποδόσφαιρο, αλλά όσα δείχνουν οι ποδοσφαιρικές ιστορίες με τις πολιτικές, δικαστικές, επιχειρηματικές, κοινωνικές προεκτάσεις στον Ελληνα για την κατάσταση της Ελλάδας του, όχι μόνο του ποδοσφαίρου της.

Είναι πολύ άστοχο το “ποδόσφαιρο, ο καθρέφτης της κοινωνίας” κλισέ. Στην πραγματικότητα αρνούμαστε να παραδεχθούμε και να αναγάγουμε σε κλισέ την αλήθεια, δηλαδή την “ποδόσφαιρο, το καλύτερο εκπαιδευτήριο για τον Ελληνα, προκειμένου να διαπαιδαγωγηθεί όπως η Ελλάδα τον θέλει ώστε να αντέξει να ζει στο έδαφός της” διαπίστωση.

Ελάτε μαζί μου, και προσπαθήστε να διαφωνήσετε. Πώς να σε καταπλήξει μια δικαστική απόφαση που σου μοιάζει πειραγμένη όταν έχεις από μικρός πολλές παραστάσεις ελληνικού ποδοσφαίρου; Εχεις γαλουχηθεί με τα “ο διαιτητής ευνοεί τους ισχυρούς” διδάγματα. Εχεις δει πραγματικά εγκλήματα που βιάζουν τη λογική και τη φύση του αθλήματος, μαζί και τη δική σου λογική. Πώς να μη σου φαίνεται μετά φυσιολογικό να σφυρίζει ο διαιτητής στο δικαστήριο υπέρ του δυνατού, αυτού που έχει “δουλέψει στο παρασκήνιο”;

Πώς να σε καταπλήξει η διαπίστωση ότι επί 9 χρόνια μια εταιρία προσπαθεί να πάρει πίσω τα 22 εκατ. ευρώ που της έκλεψαν και τα δικαστήρια πετούν τη μπάλα στα μνήματα με συνέπεια η εταιρεία να πτωχεύει; Δείτε, στην περίπτωση της ΠΑΕ ΑΕΚ η κριτική ασκείται στους μετόχους των τελευταίων 9 ετών. Οχι στη Δικαιοσύνη που αρνείται να δώσει στην ΠΑΕ ΑΕΚ αυτά που της έκλεψαν, με τα οποία θα εξοφλούσε τις οφειλές της. Πώς μας συμβαίνει όλων εμάς αυτό, γιατί σκεφτόμαστε έτσι; Μα την χρωστάμε στο ελληνικό ποδόσφαιρο αυτή την αντίληψη. Σκέψου πόσες φορές έχεις ακούσει το “ναι, έκανε λάθος ο διαιτητής, αλλά δεν έχασε από αυτό η ομάδα, η άλλη ομάδα είναι καλύτερη, έχει ακριβότερους παίκτες”, ή το “να φτιάξεις μια ομάδα που θα νικά και τη διαιτησία και το παρασκήνιο”. Ολα αυτά τα επιχειρήματα σου έπλεναν και σου πλένουν το κεφάλι μετά από κάθε διαιτητικό έγκλημα στο οποίο υπήρξες αυτόπτης ή αυτήκοος μάρτυρας.

Γιατί να σου φανεί περίεργο που εσύ περιμένεις στην ουρά για να λύσεις το πρόβλημά σου και παρατηρείς έναν τύπο να περνά απ’ το πλάι και να μπαίνει στο γραφείο από μια πλαϊνή πόρτα για να εξυπηρετηθεί πριν από σένα; Το ποδόσφαιρο σου έχει μάθει ότι ο σωστός, ο μάγκας ο πρόεδρος είναι αυτός που θα πάει πριν από το ματς ή στο ημίχρονο στα αποδυτήρια και θα κάνει δουλειά στο παρασκήνιο. Το ποδόσφαιρο, με κανόνες φτιαγμένους να είναι γεμάτοι από παράθυρα ώστε ο παραβάτης να μένει ατιμώρητος. ΚΑΠ, άρθρο 12 παράγραφος 6: “Απαγορεύεται η είσοδος στο χώρο αποδυτηρίων διαιτητών οποιουδήποτε αξιωματούχου και ποδοσφαιριστή των ομάδων. Σε περίπτωση παράβασης, επιβάλλεται η αντίστοιχη ποινή που προβλέπεται στον πειθαρχικό κώδικα”. Και τι προβλέπει ο πειθαρχικός κώδικας; Κενό φίλε μου... Καμιά τιμωρία.

Γιατί να σου φανούν περίεργα όλα αυτά τα ντου που βλέπεις καθημερινά, οι μαζικές επιθέσεις εναντίον ανθρώπινων στόχων που μένουν ατιμώρητες; Εχεις δει τόσο ποδόσφαιρο φίλε μου, που έχεις μάθει ότι είναι κανόνας της ζωής να μπουκάρουν οι οπαδοί στον αγωνιστικό χώρο, ή να την πέφτουν σε έναν (διαιτητή, ποδοσφαιριστή, δημοσιογράφο, οπαδό) και να μένουν ατιμώρητοι.

Γιατί να αντιδράσεις για όλες αυτές τις ιδιωτικές τράπεζες που συντηρούνται από τα δικά σου λεφτά και τα χρέη που σου δημιουργούν, την ώρα που οι τραπεζίτες κυκλοφορούν ελεύθεροι και μένουν ατιμώρητοι; Σκέψου πόσες ΠΑΕ είδες να διαγράφουν τα χρέη με ένα σωρό νομικά κόλπα και αλλαγές επωνυμίας. Εχεις εκπαιδευτεί για να τα αντέξεις όλα...

Γιατί να σε ενοχλήσουν τα φαινόμενα της διαφθοράς και της διαπλοκής στην Ελλάδα όταν έχεις περάσει από το εκπαιδευτήριο του ελληνικού ποδοσφαίρου; Σου έχει αυτό τόσες φορές επαναλάβει το μάθημα ότι ο σωστός ο πρόεδρος είναι αυτός που προστατεύει την ομάδα από το παρασκήνιο, από τη διαιτησία, που επιβάλει τον νόμο του στα κέντρα εξουσίας, που βρίσκει λεφτά για να στηρίξει την ομάδα με ακριβές μεταγραφές, που έχει τη δύναμη να αλλάζει δικαστικές αποφάσεις, που έχει τα κότσια να παραβαίνει τους νόμους αλλά και την ικανότητα να παραμένει ατιμώρητος, που έχει τη μαγκιά να φτιάχνει ομάδες δορυφόρους για να παίρνει τα ματς και να βγαίνει πρώτος.

Σε μια χώρα της οποίας το ποδόσφαιρο έχει χρόνια τώρα βάλει την “άσος ημίχρονο, διπλό τελικό” ετικέτα στην ούγια του πώς είναι δυνατόν οι πολίτες να σοκάρονται μπροστά σε μια διαπίστωση ότι το παιχνίδι που παρακολούθησαν, σε οποιοδήποτε πεδίο της ζωής, ήταν στημένο;

Ναι, είναι μελετημένο, είναι τόσο μεγάλη η πλειοψηφία των Ελλήνων που παρακολουθούσαν ποδόσφαιρο στη διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών. Η πλειοψηφία των Ελλήνων παρακολούθησε και παρακολουθεί πολύ ελληνικό ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι εξηγείται η σημερινή απάθειά μας μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν στη ζωή. Υπήρξαμε όλοι καλοί και πιστοί μαθητές στο εκπαιδευτήριο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, απορώ πώς δεν μπήκε ως υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία η παρακολούθηση αγώνων ελληνικού ποδοσφαίρου και η διδαχή της σύγχρονης ελληνικής ποδοσφαιρικής ιστορίας. Αν το έκαναν κι αυτό, δεν θα τους ξέφευγε κανείς. Θα ήμασταν όλοι άρτια εκπαιδευμένοι, καλά πλυμένοι, έτοιμοι να ζήσουμε μια καλή ελληνική ζωή με έναν εγκέφαλο που θα κλωτσούσε ενστικτωδώς κάθε “επικίνδυνο” ερέθισμα που θα δεχόταν και μια ψυχή δίχως καμιά αμφιβολία, σεταρισμένη να νιώθει απάθεια μπροστά σε κάθε τι ελληνικό: στη διαφθορά, τη διαπλοκή, τη βία.