Ποδόσφαιρο, που ανυπομονείς να το ζεις

Ο Στέλιος έφυγε από την πατρίδα πριν από 28 χρόνια, για να μεταναστεύσει στο Λονδίνο με κίνητρα επαγγελματικά και όχι μόνο. Το γήπεδο στην Ελλάδα το είχε “κόψει” προτού φύγει. “Όπως τα 'χουμε ξαναπεί, σταμάτησα στην Ελλάδα να πηγαίνω γήπεδο για τα μπάχαλα, μετά από χρόνια στη σκεπαστή. Έχω πάει σε γήπεδα με την ορίτζιναλ Λονδίνου. Οταν πας γήπεδο στην Ευρώπη βλέπεις τη διαφορά ευχαριστιέσαι το ποδόσφαιρο και την ατμόσφαιρα”, είναι η σύντομη και γεμάτη ουσία εξήγησή του. Στο Λονδίνο ο Στέλιος δέθηκε με την Τότεναμ. “Έγινα Τότεναμ όταν μετακόμισα στο Λονδίνο από το Λίβερπουλ και γνώρισα την γυναίκα μου, που η οικογένεια της έχει εστιατόριο δίπλα στο γήπεδο και άρχισα να πηγαίνω, περίπου πριν από 14 χρόνια”, μου εξηγεί.

Ο Στέλιος παρακολουθούσε την Τότεναμ από κοντά σε κάθε ευκαιρία. “Εβρισκα δύσκολα εισιτήρια, από φίλους, ή από δωρεές”. Μέχρι τώρα δεν είχε γίνει ποτέ κάτοχος ενός εισιτηρίου διαρκείας. Μέχρι την ημέρα που η Τότεναμ ξεκίνησε να δημιουργεί το νέο της σπίτι. Ο ενθουσιασμός για το καινούργιο γήπεδο, η επιθυμία να παρακολουθεί πλέον κάθε παιχνίδι, η πορεία της Τότεναμ τα τελευταία χρόνια, όλα αυτά ήταν λόγοι που έπεισαν τον Στέλιο να κάνει την υπέρβαση και να αγοράσει για πρώτη φορά ένα εισιτήριο διαρκείας. Το εισιτήριο δεν ήταν φτηνό, διότι τα φθηνότερα είχαν εξαντληθεί. “ Η ομάδα σου δίνει την ευκαιρία να πληρώσεις με δάνειο με 0% τόκο για ένα χρόνο”, μου εξηγεί. Ο Στέλιος παρακολουθούσε την εξέλιξη του έργου. “Ο Λίβι και πλάκα πλάκα η Enic το έφτιαξαν το γήπεδο. Δεν υπήρχαν κορμοράνοι και κάτοικοι εναντίον της κατασκευής, εκτός από έναν ξυλουργό, που πείστηκε στο τέλος. Όταν βλέπεις το σχέδιο να προχωράει και βλέπεις το γήπεδο να χτίζεται το δέχεσαι ότι ο σύλλογος κάνει την επιλογή να επενδύσει σε υποδομές και όχι σε μεταγραφές. Γκρινιάρηδες υπάρχουν παντού. Τώρα όμως όλοι το χαίρονται”, μου λέει.

Ο Στέλιος ήταν παρών στον ιστορικό αγώνα της περασμένης Τετάρτης, στα επίσημα εγκαίνια του Tottenham Hotspur Stadium, στο ματς με την Κρίσταλ Πάλας. Το 'ζησε. Του ζήτησα να μοιραστεί μαζί μας την εμπειρία της επίσημης πρώτης φοράς (ήταν δεύτερη, γιατί είχε πάει και στο παιχνίδι των παλαίμαχων ποδοσφαιριστών της Τότεναμ με τους Θρύλους της Ιντερ, δεν κρατιόταν να το ζήσει) μέσα από ένα κείμενο που αποτυπώνει την εμπειρία του. Διαβάστε το, και θα σας συναντήσω μετά.

“Γήπεδο, ο ναός της ομάδας, το σπίτι του οπαδού. Και σε μια χώρα σαν την Αγγλία το γήπεδο σημαίνει πολλά. Η Τότεναμ, η ομάδα από το Βόρειο Λονδίνο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το ιστορικό White Hart Lane που ήταν το σπίτι της από το 1899 μέχρι το 2017. Ο τελευταίος αγώνας, το φινάλε παίχτηκε στις 14 Μαΐου 2017, με νίκη απέναντι στην Manchester United με 2-1. Μετακόμισε στο ιστορικό αλλά ψυχρό Wembley. Μετά από δύο χρόνια ήρθε η ώρα για να γυρίσει σπίτι της. Μετά από μια σειρά επιτυχημένων δοκιμαστικών αγώνων, με τελευταίο τον αγώνα Spurs Legends vs Inter Legends η ώρα της επιστροφής έφτασε. Το πολυπόθητο email με τις οδηγίες έφτασε. Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν η κάρτα οπαδού με το “φορτωμένο” εισιτήριο, και την τραπεζική μου κάρτα. Το εισιτήριό μου είναι στο South Stand, με την ονομασία White Wall. Μετά από μια μικρή διαδρομή στο underground και μερικές στάσεις στο λεωφορείο έφτασα κοντά. Ο κόσμος στεκόταν από έξω και χάζευε το νέο σπίτι των πετεινών. Ήλοι έβγαζαν φωτογραφίες, όλοι με ένα χαμόγελο και όλοι να λένε welcome home, καλωσορίσαμε σπίτι μας. Τα μέτρα ασφαλείας τεράστια, τσάντες διαφανείς η μόνο μικρού μεγέθους, ανιχνευτές μετάλλου πριν μπεις στο γήπεδο. Κάπνισμα μόνο από έξω. Όλοι οι υπάλληλοι ευγενέστατοι, έτοιμοι να βοηθήσουν και να σε κατευθύνουν στη θύρα σου. Η βοή και το τραγούδι είχε αρχίσει από νωρίς. Ο αγώνας άρχιζε στις 745 και το γήπεδο ήταν ανοιχτό στις 5.30. Come on you spurs. Κατευθύνθηκα στην θύρα μου πέρασα τους ελέγχους και μπήκα μέσα. Ο,τι πιο υπερσύγχρονο σε ανέσεις γηπέδου. Μάρκετ φαγητού με κουζίνες από όλο τον κόσμο. Μπυραρία με micro brewery με παραγωγή μέσα στο γήπεδο. Ανέβηκα τις σκάλες για τον 4ο όροφο. Οικογένειες, παιδιά, ηλικιωμένοι, άνθρωποι με κινητικά προβλήματα, όλοι με μια φωνή. Είμαστε σπίτι μας. Μόλις έχω παραλάβει το ειδικό βραχιολάκι, (1882 διαρκείας για το South Stand), που περιλαμβάνει πρόγραμμα του αγώνα, ένα ποτό κι ένα γεύμα στο μπαρ του γηπέδου. Ψάχνω το όνομά μου στο κάδρο στο μπαρ με όλα τα ονόματα του 1882 κλαμπ. Και ήρθε η ώρα να μπω μέσα. Μπαίνω στην θύρα, ψάχνω την θέση μου και βρίσκω την σημαία που θα χρειαστεί για την τελετή έναρξης. Το γήπεδο σιγά σιγά γεμίζει, τα μεγάφωνα παίζουν μουσική. Από τις καλύτερες ακουστικές που έχω ακούσει σε γήπεδο. Τα μάτριξ παρακαλούν τον κόσμο να καθίσει. Τα φώτα σβήνουν η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. 3-2-1. Welcome Home. Ο σπίκερ του ημιχρόνου μας καλωσορίζει σπίτι μας. Η τελετή αρχίζει, η μπάντα του Τότεναμ και μια παιδική χορωδία αρχίζουν και τραγουδούν ένα τραγούδι που γράφτηκε μετά τα Totenham Riots για να βοηθήσουν την κοινότητα. Οι σημαίες ανεμίζουν σε όλο το γήπεδο, ο κόσμος δακρύζει, χειροκροτεί, τραγουδάει. Η μπάντα παίζει το τραγούδι GLory Glory Tottenham Hotspur στο ρυθμό του GLory Glory alleluia. Το γήπεδο σείεται, 60000 κόσμος τραγουδάει και ανεμίζει τις σημαίες του. Τα πυροτεχνήματα είναι εκτυφλωτικά στην οροφή του γηπέδου και ο πετεινός στην οροφή φλέγεται. Η μπάντα αναχωρεί και οι ομάδες σιγά σιγά στήνονται για την έναρξη του αγώνα. Οι παίκτες κοιτούν τον κόσμο και χειροκροτούν. Ο κόσμος τραγουδάει ασταμάτητα, ο διαιτητής σφυρίζει την έναρξη. Ο αγώνας αρχίζει, ο κόσμος αισθάνεται σπίτι του. Οι παίκτες το ίδιο. Ο αγώνας λήγει 2-0 υπέρ των Πετεινών και όλοι δίνουν ραντεβού για τον επόμενο”.

Συνειδητοποιείς τι ζει ένας ποδοσφαιρόφιλος στην Αγγλία, το θαυμάζεις, και μετά σε πιάνει η καρδιά σου όταν επιχειρείς τη σύγκριση με αυτό που ζει ο ποδοσφαιρόφιλος στην Ελλάδα. Ναι, το ξέρω ότι δεν είμαστε Αγγλία. Και μια βόλτα στο Λονδίνο σου εξηγεί τη διαφορά στον πολιτισμό και την ποιότητα ζωής συγκριτικά με την Ελλάδα. Αυτή η διαφορά όμως δεν δικαιολογεί αυτό που ζούμε στα ελληνικά γήπεδα. Η ελληνική ποιότητα ζωής δεν δικαιολογεί το γηπεδικό χάλι.

“Η εμπειρία μέσα στο γήπεδο; Ανέσεις, ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Ο κόσμος πάει να δει μπάλα, είναι ποδοσφαιρόφιλος και αγαπάει την ομάδα. Είναι οπαδός, αλλά έχει σεβασμό για τον χώρο και την ομάδα του. Αυτό με τη Θάτσερ είναι μεγάλη μπούρδα, μπάχαλα γίνονται, αλλά γίνονται εκτός γηπέδου, και μακρυά σε παμπ κλπ.. Δεν ακούς τίποτα ποτέ, και δεν δίδεται δημοσιότητα σε αυτά που συμβαίνουν. Και όπως ξέρουμε, οι κάμερες δουλεύουν και έτσι κανείς δεν πειράζει κανέναν. Κανείς μ@λ@κι@, τσουβάλιασμα κατευθείαν. Αυτό είναι που λείπει από την Ελλάδα. Τι άλλο θα άλλαζα στην ποδοσφαιρική Ελλάδα; Την αγάπη και τον σεβασμό για το άθλημα και την ομάδα. Αλλά όλο αυτό προϋποθέτει ποδοσφαιρική παιδεία”, μου γράφει ο Στέλιος. Τόσο απλά. Διότι τόσο απλό είναι το όλο ζήτημα. Και ναι, δεν είναι απλό να αλλάξεις τη νοοτροπία και την γηπεδική κουλτούρα. Είναι όμως απλό να επιβάλεις την τάξη και να δημιουργήσεις αίσθημα ασφάλειας στους επισκέπτες των γηπέδων. Και φυσικά είναι απλό να αναβαθμίσεις τις παροχές: φτιάχνεις καινούργιο γήπεδο.

Στον κύκλο και στις συναναστροφές μου, με ανθρώπους που δεν έχουν την επαγγελματική υποχρέωση να επισκέπτονται τα ελληνικά γήπεδα όπως οι δημοσιογράφοι, έχω κουραστεί να συναντώ περιπτώσεις ανθρώπων που έκοψαν το γήπεδο ή δεν το ξεκίνησαν ποτέ. Καιρό με τον καιρό συναντώ όλο και περισσότερες περιπτώσεις ανθρώπων που προτιμούν να κάνουν οικονομία όλη τη σεζόν για να αγοράσουν την εμπειρία μιας επίσκεψης σε ένα ευρωπαϊκό γήπεδο μια φορά τον χρόνο. Πώς γίνεται να μη νοιάζεται κανείς για αυτό που συμβαίνει στα ελληνικά γήπεδα; Πώς γίνεται το ελληνικό ποδόσφαιρο να μην ζηλεύει, με όρους επιχειρηματικούς, αυτό που συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη. Πώς γίνεται να μην εργάζεται με στόχους ρεαλιστικούς, για να γίνει τουλάχιστον σαν το πορτογαλικό μέσα από την αναβάθμιση των εγκαταστάσεων και των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τον θεατή; Πώς γίνεται να μη ζητεί το ίδιο το ποδόσφαιρο από την κυβέρνηση την επιστροφή της τάξης και της ασφάλειας στα ελληνικά γήπεδα; Γίνεται. Και θα γίνεται, διότι το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι που δεν θέλει να αλλάξει, όσα καινούργια γήπεδα και αν κατασκευάσει. Οι κανονικοί άνθρωποι θα περιμένουμε ένα ευρωπαϊκό ματς ή έναν αγώνα της Εθνικής, και όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα θα συνεχίζουν να ταξιδεύουν μακριά από την Ελλάδα για να ζήσουν στιγμές σαν αυτές που έζησε την Τετάρτη ο Στέλιος στο Λονδίνο.

Στο Λονδίνο ο Στέλιος έκανε οικονομία ή πήρε δάνειο για να αγοράσει αυθεντική ψυχαγωγία, δηλαδή αυτό που του προσφέρει ήδη το νέο γήπεδο της Τότεναμ με τις πολυεθνικές κουζίνες και το ζυθοποιείο που παρασκευάζει μπύρα δίπλα στο χορτάρι. Στην Ελλάδα αυτό που αγοράζεις στο γήπεδο δεν είναι απλώς νόθη ψυχαγωγία. Είναι όλα τα αντώνυμα της ψυχαγωγίας: δυσαρέσκεια, πίκρα, απαρέσκεια, αηδία, οδύνη, άχθος.