Με τα καλύτερα λόγια για την εν Ελλάδι παρουσία του μίλησε ο Ζοσέ Ανιγκό στην εφημερίδα «L' Equipe». «Αγωνιστικά, ξεκινήσαμε απέναντι σε δύο μεγάλους, ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό και πήγαμε καλά. Ο κόσμος εξεπλάγη από το ξεκίνημά μας, αλλά εμείς όχι. Αν είχαμε δεχτεί δύο χαστούκια θα βλέπαμε τι θα έλεγαν. Είναι το καλύτερο ξεκίνημα στην ιστορία του συλλόγου. Έπρεπε να δείτε πόσο ευτυχισμένοι ήμασταν μετά την νίκη της περασμένης Κυριακής με τον Απόλλωνα Σμύρνης. Ήταν κορυφαία στιγμή, μία πραγματική χαρά. Κοντεύω να ξεχάσω που ήμουν και τι έχω κάνει στο παρελθόν. Ανακάλυψα ξανά την δολειά μου και αυτές τις στιγμές αδρεναλίνης την παραμονή αλλά και την ημέρα του αγώνα, τις ομιλίες. Τα απολαμβάνω. Νιώθω ξανά όπως στις ακαδημίες της Μαρσέιγ, στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και τις αρχές του 2000. Κάνω προπόνηση με τόσο μεγάλη ευχαρίστηση. Έχουμε πολλούς νέους που με προσέχουν, είναι σαν εκπαίδευση. Είναι κάτι θαυμάσιο», είπε μεταξύ άλλων.

Και μετά του μεταφέρθηκε αν η προπονητική ήταν κάτι σαν... ναρκωτικό που του έλειπε. «Ναι ισχύει, είναι ένα περίεργο επάγγελμα, στο οποίο οι στιγμές ευτυχίας διαρκούν πάρα πολύ λίγο, κυρίως υπάρχει θλίψη και πίεση. Με ρωτάς αν φοβόμουν να έρθω στην Ελλάδα; Είτε θα ήταν μία διαδικασία αναγέννησης, είτε μία διαδικασία εξαφάνισης, αλλά το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και στο Μαρόκο, οπότε γιατί να μην έρθω;».

Κλείνοντας μίλησε για την ζωή στην Ελλάδα, όπου και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στον γιο του, που πλέον δεν βρίσκεται στη ζωή. «Στην Ελλάδα έπειτα από τις πρώτες επτά εβδομάδες που έμεινα μόνος μου, τηλεφώνησα στη γυναίκα μου που ήταν στο Μαρόκο και της είπα: ''Είναι σαν να βρίσκομαι σε μοναστήρι. Δουλεύω μόνος μου, δεν είμαι πλέον ο ίδιος άνθρωπος, έχω πολύ χρόνο για να σκεφτώ''. Όταν έφυγε ο γιος μου ήταν σα να έκλεισε ένα λουλούδι, κλείστηκα στον εαυτό μου. Σιγά - σιγά χάρη στο Μαρόκο και στην Ελλάδα ανοίγομαι. Πάντα υπάρχει η αίσθηση της απώλειας, αλλά πλέον την ζω διαφορετικά. Την ζω με την βεβαιότητα πως ο γιος μου θα ήθελε να είμαι εδώ που βρίσκομαι τώρα, να μην τον ξεχάσω ποτέ αλλά να συνεχίσω να ζω».