Ένας Παναθηναϊκός... αλλιώς

Bwin Sports App – Εύχρηστη εφαρμογή για iphone και Android κινητά. (21+)!

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας. Δεν έγραψα τόσες μέρες κάτι για την αγαπημένη μου ομάδα, γιατί δεν υπήρχε τίποτα να γράψω. Δεν έχω καμιά επιπλέον πληροφορία για το πράσινο παρασκήνιο, δεν ξέρω κανένα εκ των έσω κουτσομπολιό, δεν έκανα ούτε τα δυο – τρία “πράσινα” τηλεφωνήματα που θα μπορούσα να κάνω από καθαρά παναθηναϊκή περιέργεια. Δεν είμαι καθόλου περίεργος , απογοητευμένος και ξενερωμένος είμαι και το ίδιο πιστεύω ότι είναι και πολλοί ακόμα

Δεν ξέρω σε ποια ακριβώς στιγμή χάσαμε την ψυχή μας. Τι εννοώ; Τι ήταν επί πολλά χρόνια ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός; Μια ομάδα ελληνικού κορμού και παραγωγικής διαδικασίας, μια ομάδα που ανέδειξε μεγάλους Έλληνες παίκτες και έγινε βάθρο ή σκαλοπάτι για πολλούς ξένους, που μπορεί να μην κατέβασαν κόσμο στα αεροδρόμια, μπορεί να μην πούλησαν πρωτοσέλιδα, αλλά έφεραν ευρωπαϊκές βραδιές υπερηφάνειας και απάντησης σε οτιδήποτε εγχώριο σαθρό και άρρωστο. Τα πρωτοσέλιδα και τα αεροδρόμια τα κάνουν οι ομάδες και τα αποτελέσματα, όχι οι μεταγραφές.

Μετά τα δικά μας τα παιδιά άρχισαν να μάς ξινίζουν, όταν όλη η Ευρώπη διαφήμιζε τις ακαδημίες της, εμείς γκρινιάζαμε για τους ΓκουμοΜπασινάδες και στραβώναμε τα μούτρα, όταν έμπαιναν βασικοί στα μεγαλύτερα γήπεδα των ευρωπαϊκών κυπέλλων. Γκρινιάζαμε για τους ΓκουμοΜπασινάδες αλλά μετά καυχιόμασταν, όταν αυτοί μαζί με τον Γιούρκα, τον Καραγκούνη, τον Νικοπολίδη, τον Παπαδόπουλο κλπ κλπ αποτέλεσαν τον κορμό στην Εθνική του Ρεχάγκελ. Πολλούς τους διώξαμε ή τους αφήσαμε να φύγουν και μετά ανοίξαμε και πόλεμο μαζί τους. Τους βρίζαμε τη μάνα και τους λέγαμε και προδότες όταν σκόραραν εναντίον μας.

Θα μου επιτρέψετε να ξεχωρίσω μια περίπτωση για να καταλάβετε τι Παναθηναικός είμαι και να με βρίσετε μετά ελεύθερα. Στον Αντώνη Νικοπολίδη η διοίκηση του Παναθηναϊκού μετά από μια μακρά καριέρα προσφοράς και ήθους, έκανε μια πρόταση που δήλωνε, “ευχαριστούμε πολύ, μπορείς να φύγεις”. Η διοίκηση του Ολυμπιακού τού έκανε μια πρόταση πολύ μεγαλύτερη και τον έκανε ερυθρόλευκο.

Ο Νικοπολίδης τον οποίο ποτέ δεν έχω συναντήσει, δεν προκάλεσε ποτέ, δεν πούλησε οπαδιλίκι ποτέ και συνέχισε με τρόπους που ποτέ δε μάθατε να έχει δεσμούς με την Παναθηναϊκή οικογένεια. Στην πρώτη του επιστροφή στο ΟΑΚΑ, αν θυμάμαι καλά, αντί να του “κόψουμε τα πόδια” με μια αγκαλιά λουλούδια για την πολύχρονη προσφορά του, μπαίνοντας έτσι και στο μάτι της διοίκησης του Παναθηναϊκού, που ποτέ δεν απέκτησε την οπαδική συμπάθεια, η πράσινη κερκίδα τον καθύβρισε. Γιατί; Επειδή έκρινε ότι θέλει να συνεχίσει να παίζει μπάλα; Επειδή μετά το σπουδαιότερο καλοκαίρι της ζωής του δεν ήθελε να επιστρέψει σε ρόλο κομπάρσου και στον πάγκο που καθόταν χρόνια ολόκληρα, χωρίς να δημιουργήσει ποτέ θέμα; Εκείνη την ημέρα στο μυαλό μου χάσαμε οριστικά το ηθικό πλεονέκτημα.

Έπειτα ήρθαν οι σωτήρες. Μετά από μια ήττα με 4-0 από τον Ολυμπιακό “αποφασίσαμε” να αλλάξουμε, να γίνουμε μεγάλοι, να δημιουργήσουμε την ομάδα των 10 Αμπράμοβιτς, να κάνουμε συλλαλητήρια, συναντήσεις κορυφής, ηχηρές μεταγραφές, να αναθέσουμε στον πλέον “κατάλληλο” να παλέψει το παρασκήνιο για να “την πούμε” στους απέναντι. Να παίξουμε μπάλα σε “γήπεδο” που δε μας ταιριάζει (ελπίζω). Συνήθως όταν καταπιάνεσαι με τα σκατά, λερώνεσαι. Το πόσο λερωμένοι ήταν οι άλλοι δεν ξεβρωμίζει εμάς.

Αποθεώσαμε ανθρώπους που μερικούς μήνες πριν, ελάχιστοι γνώριζαν ότι είναι “Παναθηναϊκοί”. Και μετά, αφού έκαναν το κομμάτι τους, αποφάσισαν ότι χόρτασαν το νέο τους παιχνίδι και αποσύρθηκαν στην πολυτέλεια τού να μη λερώνονται με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Όταν τα πράγματα σκούραιναν, “που είναι ο Γιαννακόπουλος”. Ο Παναθηναϊκός τελικά δέσμιος ενός λάθους με χρονολογία 1979.

Μετά ήρθε ο Αλαφούζος. Με 1 εκατομμύριο λάθη, με 100 κιλά ασχετοσύνη και αμπαλοσύνη αλλά ήρθε! Μεταξύ άλλων, πολλών και τραγελαφικών, έδωσε μια ευκαιρία, την ευκαιρία να μετρηθούμε οι πρόθυμοι μέσω της Παναθηναϊκής συμμαχίας. Το αποτέλεσμα ήταν ελάχιστο, οι δικαιολογίες πολλές, κυρίως η οικονομική κρίση και φυσικά η έλλειψη εμπιστοσύνης.

Κανείς δεν ήταν αρκετά έμπιστος, για να διαχειριστεί κάτι συμμετοχικό. Είδαμε το δέντρο, δεν είδαμε το δάσος. Η Παναθηναϊκή συμμαχία ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία να επιδείξουμε την αστική δύναμη του Παναθηναϊκού, να προσελκύσουμε επενδυτικό ενδιαφέρον και να απαλλαγούμε οριστικά από τη λογική του Ενός Πράσινου Ανδρός.

Τώρα τί; Διάβασα κάπου το σχόλιο, “πόσο κοστίζει η Λεωφόρος; Να την πουλήσουμε στον Δήμο Αθηναίων, να πάρουμε 100 μύρια να ξεχρεώσουμε και να πάρουμε και παικταράδες.” Αντιλαμβάνεστε τη λογική, την νεοελληνική εξυπνάδα. Προφανώς αυτός που το έγραψε μάλλον κάποτε θα πήρε διακοποδάνειο, ένα στεγαστικό πάνω από τις δυνάμεις του, χρωστάει της Μιχαλούς και παίζει Τζόκερ για να ξεχρεώσει και να σωθεί. Θεωρούν πολλοί ντροπή τον υποβιβασμό, αλλά όχι το να “πουλήσεις” την έδρα σου.

Ξέχασα να σας πω. Εννοείται στην πορεία του χρόνου “απαλλαχθήκαμε” από τους μισητούς ΓκουμοΜπασινάδες κι ερωτευτήκαμε αλλοδαπούς παικταράδες, τους κάναμε σύνθημα, τατουάζ κι άλλα πολλά και οι ΓκουμοΜπασινάδες δεν έχουν όρεξη ούτε στο γήπεδο να έρθουν. Μιλάμε για παιδιά που μεγάλωσαν στον Παναθηναϊκό, αλλά και μεγάλωσαν τον Παναθηναϊκό έτσι;

Δεν έχω ιδέα τι θα γίνει αύριο. Τα μηνύματα από παντού λένε ότι τα χειρότερα έρχονται. Κάποιοι επαγγελματίες ωχαδερφιστές λένε, “έλα μωρέ Παναθηναϊκός είσαι, δε χάνεσαι”. Σημειώστε αυτό, σήμερα 27 Σεπτεμβρίου 2017. Πρώτα σε απαξιώνουν, μετά σε διαλύουν, μετά σε ρίχνουν και μετά σου απλώνουν χέρι να σηκωθείς για να φανούν σωτήρες. Αν διαλυθεί όπως λέγεται ο Παναθηναϊκός, το πρώτο χέρι που θα εμφανιστεί να τον σηκώσει, είναι τουλάχιστον ύποπτο. Κουβέντες του τύπου, “να πέσουμε, να πιστολιάσουμε το σύμπαν και μετά υγιείς να ξανανεβούμε” από το στόμα μου δε θα τις ακούσετε ποτέ. Τους απλήρωτους υπαλλήλους και προμηθευτές της ΠΑΕ τους σκέφτηκε κανείς; Τους ποδοσφαιριστές που δεν είναι απαραίτητα εκατομμυριούχοι και που η καριέρα τους θα τελειώσει στα 35, χωρίς κανένα επαγγελματικό προσόν για να βιοποριστούν τους σκέφτηκε κανείς; Για κάθε Εσιέν που πλούτισε ακίνητος, έχω αρκετά ονόματα Ελλήνων που μπορεί να μην “έπιασαν”, αλλά δούλεψαν και τους οφείλονται και χρήματα.

Το μέλλον του Παναθηναϊκού είναι στις ακαδημίες του. Στους ΓκουμοΜπασινάδες που πρέπει να στελεχώσουν την ομάδα και να στηρίξουν τον Ουζουνίδη, που ελπίζω να υπάρχει και αύριο. Στον κόσμο του που πρέπει όμως να μείνει στην κερκίδα κι όχι να μπαίνει στα γραφεία. Όταν δείτε “επαγγελματίες” οπαδούς να κάθονται στην καρέκλα, κλείστε, κλειδώστε και κρύψτε το κλειδί κάτω απ' το πατάκι. Το μαγαζί φαλήρισε. Το brand ακόμα σώζεται αν υπάρξει σχέδιο, παρουσιαστεί με ειλικρίνεια κι απομακρυνθούν οι αλεξιπτωτιστές. Υπάρχει χρόνος για έναν Παναθηναϊκό... αλλιώς. Να το θυμόμαστε, αν θα έχουμε ποτέ την ευκαιρία να ξαναμετρηθούμε.