Μία πάσα στον Τζούρτζεβιτς…

Ήταν τόσο επώδυνο το σοκ από το τρομακτικά γρήγορο 0-2 της Σπόρτινγκ, αλλά και το 0-3 που ήρθε σαν χαριστική βολή στο φινάλε του ημιχρόνου, σε συνδυασμό βέβαια και με τα δύο δοκάρια της και τα δυο τετ α τετ του Καπίνο, που εξαφανίστηκε από την μνήμη μας κάθε τι καλό που πήγε να δημιουργήσει επιθετικά ο Ολυμπιακός σε αυτό το παιχνίδι.

Γιατί ακόμη κι έτσι ο Ολυμπιακός έκανε 13 τελικές, έναντι 11 των Πορτογάλων. Και ναι, για να μην παρεξηγηθώ κιόλας, καμία αμφιβολία ότι ήταν πολύ πιο καθαρές οι δικές τους φάσεις για γκολ. Το κυρίαρχο, όμως, στοιχείο ήταν η διαφορά στα τελειώματα: της Σπόρτινγκ άγγιζαν το τέλειο και του Ολυμπιακού την απογοήτευση. Προφανώς κι υφίσταται και διαφορά ποιότητας, αλλά υπήρξε και διαφορά ψυχολογίας και μεγένθυνε, νομίζω, τη διαφορά. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι είναι τόσο φτωχή η ποιότητα των ερυθρόλευκων, που από τις 13 τελικές, οι 11 ήταν από κακές έως κάκιστες (ούτε καν χρειάστηκε να κάνει μία επέμβαση της προκοπής ο Πατρίτσιο) και μόνο οι δύο του Πάρντο καλές.

Μπουντεσλίγκα, Αννόβερο – Αμβούργο, ώρα 21:30. Παίξε νόμιμα και με ασφάλεια στις συναλλαγές (21+)!

Είναι, πάντως, κρίμα γιατί πήγε στράφι στο μεγαλύτερο βαθμό η προσπάθεια του Μάριν, του Φιγκέϊρας κι ως ένα βαθμό και του Οτζίτζα (πιο πολύ στο α΄ ως 8άρι, παρά στο β΄ ως 10άρι!), που μπορεί να μην…γοήτευσαν κι αυτοί, αλλά αν μη τι άλλο ήταν δημιουργικοί κι έβγαλαν μία κλάση σε αυτό το κομμάτι, όσο κι η στενοχώρια μας από τη γενική πολύ κακή εικόνα, μας απέτρεψε να την αξιολογήσουμε σωστά. Ιδιαίτερα ο Μάριν ήταν μέσα στις περισσότερες από τις μισές καλές στιγμές του Ολυμπιακού, με κίνηση και καλές πάσες, ο δε Φιγκέϊρας είχε τουλάχιστον τρεις μπαλιές που έφτιαξαν γκολ.

Αυτό που δεν μου άρεσε καθόλου είναι ότι για μία ακόμη φορά ο βαθμός στο κομμάτι ομαδικότητα ήταν πολύ χαμηλός. Οι τρεις φωτογραφίες μιλάνε μόνες τους.

Στην πρώτη, στο 25’, ο Οτζίτζα τελειώνει ένα πάρα πολύ εντυπωσιακό του σόλο με ένα ξεψυχισμένο αριστερό σουτ πάνω στα χέρια του αντίπαλου γκολκίπερ. Η επιλογή του ήταν απλή: μία κάθετη πάσα στον Τζούρτζεβιτς, που είχε ξεχυθεί και την περίμενε στον…δρόμο του, αλλά δεν την πήρε ποτέ.

Στην δεύτερη, στο 36’, ο Καρσελά στη σέντρα του Φιγκέϊρας πάει να βάλει γκολ με κεφαλιά από απολύω δύσκολη θέση, αντί να επιχειρήσει το σωστό ποδοσφαιρικά: να πασάρει με κεφαλιά στον Τζούρτζεβιτς, που ήταν καλά πλασαρισμένος και είχε πάρει καλύτερη θέση από τον αντίπαλο στόπερ.

Στην τρίτη, στο 63’, ο τερματοφύλακας της Σπόρτινγκ δινει…ασίστ στον Εμενίκε κι αυτός αφού αποτυγχάνει να σουτάρει, δεν δίνει έστω την πάσα στον Οτζίτζα που έρχεται από πίσω.

Όταν σε τέτοιο επίπεδο, σπαταλάς δύο ευκαιρίες σου να ξαναμπείς στο ματς (κάνοντας το 1-2) η, έστω να μειώσεις το σκορ σε 1-3 από το 63’, πολύ απλά δεν μπορείς να έχεις τύχη για αποτέλεσμα. Και περιμένουμε όλοι γκολ από τον Τζουρτζεβιτς, αλλά ο σέντερ φορ πρέπει να παίρνει καλύτερες και περισσότερες πάσες από τη…μίακαι μοναδική που πήρε ο Σέρβος την Τρίτη (η καλή κάθετη του Μάρριν στο β΄)! Κι ακόμη κι οι δύο καλές ιδέες που έδειξαν να έχουν οι Οτζίτζα και Μάριν για μπαλιές τους προς τον Τζούρτζεβιτς, δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ με το να γίνουν πετυχημένες πάσες…

Το δικό μου, μεγάλο όμως, παράπονο από τον Τζούρτζεβιτς είναι άλλο: δεν το περίμενα ποτέ ότι θα πήγαινε πάντα δεύτερος στην μπάλα κι ο δίμετρο Κροάτες πάντα πρώτος! Αυτό πραγματικά με προβλημάτισε. Θυμάμαι μόλις μία φορά σε όλο το ματς τον φορ του Ολυμπιακού να κάνει την σωστή ποδοσφαιρικά κίνηση: να βγαίνει, στο β΄ ημίχρονο, πρώτος να πάρει την πάσα από το συμπαίκτη του, την δίνει σε άλλο συμπαίκτη του και φεύγει προς την αντίπαλη εστία για να την ξαναπάρει. Μία φορά σε 62 λεπτά…

Και κάτι τελευταίο: χωρίς πολλά πολλά απολύτως ορθά έγινε αλλαγή από το ημίχρονο ο Φορτούνης.

Κι ένα «λίγο» άσχετο: αν ο Καπίνο είχε τα διωξίματα της μπάλας με τα πόδια που είχε την Τρίτη ο Πατρίτσιο, βασικότατος γκολκίπερ της Εθνικής Πορτογαλίας, θα τον είχαμε «κρεμάσει»!